Why?(Zayn Malik Greek Fanfic)

Chapter 10

*Zayn's POV*

Εδώ και πολύ ωρα δεν μιλούσαμε.Ηταν νομιζω περασμένες 2 αλλά είναι παρασκευη οποτε.Με αυτην την κοπελα σχεδόν ποτε δεν μιλάμε αλλά δεν είναι αμηχανη ή σιωπή μας.είναι λες και κατάλαβενομαστε χωρίς λογια.Κατι ειδε πανω στι δέντρο και σηκωθηκε.Φορούσε μια μακρυμανικη κοντή μπλούζα με τοσημα του Batman και ενα σχετικα ψηλομεσο μαυρο τζιν.Τεντωθηκε να πιασει κάτι και ξαναειδα τα σημάδια.Βουρκωσα.Στην συνέχεια έκατσε δίπλα μου.
Ρ-Τι επαθες;Είσαι καλά;
Ζ-Ναι.Θέλω να σε ρωτήσω κάτι.
Είχε ακριβως την ίδια αντίδραση με την αλλη φορά.Ασπρισε.
Ρ-Ν-ναι φυσικά.
Ζ-Αμμ τα σ-σημαδια απο τι ειναι;Αν θες πες μου. Δεν σε αναγκαζω η τιποτα τετοιο.
Φανηκε να σκέφτεται λιγο μεχρι που πηρε μια βαθιά ανασα και με κοιταξε στα ματια.

*End Zayn's POV*

*Flashback*

Γυρνουσα μαζι με την Eleanor απο ενα πάρτυ που έκανε ενας συμμαθητής μας ηταν περασμένες 3 και τα παντα ηταν ερημωμένα.Ειχαμε κανονίσει με τον αδερφό μου τον Ash να ερθει να μας πάρει αλλά μάλλον θα ξεχάστηκε.
Ε-Σιγουρα δεν θες να κοιμηθεις σε μένα ή να ξυπνησω την μάνα μου να σε πάει το σπιτι σου είναι αρκετά μακριά.
Ρ-Ναι μην ανησυχεις άλλωστε έχει ξανασυμβεί.
Ε-Ναι αλλα έχω ενα κακό προαίσθημα Perrie .
P-Eleanor ηρέμησε δεν θα γίνει τίποτα άντε καληνύχτα.
Ή αλήθεια είναι πως οποτε έχει κακο προαίσθημα παντα κάτι γινόταν αλλά πίστευα πως ηταν απλα τυχαίο.Μακάρι να πίστευα το αντίθετο.
Ε-Πφφφ καληνύχτα.Μολις φτάσεις στείλε μου μήνυμα ναι;
Ρ-Ενταξει σαγαπω αγάπη.
Ε-Και εγώ σαγαπω.
Αρχισα να περπαταω προς το σπίτι.Ηταν περιπου 15 λεπτα μακρια αλλά δεν θα παθαινα τίποτα σωστα;Λάθος.Δυο νεαροί γύρω στα 20-25 πάλευαν.Κυριολεκτικά.Ένας απο αυτους μου φαινόταν γνωστός.Υπερβολικά γνωστός μπορώ να πω.Όσο πλησίαζα τοσο επιβεβαίωνα τον φόβο μου.Ηταν ο Ash με ενα άλλο παιδί νομιζω Luke τον έλεγαν.Είχε ερθει πριν καμια βδομάδα σπίτι με τον Ash.Αλλά τώρα δεν μου φαίνονταν και τόσο καλοί 'φιλοι' είχα μείνει απο το σοκ και δεν μπορουσα να κουνηθω.Μέχρι που είδα τον Luke να βγάζει ενα μαχαίρι απο το μπουφάν του πριν προλαβω να αντίδρασω το είχε καρφώσει στο χέρι του αδερφού μου.Τοτε ηταν λες και κατι με χτύπησε και άρχισα να κάνω σαν υστερική εκλαιγα φωναζα χτυπιομουν.Άκουσα τον Ash να φωνάζει
"Perrie τρέξε και πήγαινε σπ--"
Δεν πρόλαβε να τελειώσει και του κάρφωσε το μαχαίρι δεν ξερω που και ουτε έμαθα ποτέ. Απλα είδα τον αδερφό μου να είναι στην μέση του δρόμου νεκρός.Ο δικός μου ο αδερφός νεκρός. Ο Luke αρχισε να με πλησιάζει.Πριν πριλαβω να τρεξω με εποιασε και αρχισε να τρίβει το μαχαίρι πανω στο στομάχι μου.Όσο περνούσε ή ωρα το έβαζε όλο και πιο βαθιά.Ηταν με το ίδιο μαχαίρι που σκότωσε τον αδερφό μου.Εγώ ηλπιζα να τελειώσει γρήγορα όλο αυτό.Υπεφερα και ψυχικα και σωματικά.Μετα απο λίγο συρηνες ακούστηκαν και εμφανίστηκαν 2 περιπολικά δεν θυμαμαι τίποτα άλλο λυποθιμησα μάλλον.Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι εμένα σε ενα κρεβάτι νοσοκομείου με την μητερα μου απο δίπλα να κλαίει.

*End of flashback*

Ρ-Ετσι λοιπον γίνανε τα σημαδια μου.
Ειπα αναμεσα απί τα δάκρυα μου.Δεν μίλησε καθόλη την διάρκεια της εξιστορισης μου.Απλα με άκουγε αθόρυβα.Ηταν ο μόνος άνθρωπος που είπα τι ειχε γίνει.Άπειροι ψυχολόγοι πέρασαν απο εμένα προσπαθώντας να εε κανουν να μιλήσω.Αλλά δεν τα κατάφεραν.Εδώ ή ίδια μου ή μάνα δεν ξέρει τι έγινε εκεινο το βράδυ.Μονο ο Zayn και ή Eleanor.Κανείς άλλος.Δεν ξέρω γιατί τον εμπιστεύτηκαν τόσο εύκολα.Αλλά δεν με ενοχλει ιδιαίτερα.Δεν μιλούσε απλα εκεί που δεν το περίμενα με πήρε αγκαλιά.Μέχρι να φτάσουμε σπίτι μου δεν ξαναμιλησαμε.Εκτός όταν ειμασταν απο εξω
Ζ-Καληνυχτα θα τα πούμε αύριο.
Ρ-Τα λέμε.
Εκανα να βγω αλλά με σταμάτησε.
Ζ-Επ αγκαλιτσα δεν έχει;
Είπε με στεναχωρημενη φατσουλα καινοντας με να γελασω.Τον αγκαλιασα φυσικά και μέτα έφυγα.Μπήκα σπίτι εκανα κάτι να φάω γιατί κατάλαβα πως πεινουσα και κοίταξα ασυναίσθητα εξω απο το παράθυρο ηταν ακόμα εκεί.Πήγα προς το αυτοκίνητο του.Και χτυπησα το τζαμί.
Ρ-Εχεις σκοπό να με βιασεις και κάθεσαι απέναντι απο το σπίτι μου σαν τον ψυχακια;
Ζ-Γαμωτο Perrie με κατάλαβες;
Ρ-Ειμαι γάτα εγώ.Άντε έλα μέσα.
Ζ-Τι λες παιδάκι μου είναι 5 το πρωι.
Ρ-Σιγα. Ακριβως επειδή είναι 5 το πρωι,θα σε φιλοξένησω για μια βράδυα ή πρωινό τέλος πάντων.
Ζ-Και ή μαμά σου τι θα πει;
Ρ-Δεν θα την πειράξει,αφού σε ξέρει και σε συμπαθεί οποτε.Άντε έλα.
Ζ-Καλυτερα να πάω σπίτι.
Ρ-Σ-σε παρακαλώ έλα φοβαμαι να μείνω μονη μου.
Είπα ψιθυριστά.
Χωρίς να πει τίποτα κατέβηκε και κλείδωσε το αμάξι.
Ζ-Τι με κοιτάς αντε πάμε.
Αφού του χαμογελασα πλατια πήγαμε σπίτι.
Z-Perrie μην λες μαλακιες δεν θα κοιμηθεις στον καναπε.
P-Zayn τελειωσε η κουβέντα πήγαινε πανω γιατί νυσταζω.
Ζ-Οοοο καλά.
Είπε και ανεβηκε.Ή ωρα νομιζω ηταν 6 όταν πεταχτηκα απο εναν φρικτό εφιάλτη.Ξανά.Ηταν σκοτεινά ακόμα εξω και δεν μπορουσα να κοιμηθω.Έτσι ανέβηκαν σιγά σιγά πανω. Ανοιξα την πόρτα του δωματίου μου και κοιταξα δυστακτικα.
Ζ-Τι έγινε;Επαθες κάτι;
Ρ-Τιποτα σπουδαίο απλα είδα εφιάλτη και...να φοβάμαι να κοιμηθω.
Ζ-Ω..Εντάξει έλα εδώ.
Τον κοιταξα κάπως περίεργα
Ζ-Μην φοβάσαι δεν θα σε βιασω.Σήμερα τουλαχιστον.
Πήγα και χωθηκα στην αγκαλιά του μέτα απο λίγο με πήρε ο ύπνος.