Eenzaam

.50

.50

toby was heel lang stil.

'heb je nina vergeven?' vroeg hij toen.

en dat antwoord was ook simpel, nina.

heel simpel.

'ja' zei ik.

'ja, ik heb nina vergeven.

niet omdat ik dat makkelijk vond voor mezelf, maar omdat ik haar begrijp.

ik weet hoe moeilijk het is om jezelf dik te voelen.

ieder moment van de dag.

te walgen als je in de spiegel kijkt.

en nina zag niet wat ik zag.

ze zag niet dat ze prachtig was, ze zag niet dat ik zo wilde zijn zoals zij was.

en ik zag het ook niet.

ik zag niet dat zij wilde zijn zoals ik was.

want dat deden we.

we wilden zijn zoals de ander.

en nina had daar alles voor over.

ze was wanhopig, net als ik.

maar ze was ook nog eens verliefd.

en als je verliefd bent ben je heel wanhopig.

en wanhopige mensen doen wanhopige dingen.

ze voelde zich dik.

een varken.

ze was jaloers en ze wilde machtig zijn.

want macht verdrijft onzekerheid.

nina dacht dat ze mooier werd door mij een varken te noemen.

en ik snap het.

ik denk dat ik hetzelfde had gedaan.'

ik wist niet wat ik zei, nina.

het leek wel alsof het iemand anders was die het zei.

maar ik was het, nina.

en ik besefte me dat ik gelijk had.

ik heb je vergeven, nina.

niet omdat dat makkelijker is, maar omdat ik je begrijp.

ik begrijp je beter dan wie dan ook.