Eenzaam

.20

.20

'alsjeblieft' zei hij nog een keer

en toen gaf ik toe.

'oké' zei ik. 'maar niet hier.'

ik voelde me net jou, nina.

want daarna liepen we samen weg.

iedereen keek ons aan terwijl we over het schoolplein liepen en het park in gingen.

we gingen onder een boom zitten.

en god, nina, ik voelde me net jou.

het voelde goed.

we zwegen een hele tijd.

ik zweeg omdat ik niet wist waar ik moest beginnen.

oliver zweeg omdat hij niet wist of hij wel wilde dat ik begon.

hij verbrak de stilte.

'is het waar?' vroeg hij.

hij keek me niet aan.

'is het waar, alles wat in haar dagboek staat?'

ik gaf niet meteen antwoord.

'wil je dat ik eerlijk ben?' vroeg ik.

dat was een strikvraag, nina.

natuurlijk wilde hij dat ik eerlijk was.

maar ik dekte me in.

ik wilde gewoon dat hij later niet kon zeggen dat ik het hem niet had moeten vertellen.

hij koos er zelf voor.

het was een gemene vraag, dat weet ik ook wel, nina.

maar ik voelde me net jou.

dus dan mag het wel, denk ik.