- بکی کالینز ، تو با ما میای نیویورک . مادربزرگت مریضه.
- برام مهم نیست. اون مادربزرگ من نیست، اون مادر توه.
تو هم نامادری منی.
-خانم کالینز هزار بار بهت گفتم که بدم میاد وقتی نامادریت خطابم میکنی و اینکه تو هنوز خیلی بچه ای تا بخوام بذارم تو و خواهرت یک ماه رو اینجا تنها باشین در حالیکه شبا توی خیابونا آدمای مست قدم میزنن و هر لحظه ممکنه بیان توی خونه.
- من دیگه بچه نیستم و 3 هفته دیگه 18 سالم میشه. تو هیچوقت نتونستی به من و بکا اعتماد کنی و من به همین خاطر ازت بدم میاد.
-اگه پدرت مادرتو نمیکشت منم اینجا نبودم و شما راحت بودین خانم کالینز. پس اینکه باید منو تحمل بکنی مشکل من نیست بکی. حالا هم برو بالا. نمیخوام این بحث ادامه داشته باشه.
بسه واقعا بسه من دیگه نمیتونم تحملش کنم. منم آدمم و تا یه حدی صبر میتونم بکنم.
اگه اون شب پدرم مست نمیکرد و مادرمو وقتی خواب بود نمیکشت الان دیگه این موضوع پیش نمیومد که هر روز با نامادریم دعوا بگیرم.
الان فقط دوست دارم توی اتاقم دراز بکشم و گریه کنم ، از اینکه مردم فکر میکنن من بچم.
من از دبیرستان فارغ التحصیل شدم پس چرا بازم اونا فکر میکنن من بچم. چشمایی رو که اشک ازشون میریخت رو بستم و روی تختم دراز کشیدم. به سقف اتاقم خیره شدم.
عالیه حالا باید یک ماه یه پیرزن غرغرو رو تحمل کنم که از من و بکا متنفره. برای خودم داشتم فکر میکردم که صدای زنگ گوشیمو شنیدم. اشکامو پاک کردم و شماره رو نگاه کردم. شماره بروک بود.
- هی بکا ! چه خبرا؟
- هیچی فقط یکم نارحتم.
سعی کردم جوری بهش بگم که فکر نکنه من به خاطر یه موضوع کوچیک چقدر درد میکشم.
- آه... باز چی شده ؟ بازم با نامادریت مشکل داری؟
- باور کن من مشکل دیگه ای توی زندگیم ندارم بروک.
دیگه از دستش خسته شدم.
-چرا مگه؟ این دفعه چی شده؟ بهم بگو شاید بهت بتونم کمک کنم.
بروک بعد از بکا که خواهر دو قلومه بهم از همه بیشتر نزدیکه.
من و بکا و بروک از مهدکودک باهم دوست شدیم. البته اون اوایل من و بکا با بروک دعوا داشتیم چون اون همیشه بیسکویت های مارو از توی ظرفمون بر میداشت.
- ببین ما واسه یه ماه باید بریم نیویورک پیش مادربزرگم.
البته مادر نامادریم. اما من نمیخوام برم نیویورک و میخوام اینجا با بکا بمونم. ما دیگه بزرگ شدیم میتونیم تنها زندگی کنیم.
