KAYIP

Beria'nın Günlüğü 4

        Sadece hatırlamak istiyorum.Kimseyi kırmamak.Kimseyi üzmemek.Ben kötü biri miyim arkadaşım?Yoksa bencil miyim?Neden öyle bir insanım ki ben?İçimden sadece ağlamak geliyor.Ağlayınca sanki tüm üzüntülerim de o yaşlarla birlikte süzülüp gidiyor.Ama gerçekte hiçbirini yapamıyorum.Beceremiyorum...Tek yapmam gereken düşünmemek olsa da elimden bunu yapmak gelmiyor.Hatta tek yaptığım şey düşünmek.Nasıl daha iyi bir insan olurum?Nasıl eski ben olurum?Kimseyi kırmamayı becerebilirsem gerçekten acılarım biraz dinecek.Ama baksana kimseyi kırmamak için önceden tedbirimi aldım ama yine her şey yüzüme gözüme bulaştı.Barış'ı ağlattım.Ben ilk defa bir erkeği ağlarken görüyorum sevgili günlüğüm...İlk kez...Bir erkeğin gözyaşlarına tanık oldum ben.İlk kez bir erkeğin acizliğini gördüm.Ben ilk defa bu kadar kötü oldum günlüğüm.Belki de kendi acılarımı dindirmeyi düşünürken kırdığım kalplerin acısına hakaret ediyorumdur.Bendeki acı asla dinmeyecek.Onun dinmesine izin vermeyeceğim.İstediği kadar yansın ,ağrısın,üzerine bir ağırlık binsin...Artık umurumda değil.Sadece düşündüğüm şey o Kayıp'ın başıma ne kadar büyük bir bela açtığı.Her şeyin suçlusu o...Her şeyi mahveden o.Kıran,döken,silen...En önemlisi her şeyimi çalıp beni, benliğimi aramaya zorlayan...Ne kadar zor bir durumdayım bunu kelimelere dökemem .Zihnimin iç durumunu sana anlatamam.Keşke bir şey olsa tüm düşüncelerimi anlatsa.Herkes anlardı sanırım o zaman beni.Kimse yorum yapmadan dinlerdi.Belki de bu yüzden seni çok seviyorum.Yorum yapmadan beni dinlediğin için.Eğer dilin olsaydı belki de bana en ağır hakaretleri ederdin.Ama ben dinlemeye razıyım.Keşke Barış da bugün bana bağırıp çağırsaydı.Dökseydi ,kırsaydı.Belki o zaman bu kadar ağırlık olmazdı sol tarafımda.Belki bu kadar ağlamazdım.Ama dökülen gözyaşlarımın hepsi Barış'ın akan gözyaşının birine bile denk değil.Ben onu bıraktım...Bana yardım eden insanı yüzüstü bıraktım.Sebep 'sevmiyorum'...Bir hiç uğruna mı ?Evet belki de ...İlerde çok pişman olacağım belki de...O uçuruma ilk fedakarlığımı yaptım.Doğrusunu istersen ben zaten bunu en başta yapmışım.Sadece farketmemişim.Eski Beria'yı yok etmişim.O eski merhametli her şeye acıyan kızı...Kimseyi üzmeyen kırmayan o genç kızı...bir...bir canavara dönüştürmüşüm.Kayıplarım beni ne hale sokuyor...Ne kadar boğuyor...Ne kadar çevreme zarar vermeme neden oluyor...Bilmiyorum...Gerçekten hiç bir şey bilmiyorum...Şu an sadece susuyorum...Artık her şeyden vazgeçtim.Uçurumun sonuna gelmeyi bekliyorum...Ne olursa olsun artık bu yolculuk bitmek zorunda.Çünkü daha fazla fedakarlığı kaldırabileceğimi sanmıyorum...Çektiğim şey ne peki?Acı mı ?...Belki de...