KAYIP

Beria'nın günlüğü 1

             Merhaba arkadaşlar,arada Beria'nın günlüğünden bölümler yayınlamaya karar verdim.Multimedya:Beria'nın günlüğü...

   Merhaba sevgili günlük,

       Sanırım sana böyle hitap edeceğim.Yazı yazmayı her zaman sevdim.Fakat günlük tutmak için hiç cesaretim olmadı.Ama hatırlamadığım dönemde sanırım gelen bir cesaretle başlamışım.Tanıştırmayı unuttum ben Beria.Beria Yükselen.Senin sayfalarını dolduracak kişi.Bundan sonra sen benim dert ortağım,içimi döktüğüm bir dostum olacaksın.Sen de hazırsan artık başlayalım ha,ne dersin?Hazır mısın?Peki...Bu günlerde sanki kara bir deliğin içinde  dibe doğru çekiliyorum.Sanki diplerin de dibi var.Ah içinde bulunduğum durumu Bukowski nasıl güzel kelimelere dökmüş:

''Dibe vurduğunu sanıp,bir dip daha olduğunu keşfedebiliyor insan.''

Hafızamı kaybettiğimi öğrendiğim zaman zaten dipteydim ama şimdi tüm o bilinmezlerin içinde nefes almaya çalışıyorum...Tüm havamı,alacağım,vereceğim tüm o havayı benden çaldı sanki.O kaza başıma gelen en kötü olaydı belki de.Ya da hatırlayamadığım zaman işlediğim bir suçun cezası...Ama ne olursa olsun ben kolay pes eden bir insan değilim.En azından bu motive edebilir beni değil mi?Asla ama asla pes etme Beria.Unutma adın seni tüm canlılardan farklı yapan bir özelliği taşıyor.Sen çoğu insandan karakter olarak üstünsün.Tek üstünlüğün bu olsa bile.Umutluyum geleceğin bana iyi şeyler getireceğine dair.Aslında her ne kadar reddetsem de ben  hissedebiliyorum geçmişin bana acı getireceğini.Ama ne demişler geçmişi olmayanın geleceği de olamaz.Belki geçmişi öğrendiğim zaman elimde sadece anılar kalacak.Ama sonuçta insan kişileri değil hatıraları özler...Ben de öyle yapacağım sanırım.Kişileri değil belki ama onların karakterlerini özleyebilirim.Ya da belki de hiçbir şey özlemeyecek kadar kötü anılar tozlanmış raflarda keşfedilmeyi bekliyordur.İçimden bir ses ''Yavaş ol ''diyor...''Yavaş ol ki,canın çok acımasın...''Belki hiçbir şey hatırlamıyorum sevgili arkadaşım ama bir şey biliyorum:Ben hiçbir zaman kendimi utandıracak bir şey yapmadım...Ve eminim o dönemde de yapmadım.Sonuçta üzülsem bile en fazla ne olur ki?Tüm insanların tek tek öldüğü bu gezegende Beria'nın göz yaşlarını kim hatırlayacak...Böyle işte günlüğüm.Bir uçurumdan aşağı düşüyorum gibi hissediyorum.Tek fark şu ki;o uçurumun bir sonu yok...