Why?(Zayn Malik Greek Fanfic)

Chapter 19

Αφότου γυρισε απο τον νεαρό που ακόμα δεν ξέρω το όνομα του,πήγε και έκατσε σε μια πολυθρόνα και εγώ με την σειρα σε έναν τριθέσιο καναπέ απέναντι του.Το σαλόνι ήταν σε αποχρώσεις του μωβ.Λατρεύω το μωβ.Επίσης οι καναπέδες ηταν μαύροι δερμάτινοι.Αναμεσα στον καναπέ που κάθομαι εγώ και στην πολυθρόνα του Zayn υπάρχει Έμα γυάλινο τραπεζάκι το οποίο δεν είναι ενα απλό τραπεζάκι αλλά έχει ενα περίεργο σχημα κανοντας το διαφορετικό και ομορφο.Στα δεξια υπάρχει ενα μεγαλο τζάκι χρωματισμένο γκρι.Δεν περίμενα να είχε τόσο ωραίο γούστο στην διακόσμηση.Όταν τελείωσα με το να παρατηρώ τον χώρο γύρω μου γυρισα στον Zayn ο οποίος ηδη με κοιτούσε.Καθώς τον κοίταξα ένιωσα "πεταλούδες" στο στομάχι κάτι το οποίο είχα να νιώσω καιρο,για την ακρίβεια 8 μήνες.Τον άκουσα να αναστεναζει μα δεν έδωσα σημασία απλα συνεχισα να τόν κοιτώ.Μέχρι που εκείνος "έσπασε" την ησυχία μεταξύ μας.
Ζ-Perrie σε παρακαλώ μίλησε μου.
Ρ-Να σου πω τι;
Είπα με ειρωνικό τόνο στην φωνη μου και τον είδα να κατσουφιαζει.
Ζ-Δεν ξέρω.Κατι.Έχω να σε δω τόσο καιρο.Απο τοτε που έφυγα και μου εχεις λείψει.
Ρ-Απο τοτε που με εγκατελειψες θες να πεις;
Ζ-Perrie ε-επρεπε να το κάνω.Δεν είχα αλλη επιλογη.
Ρ-Zayn σε παρακαλώ μην γίνεσαι κλισέ.Και απλα πες μου τον λογο που ήρθες.
Ζ-Ηρθα για να ξανά είμαστε μαζί μωρο μου.
Με το άκουσμα των τελευταίων δύο λέξεων ξέσπασα σε γέλια.
Ζ-Γιατι γελας;
Ρ-Zayn είσαι γελοιος.Πραγματικα.Πιστεύεις πως θα σε συγχώρησω μετα απο όλα αυτά;Ή και να το κάνω πιστεύεις πως θα ξανά είμαστε μαζι;Αυτό το σενάριο μου θυμίζει πιο πολύ ταινία επιστημονικής φαντασίας παρα πραγματικότητα.
Ζ-Τι λες;!Ακούς τι λες;Perrie εγώ για εσένα έφυγα γιατί σου έκαμα κακό.
Ρ-Και τώρα τι;Δεν μου κανείς νομίζεις;Δεν ξέρω αν εννοούμε το ίδιο λέγοντας την λεξη "κακό" μα εγώ θα μπορουσα για εσένα να άντεξω κάθε κακό και κάθε γαμημενο εμπόδιο που θα υπήρχε στο δρόμο μας.Και ξέρεις γιατί Zayn;Γιατί εγώ δεν ειμαι δειλή.Δεν φευγω με την πρωτη δυσκολία όπως εσύ.Είσαι δειλός.Εκτός απο γελοιος εισαι και δειλός.
Ζ-Perrie μιλά καλυτερα.
Το εβλεπα στο βλεμμα του πως είχε αρχίσει να νευριαζει.
Ρ-Τι έγινε ακούς την αλήθεια και δεν σου αρέσει;Ήρθε η ώρα κάποιος να στα πει δεν νομίζεις;
Είχε σηκωθεί όρθιος και το ίδιο εκανα και εγώ.
Ζ-Σταματα να μιλάς.
Ρ-Οχι.Αυτό δεν ήταν που ήθελες;Να μιλήσω;Το κάνω λοιπόν.Αλλά συγνώμη αν δεν ακούς αυτά που θες.Εγωκεντρικε μαλάκα.
Είχε πλησιάσει αρκετά και με το άκουσμα των τελευταίων λέξεων κάτι άλλαξε στα ματια του.Δεν είχε πληγωθει.Όχι.Είχε φτασει εκτός ορίων.Τα ματια του σκοτεινιασαν.Απο μέλι έγιναν μαύρα.Μέσα σε κλασματα δευτερολέπτων το χερι του είχε σηκωθεί και είχε ακουμπήσει το μάγουλο μου με αρκετή δύναμη.
Τοτε ξεσπασα σε τρανταχτά γελια.Πονουσα υπερβολικά και ήξερα πως θα αφήσει σημαδι αυτό μα πραγματικα μου φαινόταν αστείο όλο αυτό.Ο άνθρωπος που κάποτε ήταν προστατευτικός και μαλακιες μαζί μου μόλις με είχε χτυπήσει.
Μόλις το χερι του ακούμπησε τον μηρό του το βλεμμα του άλλαξε ξανά.Ήταν ενα πληγωμενο και συνάμα γεμάτο απορία βλέμμα.
Είχε πληγωθεί γιατί με χτυπήσε μαλλον.Και είχε απορία για την αντίδραση μου.
Ρ-Λοιπον,για πες μου τώρα νιώθεις άντρας;
Ζ-Σ-συγνωμη δ-δεν...ε-εγω..δ-δεν
Ρ-Αστο γλυκε μου ξέρω.Λοιπον αν δεν υπάρχει πρόβλημα..που και να υπάρχει δηλαδή δεν με ενδιαφερει και ιδιαίτερα ήρθε η ωρα να φύγω.
Ζ-Τι;Όχι.Μην φύγεις.Σε παρακαλώ.Σαγαπαω.
Εγώ είχα ηδη μαζέψει τα πραγματα μου.Μα παγωσα.Τι ηταν αυτό στο τέλος;
Ρ-Α-αντιο Zayn.
Έτρεξα στην πόρτα την άνοιξα και βγήκαν έξω στον καθαρό αέρα κάτι που χρειαζομουν αρκετα την στιγμη αυτή.