Eenzaam

.54

.54

en toen nam ik een besluit, nina.

'je hebt gelijk,' zei ik.

ik stond op, ik liep naar toby toe, ging op zijn schoot zitten

en kuste hem.

zijn vingers gleden over mijn wang, heel voorzichtig, alsof ik van porselein was.

misschien ben ik dat ook wel.

toen liet ik los, ik stond op en rende weg.

weg van school, weg van alles.

ik rende naar huis.

halverwege was ik al buiten adem, ook al was het maar vijf minuten lopen.

mijn ouders zaten aan de keukentafel over een map vol papieren gebogen.

ze keken niet eens op toen ik binnenkwam.

ik veegde alles van tafel.

'aubrey?' zei mijn moeder. 'wat doe je?'

'ik heb hulp nodig,' zei ik.

'wat... waar gaat dit over?' zei mijn vader.

'ik heb anorexia en ik heb hulp nodig,' zei ik.

'wat een onzin,' zei mijn moeder.

'hup, aubrey, terug naar school.

je hoort in de les te zitten.

en raap die papieren op.'

'die papieren kunnen me verdomme niets schelen!' schreeuwde ik.

'willen jullie dat ik eindig zoals nina?

jullie kunnen wel zeggen dat ik me niet moet aanstellen, maar het gaat niet goed met me.

het gaat echt niet goed met me.'