Eenzaam

.45

.45

ik struikelde achteruit.

zijn woorden deden pijn, nina.

meer dan die van jou ooit hadden gedaan.

weet je waarom?

ik vertrouwde hem.

ik dacht dat hij begreep hoe moeilijk het voor me was.

oliver deed zijn mond open alsof hij nog iets wilde zeggen.

toen sloot hij hem weer, en rende weg.

toby keek van hem naar mij en weer terug.

'ga maar,' zei ik.

'ga maar, ren maar weg.

niemand wil toch in mijn buurt zijn.

oliver had gelijk.

nina had gelijk.'

en toen deed toby iets geweldigs, nina.

hij deed een stap naar me toe en sloeg zijn armen om me heen.

'luister niet naar wat hij zegt, aubrey' zei toby. 'je bent geen varken.'

'jawel' fluisterde ik.

snikte ik.

'daarom pestte nina me toch?

omdat ze zelf geen varken wilde zijn, zocht ze een ander varken.'

'nee' zei toby en liet me los.

hij keek me recht aan.

het voelde prettig, hoe hij me aankeek.

'ik zag het een keer, en ik vroeg waarom.

ze zei dat ze jaloers was.

op jou, omdat je zo mooi was.'

dat klonk zo bizar dat ik moest lachen, nina.

maar toby vond het niet grappig.

'ik meen het, aubrey.

je bent prachtig.

als je het zelf nou ook eens zou inzien.'

'ik geloof je niet' zei ik.

toby liet me los en liep naar zijn kluisje.

hij haalde er een boek uit.

'hier' zei hij, en gaf het aan me.

het was je dagboek, nina.

'hoe ben je hier aan gekomen?' vroeg ik.

'haar ouders wilden het niet meer hebben,' zei hij.

'ik wel.

ik probeer haar te begrijpen.

maar het lukt me nog niet echt.

ik begrijp er niet veel van.'

ik knikte alleen maar.

ik had geen oog meer voor toby.

alleen maar voor het boek.

'vind je het erg als ik...' vroeg ik.

toby vond het niet erg.

ik ging aan een tafel zitten

en begon met lezen.

en het stond er echt, nina.

je hebt het echt geschreven.

ze is zo mooi.

zoals ze beweegt,

zoals ze praat.

ik wil net zoals haar zijn.

god, ik wil het zo graag.

en ik zie heus wel dat oliver naar haar kijkt.

naar haar lange, slanke benen.

en ik voel me zo leeg als hij dat doet.

alsof ik niet goed genoeg ben.