phoenix girl

Gearresteerd

Een paar dagen lang wordt Luke helemaal vertroeteld en uitgebreid verzorgd. De jongen wist niet wat hem over kwam en we hebben hem meerdere malen terug op de bank moeten zetten als hij weer eens met zijn pijnlijke voeten wilde koken, stofzuigen of schoonmaken. Hij is duidelijk niet gewend dat er voor hem gezorgd wordt of dat hij echt een kamer heeft voor zichzelf die goed onderhouden, verward en leuk ingericht is. Zijn oude kamer moest hij delen met troep en zonder licht of verwarming.

Hier hadden we echter nog een kamer over waar hij nu kan slapen en die helemaal van hem is. Ik heb hem helpen inrichten en hij verbaasde zich er over dat zelfs Felix die op zolder slaapt er volkomen gelukkig mee is en het nooit koud heeft of zonder ligt zit. Niet omdat hij een feniks is, maar omdat mijn vader er voor gezorgd heeft dat het ook echt een slaapkamer is.

We kunnen er nu echter echt geen mensen meer bij hebben want de kamers zijn op en er is niet genoeg plek in de eetkamer voor nog een tafel en stoelen. We hebben nu mij, mijn vader, mijn broertje, Randy, Matt, Will, Felix en Luke in huis. In totaal zijn we dus met z'n achten en meer kamers of plek hebben we nu niet. Maar dat maakt ook niet uit. Het is een groot huis, maar ik hoop en verwacht eigenlijk ook niet dat er meer mensen bij komen. Nu ik er zo over na denkt ben ik zelfs het enigste meisje in huis.

Opeens wordt er op de deur geklopt en ik spits mijn oren. Shit politie en van de meeste is er nog niet geregeld dat ze wettelijk hier wonen. Alleen Randy en Matt staan onder onze naam ingeschreven en hebben nu ook onze achternaam. Van Felix weet de geheimen dienst en met Will zijn ze bezig, maar dit zijn niet onze soortgenoten.

Ik moet Will en Felix dus snel verstoppen anders nemen ze ze nog mee. Voor Luke komen ze waarschijnlijk en als we het aan gaan vechten winnen we dat sowieso. Snel pak ik beide jongens bij hun arm en sleur ze mee naar de kelder. Ik duw ze in Felix's oude verblijf en kijk ze nerveus aan.

'Hier blijven en stil zijn. De politie is hier waarschijnlijk door dit gedoe met Luke en dit zijn gewone mensen dus mogen ze niet weten dat jullie hier zitten. Ik activeer een speciaal schild dan kunnen ze jullie niet zien en als het goed is ook niet horen en zal jullie komen halen als ze weg zijn.

Voor jullie zijn ze bezig maar jullie overschrijven op onze naam en alles wettelijk maken kost tijd zeker omdat ze Jayden's echte naam niet wisten of dat hij ooit weer normaal zou worden. Ik wilde het echter niet opgeven en daarom namen we je in huis, maar ik ben dol op je en wil jullie beide niet kwijt dus wees alsjeblieft stil.' Zeg ik paniekerig.

Jayden glimlacht en knikt dan. Ik activeer het schild en loop dan weer naar boven. De deur gaat nu open en de agenten komen binnen. 'Ik wil graag van jullie allemaal je naam weten behalve van die kleine want we zoeken een tiener.' Aiden kijkt ze boos aan, maar houd gelukkig wel zijn mond.

'Matt en ik ben geadopteerd door deze lieve familie.' Zegt de Matt oprecht. 'Randy en ik ben ook geadopteerd. Mijn moeder is vermoord voor mijn ogen en ik leefde hier alleen in het bos tot ze me vonden, in huis namen en me weer vertrouwen leerde hebben in mensen. Uiteindelijk hebben ze mogen adopteerden en ik ben dol op mijn nieuwe broer en zus.' Zegt de jongen rustig en de mannen schrikken even van wat ze horen. Daarna kijken ze Luke aan die even een pijnlijk gezicht trekt als hij zich on wil draaien.

Meteen schiet ik te hulp en til zijn benen met badje en al de goede richting op. 'Mijn naam is Luke, ik zit bij Matt, Randy, de kleine Aiden en Fenna hier op school. Door een ongeluk heb ik mijn voeten ernstig verband en dus brachten ze me naar huis. Mijn tante, neef en oom gebruiken me thuis als huishoudster. Ik moeten koken, schoonmaken stofzuigen, alles, ook hun kamers en krijg de restjes, maar ik moet dankbaar zijn dat ze me in huis namen nadat mijn ouders stierven.

Toen mijn tante mijn kapotte schoenen en sokken zag werd ze vreselijk kwaad zodra mijn vrienden weg waren. Ik kreeg klappen voor het vernielen van mijn spullen en werd aan het werk gezet. Ik kreeg geen medelijden en als ik viel van de pijn werd ik uitgelachen en getrapt.