My life on pages #2

Laatste hoofdstuk (Soccer Queen).

Ik sta nog steeds na te trillen over mijn impulsieve actie op het podium. Jordan zei steeds dat ik goed was maar ik heb nog steeds twijfels, vroeger kon ik nooit zingen en dat lieten mijn medeleerlingen maar al te graag horen. Ik heb nog steeds onzekerheden over mijn zangtalenten.

Ik zet me erover heen want we gaan naar een café en een club in een.

Ik zit met Zoë te praten over de vriendjes die ze heeft gehad. Wat er blijkbaar veel zijn.

'Hoeveel heb je er gehad toen ik weg was?' vraag ik lachend aan haar. Ze denkt even na.

'Zes.' zegt ze dan. Ik val bijna van mijn stoel af.

'Zes! Ik ben geen eens een jaar weggeweest!' roep ik. Ze haalt haar schouders op.

'We weten al dat Zozo een player is, kom Nien dansen.' roept Lewis. Ik trek mezelf lachend van mijn kruk af en loop naar Lewis toe. Hij is trouwens een goede danser dus ik moet hem volgen.

Er komt een langzaam liedje op. 'Mag ik deze dans?' vraagt Lewis blij. Ik knik en geef hem mijn hand. Hij begint te dansen en ik volg hem een beetje onhandig.

'Je kunt echt niet dit echt niet hè?' vraagt Lewis met een valse grijns. Ik sla hem zacht.

'Ik kan het wel maar..' 'Maar opeens doen je voeten het niet!' maakt hij mijn zin dramatisch af. Ik grinnik.

'Precies ja.'

'Mag ik overtikken?' vraagt Jordan opeens.

'Tuurlijk.' zegt Lewis. Ik wil naar Jordan lopen maar Lewis pakt de hand van Jordan en begint met hem te dansen. Ik als vreselijk saai persoon begin te lachen.

'Lewis?' vraagt Jordan.

'Ja?'

'Ik bedoelde met Nina, sorry.' Lewis loopt rood aan.

'Wist ik wel. Waar is Jonathan?' met dat loopt hij snel weg. Jordan komt naar me toe gelopen. Ik pak zijn uitgestoken hand aan.

'Zeg eens eerlijk.' begin ik.

'Mmm?'

'Kan ik echt zo slecht dansen als Lewis zegt?' Jordan begint te lachen.

'Nog slechter dan je denkt.' zegt hij dan. Ik word rood en kijk naar beneden. Jordan legt zijn hand onder mijn kin en tilt hem op.

'Je kan mooi dansen.' zegt hij. Ik blaas mijn ingehouden adem uit, waarvan ik niet eens wist dat ik hem ingehouden had.

'Nina!' schreeuwt iemand in mijn oor. Ik kijk verschrikt op. Een dronken Elles staat voor mijn

neus. Ik trek mijn neus op.

'Kom.' zeg ik tegen haar. Ik mime een sorry naar Jordan en hij haalt zijn schouders op. Ik sleur haar mee naar buiten.

'Hoeveel heb je gehad?' vraag ik.

'Een of twee.' mompelt ze terwijl ze bijna struikelt over een mier. Ik grinnik even. Ik graai in mijn tas en gooi een flesje water naar haar.

'Drink.' beveel ik haar. Ze mompelt wat en drinkt dan het op.

'Wil je even gaan lopen?' vraag ik haar. Ze knikt, voor zover dat kan, en loopt mee.

'Weetje,' begint Elles na een tijdje. 'ik heb je echt gemist, toen je weg was. Nu snap ik waarom je niet terug kwam, het is geweldig hier.' gaat ze verder. Ik kijk haar raar aan.

'Ik moest alles achterlaten voor dit.' zeg ik. Ze haalt haar schouders op. 'Ons was je nooit kwijtgeraakt.'

'Tijd verandert mensen.' mompel ik. 'Maar tijd verandert herinneringen niet. En aangezien ik de beste herinneringen aan jou heb, vergeet ik jou ook niet.'

'Touche.' grinnik ik. We lopen door het park. Ik denk aan alle herinneringen die ik aan mijn vrienden heb. Uit Nederland natuurlijk. Er was een keer dat ik met Zoë en Elles aan het shoppen was in Eindhoven en we kwamen uit op Ryan Air, het vliegveld. We zagen een aanbieding naar Londen. Iets van dertig euro. We hadden een impulsieve fase en waren in het vliegtuig gestapt, naar Londen. Vervolgens waren we moe, we hadden wel geslapen in het vliegtuig. In Londen hadden we zoveel geshopt dat we bijna niet meer het vliegtuig in mochten. Na veel overleg, en geflirt van Zoë, kwamen we erin.

Of die keer dat ik met Lewis was en hij de motor van zijn vader had geleend. Hij heeft geen rijbewijs maar dat kind kon eerder motor rijden dan fietsen dus hij kon het goed. We hadden de koffer gevuld met een paar kledingstukken, eten en drinken. We waren met z'n tweeën naar Flevoland gegaan en hadden daar overnacht. Toen we die ochtend weer terug kwamen waren de vader en moeder van Lewis al aan het werk dus we konden makkelijk de motor terugzetten. Zijn ouders hadden niks door.

Of tijdens de schoolmusical van groep 8, weet je wel, die iedereen moet doen, denk ik. Ik had een solo, ja daar begint het al lekker, en ik was mijn tekst vergeten. Sophie had het door en kwam naast me staan. We hadden de solo samen gezongen en de stukken die ik niet wist, zong zij.

Ik was zo diep in gedachten dat ik niet eens door had dat ik tegen iemand aanliep. Ik kijk op uit mijn trans en krijg bijna een hardverzakking. Er staat iemand voor me die ik nooit nog zou kunnen zien, dacht ik dan. Hij zou hier niet moeten zijn. Hij zou bij mijn ouders moeten zijn.

'Tyler.'