...ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ...

...ΚΥΝΗΓΗΤΟ...

Μια βδομάδα εχει περασει που ειμαι κλεισμένη σε αυτο το δωματιο...τις δυο πρώτες μερες ερχόταν...εδω και πεντε μερες δεν εχει ερθει...τα τραύματα μου ειναι ακομα ερεθισμενα και πονάω...απο την μια ευχαριστω τον θεό που δεν με εχει ξανα ακουμπήσει αλλα πρεπει να του μιλησω...με εχει κλειδωμένη εδω μεσα και εγω θελω να δω τον γιο μου...η υπηρέτρια του μου φερνει νερο και φαγητο και με ξανακλειδωνει...ίσως αυτη ειναι η ευκαιρία μου...την ωρα που θα ανοίξει την πορτα...πηγαίνω στην ντουλάπα μου καο φοράω μια μαυρη φόρμα και ενα μαυρο φανελάκι...δένω καλα τα αθλητικά μου παπούτσια και πιανω τα μαλλια μου κοτσιδα...κάθομαι στο κρεβατι και περιμενω...πρεπει να ερθει όπου να ναι...περνανε δεκα λεπτα και ακούν τα βήματα της...ξαπλωνω στο κρεβατι και ακούω τα κλειδιά στην πορτα...

Β-"ΒΟΗΘΗΣΕ με πονάω!!"

Μπαίνει μεσα και με κοιταει καχύποπτα οσο εγω κρατάω την κοιλιά μου δήθεν οτι πονάω...

-"Τι συμβαίνει;"

Β-"Δεν ειμαι καλα χρειάζομαι νοσοκομειο"

Με πλησιάζει σιγα σιγα και αφηνει τον δίσκο στο κομοδίνο...τωραααα λέω απο μεσα μου και της ρίχνω μια κλοτσια στην πλατη...αρπάζω τα κλειδιά απο τα χέρια της και την κλειδώνω μεσα...κατεβαινω γρηγορα τις σκαλες και φτάνω μεχρι το σαλονι και βλεπω τον Πετρο να μιλαει στο κινητό στην αυλή...με αθόρυβα βήματα φτάνω μεχρι την πορτα και Ξεκλειδώνω...ανοιγω και εκείνη την στιγμή με βλεπει απο το τζαμί...πετάει το κινητό του και τρεχει καταπανω μου...χωρις να σκέφτομαι τιποτα αλλο πέρα απο τον γιο μου τρέχω σαν τρελη...ξερω οτι ειναι πίσω μου αλλα δεν πρόκειται να σταματήσω...τρέχω μεχρι που βλεπω μπροστα μου ενα λεωφορείο να κλείνει αργα αργα τις πόρτες του...ο Πέτρος ειναι πολυ κοντά μου...ειναι η μοναδική μου ευκαιρία...κλείνω τα ματια και μπαινω στο λεωφορείο...αυτο ηταν τον κοιταζω απο την πορτα και του κανω ενα πανεμορφο κωλοδαχτυλο για να με θυμαται...προσπαθω να ηρεμήσω και μετα απο τρεις στάσεις σταματάω...αποφασίζω να περπατήσω με τα ποδια εώς το σπιτι του Ακη...άλλωστε δεν ειναι πολυ μακρυα απο εδω...μετα απο μια ωρα περίπου βρίσκομαι απ'εξω...χτυπαω την πορτα και μου ανοιγει ο ίδιος...

Α-"Βιολετα;..τι κανεις εδω;"

Β-"Ο γιος μου;"

Αυτο ηταν το τελευταίο που θυμάμαι πριν κλείσω τα ματια μου....
----
Ανοιγω τα ματια μου και συνηδιτοποιω οτι βρίσκομαι ξαπλωμένη σε ενα ξένο δωματιο...σιγα σιγα ανακτώ ξανα την μνήμη μου και καταλαβαίνω οτι ειμαι στο σπιτι του Ακη...η πορτα ανοιγει και εγω ανακαθομαι στο κρεβατι...ο Ακης μπαίνει μεσα και στην αγκαλια του κραταει τον μπέμπη μας...τι ομορφη σκηνή,τους λατρεύω οταν ειναι μαζι...καθεται διπλα μου και μου δινει τον γιο μου στην αγκαλια μου...αμέσως κάθε πόνος που περασα περναει...ο μπεμπης μου ειναι ο λογος που παλέψα και κράτησα τον εαυτο ψύχραιμο...ο Ακης μας κοιταζει και νομίζω πως βλεπω ενα ίχνος χαμογελου στα χειλη του...

Α-"Φενια"

Φωνάζει ο Ακης και αμέσως η κυρία που κραταει τον μπέμπη μπαίνει στο δωματιο,παιρνει τον μπέμπη και έπειτα φεύγει...

Α-"Βιολετα κοντεύω να τρέλαθω..τι επαθες;..τι πληγες ειναι αυτές;..ποιος σε πείραξε καρδια μου;..ποιος;"

Πρεπει να του πω την αληθεια...μονο εκείνος μπορει να με βοηθήσει...

Β-"Ο Πέτρος"

Λέω και ο Ακης σηκωνεται όρθιος...

Α-"Θα τον σκοτώσω"

Β-"Σε παρακαλω ελα εδω..μην κανεις καμία τρελα.."

Α-"Άκου..την δικη μου γυναικα και μάνα του παιδιού μου δεν θα την πειράζει κανεις..και μάλιστα να την χτυπήσει κιόλας.."

Σηκώνομαι ορθια και πηγαίνω κοντά του...

Β-"Πρεπει να μείνεις ψύχραιμος"

Γυρνάει μπροστα μου και μου χαιδευει τα μαλλια...

Α-"Τι σου εκανε;"

Τα ματια μου γεμίζουν δάκρυα...που δεν μπορω να συγκρατήσω...

Β-"Με ειχε κλεοδωμενη μεσα σε ενα δωματιο"

Ο λαιμός μου ξεραίνεται και δεν μπορω να πω ολη την αληθεια...

Α-"Ναι συνέχισε"

Β-"Με βιάζε"

Γουρλωνει τα ματια μου και κανει δυο βήματα πίσω...

Α-"Αυτο ηταν..θα πεθάνει"

Ηταν οι τελευταίες κουβέντες του πριν φυγει απο το δωματιο και εγω αρχισα να τρέχω πίσω του σαν τρελη....μπηκε στο αυτοκινητο του και δεν το πρόλαβα...φοβαμαι πολυ..ξερω πως δεν θα βγει σε καλο...

Άσχημα τα πραγματα!!!
Καλο βραδυ !!