Psikopat

Bölüm On Beş '' Koca Yürekli Adam"

Merhabalar! Bu bölüm azıcık uzun oldu, iki gündür yazmadığım için o da :) Biliyorsunuz okul açılıyor ve günlük bölümler azalabilir, umarım okumayı bırakmazsınız. Sizleri seviyorum!

İyi Okumalar!

'' Yardım edemezsin. Onu tanımıyorsun.''

'' Senin kadar psikopat değilse problem değil.''

Güldü, bu gece ilk kez gülmüştü.

'' Onunla yarışamam.''

Arabayı tekrar çalıştırdı, yanaklarımı silip cama yaslandım. Çok yorgun hissediyordum, gerçi yediğim dayaktan sonra dinç hissetmem garip olurdu.

'' Adresini bilmiyorum.''

Kısaca adresi tarif ettikten sonra gözlerimi kapattım. Savaş'ın yaptığı ani fren ile durduk. Bu çocuk bir saat öncesine kadar tamamlayamadığı işi şimdi tamamlamak için uğraşıyordu herhalde.

'' Sen beni biliyorsun?''

'' Ee yani. Üvey ablamın sevgilisiydin.''

'' Peki niye tanımıyormuş gibi yaptın?''

'' Neden yapayım? Onca derdin arasında sevgili eniştemi merak etmiyordum açıkçası.''

Somurtarak bana baktı.

'' Enişte? Aramız o kadar iyi değil.''

'' Oysa ben aramızdaki bütün problemin bittiğini sanıyordum, çok kırdın beni gerçekten(!)''

İkimizde önümüze döndük, evli çiftler gibiydik. Gerçekten Savaş'ın yanında böyle hissediyordum.

Yolu yarıladığımızda telefonum çalmaya başladı. Daha doğrusu titriyordu.

'' Siktir ya!''

Savaş yan gözle bana baktı. Ben ise telefonu açıp ne bahane uydursam diye düşünüyordum. Korkarak yeşil yuvarlağı kaydırdım.

'' NEREDESİN SEN!''

Nazlı telefonda kükrerken arkadan Selin küfür ediyordu.

'' Eve geliyorum ya.''

'' SEN BİZE HABER VERMEDEN NASIL DIŞARI ÇIKARSIN! KİM VAR YANINDA!''

'' Şey Nazlıcığım, ben on dakikaya evde olurum zaten konuşuruz. Bay bay!''

'' NE HAK--

Telefonu suratına kapattığımda Savaş gülüyordu.

'' Sana yaptıklarımı öğrenirlerse sonum pek iyi olmaz sanırım.''

'' Benimde ne için dışarı çıktığımı öğrenirlerse sonum iyi olmaz. Bu yüzden yalan atacağım, atacağız.''

'' Atacağız?''

'' Sende yukarı geleceksin.''

Derin bir nefes aldı, yukarı benim için değil kızların kötülemelerine maruz kalmamak için gelecekti.

Binaya girdiğimizde yukarı baktım, çıkmak pek kolay olmayacaktı. Soran gözlerle Savaş'a baktım.

'' Ya ben niye seninle geliyorum? Biz neden bu kadar samimi olduk?''

'' Savaş. Hastayım.''

Kolunu omzuma attı. Normalde üç dakikada çıktığım merdivenleri on iki dakikada çıkmıştık.

'' Ali Allah belanı versin.''

'' Verdi vereceği kadar, uzatma bence.''

Kapıyı çalmak için kolumu uzattım, çalmadan açıldı.