Draco Malfidus
"Wat voor een show?" vraag ik woedend aan mijn ouders als ik vastgebonden aan een stoel zit, "Kijk nu maar lieverd, dit wordt leuk," reageert mijn moeder met een kleine glimlach.
"Nee!" gil ik woedend, "Maak me los en laat mij en Hermelien hier weg gaan verdomme!"
"Draco ben je niet blij met je verassing? We hebben erg ons best gedaan en zouden het op prijs stellen als je tenminste de show af zou kijken," zegt Voldemort met een ijzige stem, hij klinkt gevoelloos maar toch kun je aan hem zien dat hij dit leuk vindt. Dat hij hiervan geniet.
"Dames en heren, hier is de speciale gast van onze show. Hermelien Griffel, het modderbloedje waar Draco smoorverliefd op is geworden. Deze show heeft als doel dat Draco in ziet hoe modderbloedjes werkelijk zijn," zegt een stem, ik herken de stem al snel als die van Schoorvoet.
Dan wordt Hermelien een klein podium op geduwd, ze hebben haar een huiself kussensloop aangedaan wat tot aan haar knieën is. Haar haar is in één grote klit gemaakt.
"Modderbloedjes zijn namelijk zo lelijk als de pest," zegt Schoorvoet, mensen naast me lachen. Ik probeer me los te rukken maar het werkt niet. Ik scheld en vloek.
"Hermelien!" gil ik, mijn vader propt direct een doek in mijn mond.
"Daarbij verdienen modderbloedjes hun krachten niet en ze verdienen al helemaal niet de titel de slimste heks van haar leeftijd," gaat Schoorvoet verder. Tranen lopen over mijn wangen en ik zie bij Hermelien precies hetzelfde gebeurd.
"Ze zijn vreselijk dom, stom en irritant. Ze zijn helemaal niet slim want ze hebben geen echte kennis zoals wij volbloed tovenaars hebben," zegt Schoorvoet.
Dan verschijnt Bellatrix op het podium, ze loopt dreigend op Hermelien af en drukt haar op de grond.
"Modderbloedjes verdienen niet meer dan dit en dat gaat Bellatrix ons nu demonstreren," verteld Jeegers.
Bellatrix gaat op Hermelien zitten en pakt haar arm vast, ze haalt een mes uit haar zak en zet het op Hermeliens arm. Hermelien begint hard te gillen, ik wil hetzelfde doen maar het heeft geen nut met die prop doeken in mijn mond. Verdomme.
Bellatrix begint in haar arm snijden, Hermelien gilt steeds harder en harder. Ik huil, het is lang geleden dat ik voor het laatste heb gehuild. Tranen rollen over mijn wangen met een hoge snelheid. Als die vieze prop doeken niet in mijn mond zou zitten dan zou ik sowieso snikken op dit moment.
Hermelien gilt opnieuw en steeds harder, tranen rollen over haar wangen.
Dan na vijf of misschien wel tien minuten stopt Bellatrix eindelijk, Hermelien stopt ook met gillen en kijkt vol tranen naar haar arm. Ik probeer me los te rukken van de stoel maar het lukt me maar niet, sterker nog de touwen worden alleen maar strakker tot mijn grote ergernis.
Hermelien begint hard te huilen, nog nooit eerder heb ik haar zo hard zien huilen. Ik wil haar zo graag troosten maar het lukt me niet. Ik kan niet loskomen van deze verdomde stoel.
Ik ga heen en weer maar ik kom maar niet los van de stoel.
Dan worden de touwen losgemaakt, plotseling. Ik val van de de stoel af maar sta direct weer op, ik ren op Hermelien af. Ik pak haar vast en haal haar van de grond af, ik til haar op in mijn armen. Tranen rollen over mijn wangen en bij Hermelien gebeurd precies hetzelfde.
"Hermelien wat hebben ze je aangedaan?" vraag ik snikkend, ik pak haar arm vast en zie het direct. Bellatrix heeft met haar mes het woord modderbloedje in haar arm gekrast, het bloed hevig en Hermelien ziet wit. Ze praat niet, ze huilt alleen maar. Ik probeer haar zo goed mogelijk te troosten, maar het werkt niet echt want alle dooddoeners blijven maar lachen.
"Het is tijd voor de finale Draco," zegt Voldemort, "want jij gaat je taak uitvoeren, niet waar?"
Ik schud wanhopig mijn hoofd, "Nooit van mijn leven jij stuk onbenul," sis ik woedend naar Voldemort.
"Oh maar Draco, je kent de deal niet waar? Als je het niet doet doet iemand anders het wel en vermoord ik jou," sist Voldemort, ik versta weinig van hem maar toch weet ik precies wat hij zegt. Het is een deal. "Doe het Draco."
"Nee verdomme! Dat jij geen liefde kent betekend niet dat ik hetzelfde ben, ik hou van Hermelien en het boeit me niks dat ze een dreuzeltelg is. Snap dat dan!" schreeuw ik woedend naar Voldemort.
"Hoe durf je zo over de Heer van het Duister te praten?" reageert Bellatrix verontwaardigd verschillende mensen beamen haar.
Mijn moeder staat op en komt naast me staan, "Doe het nou maar Draco, het is beter zo," fluistert ze in mijn oor. Dan overhandigt ze me mijn toverstok, ik neem het aan maar draai me om. Ik hou Hermelien stevig vast, ze voelt koud aan maar ik zie haar nog knipperen. Ik begin bang te worden dat ze misschien wel dood gaat aan haar verwondingen, misschien heeft Bellatrix wel iets aan het mes gedaan of weet ik het. Verdomme.
Ik til Hermelien op zodat ze naast me staat, zwakjes staat ze op haar benen.
"Jullie laten ons gaan," snauw ik woedend naar de dooddoeners en Voldemort, "Oh en wat wou kleine Draco anders gaan doen? Ons vermoorden, ons allemaal vermoorden?" vraagt Bellatrix me spottend.
"Hou je bek, ik meen het. Jullie laten ons gaan voordat jullie er spijt van krijgen," snauw ik. Verschillende dooddoeners lachen, mijn ouders kijken me doodsbang aan. Ze schudden continu met hun hoofd, ze willen dat ik haar vermoord. Ik vermoord mijn ouders nog liever dan dat ik Hermelien vermoord.
"Draco jij blijft hier als je nou wil of niet," sist Voldemort, hij heft zijn stok op en opent zijn mond om een spreuk uit te spreken maar dan stormen verschillende mensen ons huis binnen. Ik herken al snel Harry Potter maar ook zoveel anderen zoals Remus die ons les gaf in het derde jaar, of Dwaaloog Dolleman. Zo'n vijftig mensen stormen ons huis binnen maar het worden er steeds meer, dan verschijnt ook professor Anderling, ze glimlacht kort naar me als ze me ziet.
Remus komt naast me staan, "Draco vertrek oké? Verschijnsel naar het Hospital en zorg dat Hermelien de hulp krijgt die ze nodig is. Ik weet niet zeker als ze dit wel overleeft dus wees snel," legt hij me uit. Ik knik kort en ren het huis uit met Hermelien in mijn handen. Voordat ik verschijnsel spreek ik nog snel één spreuk uit, "Accio toverstok Hermelien."
Ik steek de toverstok van Hermelien en die van mezelf in mijn zak en verschijnsel dan.
***
"Help me!" is het eerste wat ik schreeuw wanneer ik het hospitaal binnen ben, een vrouw loopt op me af. Als ze Hermelien ziet neemt ze haar direct van me over, ze mompelt iets in mezelf wat ik niet kan verstaan. Ik loop achter haar aan wanneer ze wegloopt met Hermelien in haar armen.
***
Een uur later maakt een vrouw me wakker, ik word wakker in een wachtkamer stoel en kijk de vrouw aan. Ze kijkt me medelevend aan, moet ik hieruit denken dat Hermelien het niet heeft overleeft? Een gevoel van angst overmand me, nog nooit eerder ben ik zo bang geweest.
"Meneer Malfidus, wilt u mee komen?" vraagt de vrouw me, ik knik kort en loop achter haar aan. De kamer van Hermelien in. De vrouw blijft me maar medelevend aan kijken.
***
[het boek is al bijna ten einde, sorry, maar ik denk dat er nog een paar hoofdstukken komen. wat denken jullie dat het word; een goed einde of een slecht einde? overleeft hermelien het wel of niet? xo Nienke' Trouwens omdat er sneller gereageerd werd dan ik had verwacht heb ik het hoofdstuk maar wat eerder gepost, haha]
JE LEEST
"Mudblood!" || Dramione
Fanfiction"Je bent gewoon een smerig modderbloedje," zegt hij voor de zoveelste keer vandaag. Het lijkt alsof hij het meer tegen zichzelf heeft dan tegen mij, hij kijkt me niet aan. Het doet me geen pijn meer dat hij dit zegt. Het klinkt zo aarzelend dat ik t...
