Psikopat

Bölüm Sekiz " Ali Biraz Hasta"

Her bölüme üşenmeden yorum yaptığı için @zeyecenep 'e de çok teşekkürler!

İyi Okumalar.

Selin'den...

Bu kadar kolay mıydı gözlerini kapatmak? Arkandakilere acımadan, onların ne yapacağını düşünmeden karanlığa gömülmek? Gerçekten bu acıyı yaşatmak bu kadar kolay mıydı?

Ali için kolaymış. Sadece altı dakika uyanık kalabildi, onca yalvarmama rağmen beni dinlemedi. Ve o deniz mavisi gözlerini kapattı.

Uyumaması için çırpınırken ambulansın sesi tüm kulağımı doldurmuştu.

" Ali lütfen uyan, bak ambulans geldi.. Hastaneye gideceğiz sen iyi olacaksın. Sonra çıkacağız. Ama lütfen uyan."

Bir iki ambulans görevlisi bize koşmaya başladı. Birisi Ali'nin yarasına bakarken diğeri oksijen maskesi takmakla uğraşıyordu.

Aliyi kollarımın arasından çekip sedyeye yatırdılar. Koşar adımlarla arkasından bindim. Şoka girecek vakit yoktu.

Yarasına sargı bezleri bastırılırken elini tutmuştum, biliyorum canı yanıyordu. Hissediyordu. Bir süre sonra başındaki makineler ötmeye başladı, ne olduğunu bilmiyordum fakat dizilerden gördüğüm kadarı ile bu iyiye işaret değildi. Düşüncemi ambulans görevlisinin cümlesi doğruladı.

'' Hastanın kalbi durdu! Hastaneyi ara hemen.''

Hıçkıra hıçkıra ağlarken sesler artıyordu. Ali gidiyordu, daha yaşayacağımız çok şey vardı fakat o gidiyordu.

Hastaneye vardığımızda kanaması durmamıştı, sadece yayılmıştı. Beyaz gömleği kırmızıydı. Elini sımsıkı tuttum, ameliyathaneye kadar böyle geldik.

Ondan ayrılmak istemiyordum. Ondan bu şekilde ayrılmak istemiyordum.

Siyah koltuklardan birine oturdum, ileriden koşarak gelen iki doktorun sesi çınlatıyordu kulaklarımı.

'' Yolda iki kere kalbi durmuş, nabız yokmuş galiba.''

'' Kan grubu belli değil, her gruptan dört tüp istemiştim. Hazır değil mi?''

Ameliyathaneye girdiler, kim bilir daha kaç kez ümitsiz konuşacaklardı.

Bir saat geçmesine rağmen ameliyat bitmemişti, doktor önlüğü giyip ameliyathaneye girmemek için zor tutuyordum kendimi.

Kanlı ellerimle oynarken telefon çaldı. Arayan Nazlıydı, benim ona söyleyecek hiçbir şeyim yoktu.

'' Selin, nasılsın?''

Cevap vermedim, sadece ağlamamak için kendimi bastırıyordum.

'' Selin orada mısın?''

'' Hastanedeyiz.''

'' Ne hastanesi! Kiminle, ne oldu!''

Dişlerimi dudaklarıma daha sıkı bastırdım, bu ağladığımı belli etmeyecekti.

'' Ali, biraz hasta.''

'' Hangi hastane?!''

'' Amerikan Hastanesi.''