Draco Malfidus
Ik loop stil naar het bed waar Hermelien op ligt, ze ligt helemaal stil en heeft haar ogen gesloten. Een traan rolt over mijn wang. Doodsbang ben ik dat ze dood is. Hermelien is wit en ziet er dood uit als je het aan mij vraagt, ik word steeds banger dat ze echt dood is. Dat dit het einde is en dat ik haar nooit meer in mijn armen kan nemen, nooit meer kan zoenen, nooit meer met haar kan praten.. Ik ga op de stoel naast Hermeliens bed zitten. Ik pak haar hand vast en knijp er zachtjes in. Haar hand is vreselijk koud. Zou ze dood zijn? De verpleegster heeft ondertussen nog niks gezegd, ik ben te bang om haar te vragen als Hermelien dood is.
Ik draai haar pols een beetje bij en zie het woord modderbloedje direct staan, tranen rollen over mijn wangen. Ik haat Bellatrix op dit moment zo erg, ik kan niet geloven dat ik echt familie van haar ben. Ik schaam me er dood voor om precies te zijn.
Ik ga voorzichtig met mijn hand over de wond heen, ik ben bang dat het altijd een litteken blijft. Bellatrix is vast niet zo dom geweest om een gewoon dreuzelmes te gebruiken, ik ben er van overtuigd dat het litteken wat Hermelien krijgt nooit meer weggaat. En dat is allemaal mijn schuld, verdomme.
"Hoe gaat het met haar?" vraag ik de verpleegster dan, ik draai me om en kijk haar hoopvol aan. Ze zucht eventjes en haalt een hand door haar haren.
"Het spijt me maar ik weet het niet zo goed, meneer Malfidus. Ze is erg zwak en ligt op dit moment in een coma, maar we weten niet wanneer ze wakker wordt. We weten niet als ze ooit nog wakker wordt het spijt me heel erg voor u," verteld de verpleegster me.
Hopeloos kijk ik haar aan, "Zeg alstublieft dat u een grap maakt?" vraag ik haar. Tranen rollen met een grote snelheid over mijn wangen, dit kan niet waar zijn.
"Het spijt me heel erg voor u," zegt de verpleegster, ze kijkt me medelevend aan. Ik begin hard te huilen, dit kan niet waar zijn ik wil niet zonder Hermelien leven. Ik kan niet zonder Hermelien leven, verdomme.
"Hoeveel overlevingskans is er?" vraag ik huilend, "We weten niks over hoe ze er aan toe is. Voor ons gevoel zijn de wonden prima behandeld en gaat het daarin goed, het probleem is dat ze in coma ligt," beantwoord de verpleegster mijn vraag.
"En nu?" vraag ik huilend, een paar tranen vallen op de hand van Hermelien die ik nog steeds vasthoud. "We gaan uit van de standaard procedure, we geven haar een maand en daarna wordt de stekker er uit gehaald," verteld de verpleegster. Ik knik en barst daarna opnieuw in tranen uit.
***
Een maand later word ik voor de zoveelste keer deze maand wakker in het ziekenhuis, ik zit hier de hele dag. Bezoekuur of geen bezoekuur, het maakt me niks uit. Ik wil alleen maar bij Hermelien zijn maar haar toestand is niks verbeterd. Een traan loopt over mijn wang als ik haar zie liggen, ze ziet er zo vreselijk dood uit.
Voldemort is ook dood, Harry heeft hem verslagen en daardoor is alles weer goed gekomen. Maar ook Dwaaloog is overleden en ook vele dooddoeners waaronder -gelukkig- Bellatrix. Ik sprong een gat in de lucht toen ik hoorde dat zij dood was gegaan in de strijd. Ginny heeft haar vermoord, ik heb haar duizend keer bedankt inmiddels. Ginny, Harry, Ron en vele anderen komen ook dagelijks bij Hermelien alleen worden hun wel weg gestuurd na bezoekuur. Doordat Hermelien haar ouders heeft betoverd weten hun hier niks vanaf, als Hermelien het niet overleeft ben ik van plan om ze op te zoeken en het geheugenslot op te heffen. Anders doen we dat denk ik samen, maar dan moet Hermelien eerst wakker worden en dat moet vandaag gaan gebeuren.
Het is inmiddels vier uur s' middags en een paar verpleegsters staan bij het bed, ze waarschuwen me dat ik beter weg kan gaan. Dat ik beter naar de wachtkamer kan gaan zodat ik het niet hoef te zien, dat ik niet hoef te zien hoe ze de stekker er zo uit gaan trekken. Ik weiger om weg te gaan, Hermelien is mijn alles en ik wil bij haar blijven tot het einde.
"Meneer Malfidus, weet u zeker dat u hier wilt blijven?" vraagt één van de verpleegsters me voor de zoveelste keer. Ik knik mijn hoofd en pak Hermeliens hand vast. Ik buig me naar voren en druk nog een laatste kus op haar lippen.
"Dan gaat het nu gebeuren," zegt de verpleegster, ik knijp zachtjes in de hand van Hermelien. Tranen rollen met een grote snelheid over mijn wangen, dit wordt het einde van Hermelien. Maar ook van mij, ik kan niet leven zonder Hermelien.
"Drie," telt de verpleegster af, ik snik kort.
"Twee." Opnieuw druk ik een kus op de lippen van Hermelien.
"één." Ik hoop zo hard op nog een laatste wonder.
"Nul." Een andere verpleegster trekt de stekker eruit. Ik huil en ik huil. Ik buig mijn hoofd waardoor ik op Hermeliens buik lig met mijn hoofd. Ik barst in tranen uit en huil als nooit ten voren.
Ik sluit mijn ogen en concentreer me op helemaal niks meer. Alleen maar tranen lopen over mijn wangen, dit is het einde verdomme. Ik had nooit gedacht dat het zo zou aflopen, ik dacht dat Hermelien sterk genoeg was maar nee.
Iemand begint hard te kuchen, ik doe mijn ogen weer open en ga recht op zitten. Ik kijk naar de verpleegsters maar niemand van hun is aan het kuchen. Ik kijk verbaasd om me heen, naar de deur waar ook niemand staat en dan zie ik het.
Het is Hermelien.
Verbaasd kijk ik haar aan, ze is toch dood? Zie ik doden? Ben ik ook dood? Wat is er gebeurd? Verschillende verpleegsters lopen op Hermelien af, ze controleren haar hartslag maar allemaal zijn ze net zo verbaasd als ik ben. Dan lopen ze allemaal weg, ik heb nog steeds geen woord gezegd.
Ik moet dromen, dit kan niet echt zijn.
Ik wrijf door mijn ogen, knipper er extreem vaak mee en kijk opnieuw naar Hermelien. Ze kijkt me verwachtingsvol aan, ze heeft een kleine glimlach op haar gezicht staan. Ik geloof het nog steeds niet en begin me zelf te knijpen. Hermelien blijft. Leeft ze echt nog?
"Hermelien?" vraag ik dan met een schorre stem, Hermelien knikt. Ik begin te huilen. Ik buig me naar voren en zoen haar. Tranen van geluk blijven ondertussen over mijn wangen lopen.
"Ik dacht dat je dood was," fluister ik na de zoen, "Blijkbaar niet dus," zegt Hermelien met een glimlachje. Ik begin ook te glimlachen. Ze leeft gewoon nog! Hermelien is niet dood! Nog nooit eerder ben ik zo blij geweest.
"Ik hou van je Draco," zegt Hermelien, ze slaat het dekbed van haar af en gaat tegenover me zitten. Ik til haar op en neem haar in mijn armen.
"Ik hou meer van jou Hermelien," fluister ik, dan zoen ik haar opnieuw.
***
DIT IS NOG NIET HET EINDE, ER KOMT NOG EEN ÉÉN HOOFDSTUK EN EEN EPILOOG. ze leeft nog woehoe. ik had zo erg de nijging om er telkens weer neer te zetten en toen werd ik wakker, van dat Draco maar droomde en dat alles nep was of dat ze echt dood was. maar ik heb het niet gedaan want ik hou wel van een happy ending. haha, ik hoop dat jullie het een leuk hoofdstuk vonden. xo Nienke
JE LEEST
"Mudblood!" || Dramione
Fanfiction"Je bent gewoon een smerig modderbloedje," zegt hij voor de zoveelste keer vandaag. Het lijkt alsof hij het meer tegen zichzelf heeft dan tegen mij, hij kijkt me niet aan. Het doet me geen pijn meer dat hij dit zegt. Het klinkt zo aarzelend dat ik t...
