...ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ...

...ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΕ...

4 ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ..
Πέρασαν τέσσερις δύσκολοι μηνες...η εγκυμοσύνη μου ηταν δύσκολη...επηρεάζει πολυ την ψυχολογία μου...το μονο που με κανει χαρουμενη ειναι οτι ειμαι στον μήνα μου και επιτελους θα κρατήσω τον γιο μου αγκαλια...
Μενω μόνιμα πια στο σπιτι του Πέτρου...το σπιτι του ειναι πολυ μεγαλο και ολοκαίνουργιο...σαν ενα παλατάκι...κοιμόμαστε σε ξεχωριστά δωμάτια...ο Πέτρος ειναι κύριος και δεν με εχει πιέσει για τιποτα...με βοηθάει,με φροντίζει και στάθηκε διπλα μου σαν πραγματικός πατέρας του παιδιού...σε κάθε εξέταση,σε κάθε πόνο ηταν διπλα μου και με καθησυχουσε...λείπει παρα πολλες απο το σπιτι λογο της δουλειες του αλλα το βραδυ που γύριζει δινει ολη του την προσοχή σε μενα...η Νίκη έρχεται συνεχεια και με βλεπει...δεν εχει φυγει και εκείνη λεπτο απο διπλα μου αν και επιμένει πως αυτο που κανω δεν ειναι σωστό...πιστεύει πως επρεπε να μιλησω στον Ακη για το παιδι του οτι κιαν γινόταν μετα...οταν μενω μονη κρυφά κλαίω...αγκαλιάζω την κοιλιά μου,και παιρνω δύναμη απο τον γιο μου...με ραγίζει η σκέψη του Ακη...σκέφτομαι ποσο ευτυχισμένος θα ειναι με την οικογενεια του και ζηλεύω...με πονάει που δεν ειναι διπλα μου αλλα προσπαθω να ζήσω με αυτο...
____
Το πρωι ανοιξα τα ματια μου και πηγα στην κουζινα...δεν μπορω να κάτσω παλι μεσα...εχω ανάγκη να βγω μια βολτα...πινω ενα τσάι και πηγαίνω στο δωματιο μου...φοράω ενα φαρδύ αέρινο φορεμα να μην με πιέζει και πιανω τα μαλλια μου μια κοτσιδα...βαφομαι ελαφρά και παιρνω την τσαντα μου...βγαίνω απο το σπιτι και σταματάω ενα ταξι...του λέω να με αφήσει στην κεντρική πλατεια παμω απο το παλιό μου σπιτι...μολις φτάνουμε κατεβαινω προσεκτικά και περπατάω κοιτώντας τις βιτρίνες...ποσο μου έλειψε να χαζεύω...τόσους μηνες ειμαι κλεισμένη σπιτι του Πέτρου...το ειχα ανάγκη...μπαινω μεσα σε ενα μαγαζι και αγοράζω διαφορα παιδικά...παπουτσάκια,καλτσουλες...πληρώνω και βγαίνω παλι στον δρομο...περπατάω λιγο ακομα μεχρι που το βλέμμα μου πεφτει πανω σε μια γνωστή φυσιογνωμία...περπατάει γρηγορα προς τα εμένα...δεν με εχει δει...φαινεται κουρασμένος,διαλυμένος...παιρνω μια βαθια ανασα καθώς πλησιάζουμε ο ενας τον άλλον και τοτε τα βλέμματα μας κλειδώνουν...σταματάμε να περπατάμε και κοιταζομαστε κατάματα...χαμογελάει ελαφρά και με κλείνει προσεκτικά στην αγκαλια του...νιωθω την καρδια μου να χτυπαει δυνατα και ενα κομματι του εαυτού μου να ξυπνάει ξανα...ενα κομματι που εχω αφήσει κλειστό σε ενα σημείο του κορμιού μου...κοιταζομαστε δίχως να ξέρουμε τι να πούμε...δίχως να θελουμε κατι να πούμε...το βλέμμα και η αγκαλια μας τα λεει ολα...

Β-"Εισαι καλα;"

Α-"Προσπαθω..εσυ;..το μωρο σου;"

Β-"Καλα ειμαι..ειμαι στον μήνα μου..ειχα δύσκολη εγκυμοσύνη"

Α-"Μετακομισες ε;"

Που το ξερει;...του το ειπε κάποιος;....

Β-"Πως το ξερεις;"

Α-"Οταν δεν ειμαι καλα..πηγαίνω κατω απο το σπιτι σου και σου μιλάω..νιωθω οτι με ακούς..εχω να σε δω πολυ καιρο"

Κανω ενα βήμα πίσω για να μην κανω κατι που δεν πρεπει...τα χειλη του με τραβάνε σαν μαγνήτης...

Β-"Πρεπει να φυγω..γεια σου"

Α-"Βιολετα"

Λεει και μου πιάνει το χερι...

Α-"Σ'αγαπαω..να προσεχεις"

Τα λογια του μου προκαλούν σύγχυση...ενας πόνος στην κοιλιά μου και υγρα να τρέχουν στα πόδια μου....

Β-"Ακη;"

Α-"Τι συμβαίνει;"

Β-"Βοήθησε με γεννάω"

Με αρπάζει αγκαλια στα χέρια του και περπαταει γρηγορα...

Α-"Μην αγχωνεσαι καρδια μου..θα σε παω αμέσως στο νοσοκομειο."

Η Βιολετα μας γεννάει!!!
Πως σας φάνηκε;
Αστερακι αν σας αρεσε !!!
Και φυσικά τα σχολια σας .....
Φιλακια πολλα :*
Silia_ST