Dünya Dönüyor

Belirsiz

Merhaba. Yeni bir bölümle karşınızdayım. Güzel yorumlarınızı esirgemeyin... Çok teşekkürler. Size güzel bir karadeniz şarkısı bıraktım... Dinlemelisiniz! :)
Uzaktan gelen ışık karanlığın tüm görkemini bozdu. Araba farları gözlerimi  kamaştırırken, yanıma yaklaşan arabanın abimin arabası olduğunu gördüm. Ona o kadar ihtiyacım vardı ki... Koşarak boynuna atladım.

" Abiciğim, seni çok özledim.Bir daha beni hiçbir yere bırakma olur mu? "

" Bak sen... Benim küçük meleğim yeter ki iste. Ben seni hiç bırakmam... Abin hep yanında. Yanında olur da ne bu hal? Hayırdır, sen böyle konuşmazsın? "

" Konuşurum. Ne varmış halimde? Hadi evimize gidelim. Baksana elektrik yok hiçbir yerde her yer kapkaranlık olmuş... "

" Sorma ya... Keyfin kaçmasın diye söylemedik ama sen gittikten sonra elektrikler bir gitti. Gidiş o gidiş. 2 gün sonra geleceğini söylediler ama bakalım... "

" Ne yani? İnternet yok mu şimdi evde?"

" Yok canım ama sana güzel bir haberim var. Sevgili abin o kadar mükemmel, düşünceli, yakışıklı, kas.."

" Kes be kes. Haberi ver sen..."

" İyi. Yok haber maber. Vazgeçtim..."

" Of Atakan. Çocuk gibisin."

" İşine gelince abi, işine gelince Atakan yok ya."

Yanına yaklaşarak yanağından kocaman öptüm. Ah, şu merak bir gün beni öldürecek... Bugün olmasa da yarın, ertesi gün ama bir gün öldürecek...

" Canım abim, tatlı abim, kızların hasta olup, yataklara düşmesine sebebiyet veren abim..."

" Sana internet paketi yaptım Buse."

" Abi dediğin... YAŞASIN! "

Ayak üstü konuşmamız bitince arabaya geçebilmiştik. Evin önüne gelmemiz 5 dakikamızı aldı. Ahmet Amca sağolsun, her şeyde yardımcı oldu. Okula yakın ev buldu, ev sahibi arkadaşı olduğundan eve indirdim yaptırdı... Daha ne yapsın bu adam? Ağzıyla kuş mu tutsun ne yapsın yani?

Abim işaret parmağını zile götürdü.

" Atakan..."

" Ne oldu? "

" Elektrik yok. "

" Ulan... Doğru ya."

Kapıyı açarak içeri girdik. Bina çok güzel kokuyordu. Belli ki yeni temizlik yapılmıştı. Abimin koluna girdim, merdivenlerden ağır ağır çıktık. Ev ilk katta olduğu için acele etmeye gerek yoktu.

Abim parmaklarını avcunda birleştirdi ve kapıyı üç kere tıklattı.

" Kim o? "

İkimizde aynı anda " Hırsız." dedik.

Kapı yavaşça açıldı.

" Vay be. Hırsız dedik kapıyı açtın anne." dedim.

" Ben yavrularımı sesinden tanımaz mıyım hiç? Gelin içeri Ahmet Bey de bizde."

" TÖVBE. Onun ne işi var bizde anne? Hem de bu saatte?"

Kulağıma eğilerek "Yavrum sus.Adam içeride, duyarsa ayıp olacak." dedi.

" İyi be iyi." diyerek kollarına attım kendimi...

Canım annem benim.Kokusu, başlı başına huzur, gözleri, hayatımın fırtınalarında sığındığım liman, elleri, bir şifa dağıtıcısı... Ona ne kadar işkolik desem, kızsam, bana değer vermediğini iddaa etsem de kendimi kötü hissettiğimde hep onun omzundaydı başım ve kollarım da her seferinde bir ahtapot gibi sardı annemi.