Ze zeiden je, op te passen met de liefde. Verliefd zijn kon fijn zijn, maar nooit wist je of het stand hield. Mij vertelden ze, dat ik niet te snel bij iemand terecht moest komen. In onze woorden, zou er gezegd worden dat ik hard to get moest spelen. Iets waar ik een hekel aan had. Ik had toen zuchtend maar een hand door mijn haar gehaald. 'Maar de mensen die je ontmoet komen toch om een reden op je pad?' Had ik gezegd, maar mijn moeder schudde haar hoofd. Ze vergeleek een jongen met mijn vader. 'Een jongen kun je leuk vinden, die op je pad gekomen is. Maar je eigen vader toch niet?' In mijn oren klonk dit als een hele onlogische opmerking, maar ze had gelijk. Ik moest hard to get spelen, want wat mij overkwam, wenste je geen enkele meid aan. Hij speelde met mijn gevoelens. En ik had het over hem ja, die jongen wat mij 2 jaar geleden verkering vroeg, en me een jaar later verliet voor Larissa, een andere meid. Precies hetzelfde als mij. En dit keer, dit keer leek hij echt gelukkig. Hij kwetste mij diep van binnen, maar ik wist dat ik beter af was zonder hem. Dus, besloot ik maar verder te gaan met mijn leven. Ik speelde Hard to Get, en of dat lukte? Dat lees je hier.
