Eenzaam

.32

.32

ik verbrak de kus.

ik wist dat hij het alleen deed om zijn pijn te vergeten.

ik deed het zo voorzichtig mogelijk, maar het deed hem pijn, dat zag ik.

'het spijt me' zei hij, maar ik kapte hem af.

'nee, het spijt je niet

en dat weet je heel goed.'

ik liep weg, nina.

en ik huilde.

ik huilde voor oliver.

voor alles en voor iedereen.

het was zoveel duidelijker toen jij er nog was, nina.

toen was jij gewoon degene die pijn deed en ik degene die hem ontving.

het voelt raar om opeens degene te zijn die pijn doet.

ik deed het niet expres, nina.

echt niet.

ik wilde gewoon niet dat hij nog meer pijn zou hebben.

maar toch, nina.

toch voel ik me zo schuldig.

god, ik snap het zo goed, nina.

en daarom kan ik niet boos op hem zijn.

ook al wil ik het wel.