phoenix girl

Cody is Will's zoon

Een paar uur later is de school uit en ik bijt op mijn lip als we in de auto zitten. Ik heb me de hele dag als een idioot gedragen en iemand anders onze vrienden in de buurt van Matt of Will kwam. Ik heb ze de hele dag als wen havik in de gaten gehouden en is dus niet gek dat mijn neef me apart neemt zodra we thuis zijn.

'Wat is er met je?' Vraagt hij vriendelijk. Ik slik. 'Ik denk dat ik gevoelens begin te krijgen voor Matt, maar tegelijker tijd ontwaakt mijn oude vlam voor Will weer en ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Bovendien wil ik ze beide beschermen tegen Drake nu die zo stom doet.' Zeg ik eerlijk en hij knikt. 'Het komt wel goed Fenna, je hart lijd je wel naar de juiste weg.' Zegt hij en opeens begint alles te draaien en wordt alles helemaal zwart.

Felix gromt naar me en grijnst dan gemeen. 'Wil je nog steeds weten waar je oude vriendje is of heb je genoeg aan je slaafje en bastaardkinderen?' Vraagt hij en ik grom. 'Drake staat daar hoor en je Facely is wel echt je dochter, maar Jr. is van Matt, van voor ik van je ging houden en me over gaf aan ons gedwongen huwelijk om mijn familie te beschermen.' Zeg ik kwaad en hij grijnst.

'Ik bedoel die blonde.' Zegt hij nu en ik wordt bleek. Will... Na al die jaren... 'Als je hem wil zien moet je nu meekomen, het is je laatste kans, want vanavond gaan ze hem doden. Hij heeft namelijk een kind verwekt bij een andere experiment en wordt daarvoor vanavond gestraft en gedood.' Zegt Felix nu en ik knik dof.

Cody... Is hij... Will's zoon? Ik kan het niet geloven, al die jaren zat hij gevangen en heeft moeten lijden. Ze hadden me vertelt dat hij dood was! Al die jaren hebben ze tegen me gelogen en nu was zijn zoon ook nog bijna dood door hen!!!!

Felix pakt nu mijn hand en trekt me mee naar een auto. Hij zet me op de bijrijdersstoel en doet mijn riem vast. Duf staar ik voor me uit, niet in staat om iets te doen of te zeggen. De deur slaat met een harde klap dicht en ik haal even diep adem. Daarna dringt pas het geschreeuw van mijn familie tot me door en stap lijkbleek weer uit.

'Ik ga met hem mee. Will... Hij...' Probeer ik uit te leggen, maar kom niet goed uit mijn woorden. Mijn vader begrijpt me echter en pakt mijn beide broers stevig vast waarna Felix me opnieuw in de auto zet en de riem vast maakt. Dit keer doet hij echter de auto op slot en glimlacht. 'Jij mag voortaan zelf voor je bastaardje zorgen. Dan kan hij je mooi helpen als we terug naar huis gaan en waag het niet nog eens ongehoorzaam te zijn, want ik verbrand je net zo lang tot je het niet meer aan kan.' Zegt hij rustig tegen me en stapt dan ook de auto in.

Voor iemand iets kan doen doet hij deur al op slot en rijd weg. Uren reiden we door tot we bij een verlaten gebouw aan komen, de oude basis. Felix stapt uit en doet de deur voor me open. Terwijl ik dof voor me uit staar lopen we naar binnen en brengt me naar een kamer vol kleine kooien. Hij maakt er een open en bindt Will vast op tafel. 'Ik ga je laten zien wat ze straks met hem gaan doen voor ze hem doden en daarna mag je hem even vasthouden op voorwaarde dat we daarna weer met onze dochter naar huis gaan.' Zegt Felix grijzend en ik voel mijn stem trillen terwijl ik spreek.

'Doe hem alsjeblieft geen pijn.' Zeg ik zachtjes en voel mezelf ook gebroken, terwijl ik naar de gebroken en uitgeputte jongen voor me kijk. Felix begint te lachen. 'Liefje, dat doe ik sowieso wel, of je nu meewerk of niet. Dat is je straf voor wat je vandaag gedaan hebt en onthuld en jij moet kijken of ik doe hem nog meer pijn wetend dat jij het kan horen, maar niks kan doen. Als je iets probeert houd de beveiliging je tegen.' Zegt hij lachend en ik slik.

Rustig pakt Felix een zweep en laat die hard op Will's gespierde buik landen, die meteen begint te bloeden. Hij gilt echter niet en staart net zo dof voor zich uit als ik. 'Hmm, geen gegil, dan is het dus nog niet pijnlijk genoeg. Ik wil je horen smeken en gillen om genade kleine termiet.' Zegt hij en slaat hem nog een keer met de zweep, maar dan harder. Nu reageert Will wel en laat een klein kreetje horen. De volgende slag beland pijnlijk op zijn bovenbenen en Will schreeuw het nu uit van de pijn.

'Zo mag ik het horen.' Zegt Felix en ik begin te huilen. 'En dat wilde ik zien. Je mag naar hem toe schatje, je straf zit er op.' Zegt Felix en ik ren meteen naar Will toe om hem los te maken. Felix pakt me echter vast en bind een doek voor mijn mond. 'Dat vangt de tranen wel op, ik wil geen druppel op dat joch zien.' Zegt hij streng en ik maak Will nu los.

Voorzichtig pak ik de graat magere jongen nu in mijn armen en wieg hem troostend heen en weer. 'O Will, ik heb zo lang naar je gezocht. Ik dacht dat je dood was.' Zeg ik snikkend en voel een slappe hand nu op mijn arm rusten. 'Het geeft niet.' Fluistert hij zodra hij door heeft dat ik me schuldig voel. 'Kunnen we hem niet meenemen? Ik doe alles wat je wil Felix, maar laat me hem meenemen en verzorgen. Hij kan Matt wel helpen in het huishouden.' Zeg ik smeekend en Felix kijkt me spottend aan.

'Dat gedrocht?! Ik wil geen vieze mutant in mijn huis en zeker niet eentje die zijn behoefte niet kan bedwingen, daar heb ik er al een te veel van en je hebt geluk dat ik die niets aan doe voor het zwanger maken van mijn vrouw.' Gromt hij en ik kijk naar Will, terwijl ik me steeds bozer voel worden.

Zijn ooit blonde haar is nu bijna wit en veel langer geworden. Zijn mooie vroeger smaragdgroene ogen zijn nu net kattenogen in de kleuren blauw en rood. Zijn pupillen zijn dunne zwarte streepjes. Twee scherpe katachtige hoektanden steken nog net uit zijn mond en zijn oren zitten nu hoger, zijn groter en zacht en pluizig. Ze lijken op die van een hond of kat en op elk oor zitten strepen.

Zijn linker oor is zwart met twee witte strepen en zijn rechter oor is wit met twee zwarte strepen. Over zijn wangen en hals lopen twee zwarte strepen aan elke kant die stoppen net voor zijn sleutelbeen. Ook zijn gezicht is veranderd en hij is bijna niet meer te herkennen, maar toch twijfel ik er niet aan dat dit Will is.

'Mutant of niet, ik hou nog steeds van hem en jij kan anders niet eens een dag zonder aan iets of iemand te zitten. Ik vind het niet gek dat hij na jaren van pijn ook een nachtje plezier heeft en zijn zoontje is anders prachtig. Ik heb hem vast gehad en hij is nu veilig bij mijn vader.

Als ik toen wist dat het Will's zoontje was had ik al lang iemand gezocht die me naar Will kon brengen en wat jullie met hem hebben gedaan is vreselijk! Er zit bijna geen leven in hem en hij is amper te herkennen!' Roep ik woest en trek de doek van mijn mond. De tranen komen nu op Will terecht die begint te schokken en langzaam weer zichzelf wordt, alleen de oren en strepen blijven.

Ik leg hem zachtjes neer en pak Felix ruw vast. Dit had hij duidelijk niet verwacht en ik duw hem in het nog openstaande kooi van Will. Met een harde klap gooi ik hem dicht en pak Will snel op. Die deur gaat het niet lang houden. 'Waar je vriendin?' Vraag ik en er rolt een traan over zijn wang.

Dood, toen ze ons kind niet wilde afgeven hebben ze haar gedood. Ik heb nooit geweten wat het was, maar dat kreeg ik wel te horen en ze was niet eens mijn vriendin. We hielden niet van elkaar, ze hadden ons bij elkaar in een kooi gestopt en dat gebeurde gewoon.' Vertelt Will en ik glimlach.

'Ik breng je naar je zoon. Hij lijkt sprekend op jou en die van mij heeft hem Cody genoemd. Baby's worden huisdieren aan onze soort verkocht en ik wilde zo'n kind een beter leven geven, dus nam ik mijn zoon mee naar binnen en liet hem kiezen. Hij en Cody hadden meteen een band. Je zoon legde zijn handje tegen het glas.

Hij is nu veilig bij mijn vader en de rest. Zodra we daar zijn kan je hem zien en gaan wij iets bedenken om Felix en zijn familie te stoppen en de harmonie in de wereld te herstellen.' Vertel ik en draag hem rennend naar de auto. Daar zet ik Will op de bijrijdersstoel en rij met piepende banden terug naar huis.

Als we daar aankomen wordt Will naar binnen gebracht en verzorgd. Als de uitgeputte jongen met zijn zoontje vlak naast hem ligt te slapen kijkt iedereen mij bezorgd aan. Ik heb Will genezen, meegenomen en Felix opgesloten. Tot overmaat van ramp heb ik z'n auto ook nog gestolen. Als hij terug komt gaat hij niet blij zijn, maar wij gaan niet meer terug en ik ga hem en de rest van de duisteren stoppen.' Zeg ik vastberaden en iedereen knikt.

'Drake ga die auto hier ver weg verstoppen en de rest maakt zich klaar om dit huis en onze vrienden te verdedigen. Zorg dat Matt, Demi, Will en de kinderen hoe dan ook binnen blijven en Aiden jij bewaakt en beschermd ze. Als er iets mis gaat ben jij met je gave onze laatste redding om ze te beschermen.' Zeg ik en iedereen knikt waarna mijn vader me trots aan kijkt. 'Fijn dat je terug bent, we gaan iedereen redden en de wereld weer normaal maken.' Zegt hij waarop ik knik en alles opnieuw zwart wordt.