phoenix girl

Een feest en de nieuwe aanval

Hij blijft huilen en na een tijdje valt hij vermoeid in mijn armen in slaap. Wetend hoeveel hij heeft geleden en hoe weinig hij de afgelopen dagen besluit ik niet te bewegen en hem verder te blijven slapen. Af en toe trekt de jongen een bang gezicht en dan knijpt hij in mijn shirt en pakt me stevig vast, maar als hij merkt dat ik er nog steeds ben ontspant hij weer. Het lijkt wel alsof het feit dat hij weet dat hij niet alleen is genoeg is om hem uit zijn nachtmerrie te halen zonder wakker te worden.

Na een tijdje krijg ik last van mijn spieren en ga heel langzaam en voorzichtig met de jongen nog steeds in mijn armen op bed liggen. Hij slaapt gewoon door en voor mijn lichaam is het een hele opluchting wat ondersteuning en ontspanning te krijgen.

Als mijn vader ons een paar uur later voor het avondeten roept schrikt Jay versuft wakker en kijkt geschrokken om zich heen. 'Doe maar rustig aan hoor, het is gewoon tijd voor het eten.' Stel ik hem gerust en neem hem mee naar beneden. Luke straalt nog steeds omdat hij nu weer bij ons aan tafel kan in plaats van op de bank en zelfs weer kan lopen.

Will glimlacht naar me en pakt mijn hand. 'Was hij tegen je aan in slaapgevallen?' Vraagt hij nieuwsgierig. Ik knik. 'Ja en hij had zijn rust hard nodig dus ben bij hem gebleven zodat hij niet wakker werd.' Zeg ik zachtjes en hij glimlacht waarna hij me tegen zich aantrekt. 'Dat is echt heel lief van je.' Fluistert hij zacht en drukt een kus op mijn wang waarna hij me weer los laat.

Samen gaan we aan tafel zitten en Jay claimt meteen de andere stoel naast me waarna hij vermoeid tegen me aan komt hangen. 'Voor we gaan eten wil ik nog even het volgende mededelen. Als aller eerst heb ik de adoptie papieren in orde gemaakt en ben je dus nu officieel mijn zoon en de broer van Aiden, Randy, Matt en Fenna. Alleen Will en Luke zitten bij ons in de pleegzorg en worden dus officieel niet gezien als mijn kinderen. Ik ben wel jullie voogd en jullie blijven hier tot je uit huis kan en zelfs daarna ben je nog welkom maar op papier zijn jullie niet mijn kinderen en dat is maar goed ook want anders zou het 1 opvallen en 2 zouden mensen wel raar opkijken van Will en Fenna ze zouden dan tenslotte op papier broer en zus zijn.

Verder wil ik nog vertellen dat jij Fenna vanaf morgen elke week op vrijdag afsluit met een trainingsdag speciaal voor Feniksen. Omdat jullie zo'n grote taak krijgen hebben ze een speciaal programma ontwikkeld zodat jullie elke week extra of gewoon kunnen trainen en extra leren over jullie geschiedenis, taken en missies. Ook geheimen dingen die niet in de boeken staan of normale studenten niet geleerd worden op school. Jij zal daar ook naar toe gaan als je klaar bent om naar school te gaan Jayden.' Zegt mijn vader nu en mijn mond valt open.

Dan zie ik Jayden's sombere en vermoeide houding en krijg een idee. 'Vader Jayden zou nu al naar school hebben gekund als de duisteren er niet tussen kwamen. Normaal zou hij gewoon helemaal beginnen omdat in stukjes niet handig is met normale lessen en huiswerk. Maar misschien is het een idee om hem voorlopig alleen te laten gaan op vrijdag zodat hij nieuwe dingen kan leren.

Jay beheerst zijn krachten al aardig en die mensen zijn niet voor niks in ons gespecialiseerd. Het is maar een dagje in de week en ik zal goed op hem letten. Bovendien denk ik ook dat het goed voor hem is wat meer buiten te komen, wat afleiding te hebben en dit zo makkelijker te verwerken.' Zeg ik nu en hij fronst.

'Ik weet niet of het een goed idee is maar de tijd zal het leren. Je school zei dat Jayden kon komen wanneer hij wil dus probeer het morgen eens uit.' Zegt mijn vader rustig en ik knik.

De volgende dag zijn we al extra vroeg weg om Jayden de drukte te besparen. We melden ons bij het juiste lokaal en Jayden gaat alles goed af. Dan is het pauze en we hebben wat geld voor in de kantine gekregen dus neem ik Jayden mee naar de kantine en daar valt iedereen stil.

'Kies maar waar je wil zitten, maar niet bij onbekende alsjeblieft, niet iedereen is hier even vriendelijk.' Zeg ik vriendelijk en Jayden loopt meteen naar Drake's tafel die helemaal alleen in een rustig hoekje zit. Iedereen is hem overduidelijk aan het meiden. 'Hey Drake hoe gaat het nu met jou? Ik heb je niet meer gesproken na de bevrijding en was in het ziekenhuis te veel verdoofd om me nog maar iets te herinneren.' Zegt hij vrolijk.