Eenzaam

.49

.49

'begrijp je nina?' vroeg toby toen.

en dat antwoord was heel simpel, nina.

ja, ik begrijp je.

ik begrijp je heel goed.

ik probeerde het aan toby uit te leggen.

maar het is niet echt gelukt.

'ja, ik begrijp haar' zei ik.

'het klinkt raar, maar ik heb het gevoel dat we hetzelfde waren.

we wilden allebei mooi zijn.

we hadden er allebei alles voor over om mooi te zijn.

en nina was alleen iets wanhopiger dan ik en iets te verliefd op oliver.

ze wilde dat hij haar zag staan en ze voelde zich zelfverzekerd als ze me een varken noemde.

daarom deed ze het, omdat ze onzeker en verliefd was.

meer dan goed voor haar was.'

je wist het zelf niet, nina.

maar je schreef er wel over.

ik voel me zo machtig als ik haar zie.

de onzekere blik in haar ogen.

dan weet ik dat ik de oorzaak ben van haar onzekerheid en voel ik me zo machtig.

de macht om mensen onzeker te maken.

bang, verdrietig.

misschien boos.

dat maakt me een stukje minder onzeker, een stukje mooier.

en o, ik noem haar een varken maar dat is ze niet, nee, ze is zo mooi.

zelfs met tranen in haar ogen en haar haren nat van het wc-water is ze duizend keer mooier dan ik ooit zal zijn.

en ik wil dat ze lelijk is, ik wil zo graag dat ze een varken is.

maar het lukt me niet.

wat ik ook doe.

toby knikte langzaam.

hij had het duidelijk moeilijk.

je was machtig, nina.

maar nu je dood bent, ben je nog machtiger.

'ze zeggen dat nina anorexia had' zei toby.

zijn stem was vlak.

'wat denk jij daarover?'

wat denk ik, nina?

ik denk dat het niet nodig was.

je was zo mooi, nina.

je had gewoon één keer in de spiegel moeten kijken, moeten glimlachen.

naar jezelf.

als ik in de spiegel kijk

walg ik van mezelf.

ik zie overal vet.

overal.

en ik kan me niet voorstellen dat oliver dat niet ziet.

hoe kan hij me geen varken vinden?

want dat ben ik.

een varken.

het is niet waar, nina.

je was geen varken.

je was beeldschoon.

wanhopig, onzeker, maar beeldschoon.

en ik had het tegen je moeten zeggen.

ik had het lef moeten hebben om naar je toe te gaan, te zeggen dat ik het was, dat ik het meisje van het internet was.

en dat het niet nodig was.

want het was niet nodig, nina.

het was zo onnodig en ik kan alleen mezelf de schuld geven.