Eenzaam

.42

.42

'ik wil het wel doen' zei ik.

'maar ik ga eerst met oliver praten.'

ik kon er niet tegen dat hij boos op me was.

maar toby was het er niet mee eens.

'niet doen' zei hij.

'laat hem maar.

hij komt er wel overheen.

echt waar.'

'daar gaat het niet om,' zei ik.

'ik wil hem geen pijn doen.

bovendien, hij heeft recht...'

toby onderbrak me.

hij klonk boos, en daar schrok ik van.

'wat nou, hij heeft recht?

hij heeft net zoveel recht als iedereen!

bovendien, oliver is ook niet heilig!

hij verdient het!'

dat laatste had hij duidelijk niet willen zeggen.

hij sloeg een hand voor zijn mond.

'wat bedoel je?' vroeg ik.

'niets' zei toby.

'niets om je zorgen over te maken.'

'toby' zei ik. 'ik vertel jou alles.

alleen maar voor dat stomme interview.'

toby keek om zich heen.

de gang was leeg.

'oliver en ik waren vroeger vrienden' zei hij.

'maar een tijdje geleden zoende oliver met mijn vriendin.

sindsdien zijn we niet echt meer vrienden.

nina koos voor hem.'

'nina?' vroeg ik verbijsterd.

je koos voor oliver, nina?

'ja, nina' zei toby.

'maar toen ze met oliver was

ging het steeds slechter met haar.

ze werd alsmaar dunner en dunner, en haar blik werd doffer en doffer.

ik heb geprobeerd haar te helpen

maar ze wilde het niet.

en toen... toen heb ik haar verteld dat oliver haar niet leuk vond.

dat hij met een ander meisje had gezoend.'

er verschenen tranen in zijn ogen.

wat is het toch met iedereen die moet huilen in mijn buurt, nina?

volgens mij ben jij het.