Geç Kalınmış Kelimeler

yedinci sessizlik

Kayra odasından çıkarken bahçede kızı göreceği için heyecanlı hissetti. Kız geceleri hep dışarı çıkar, bahçede defterine bir şeyler yazardı. Kızı görmediği o üç gün gece odasından bahçeyi izlerdi ve kızın çıktığını görürdü. Nedenini bilmiyordu. Ama kızı bir gündür doğru düzgün görmüyordu çünkü kız ondan kaçıyordu. Onu çok kırdığının farkındaydı.

İkisinin de tedavileri devam ediyordu. Kızın tedavisi hakkında sadece bazı ilaçlara başlandığını biliyordu ve bunun zor olduğunu bilmesinden dolayı onun yanında olmak istiyordu.

Yağmur dalgınca defterine bir şeyler yazarken yanında olan kıpırtıyla sıçradı. Tam çığlık atacakken Kayra'nın elleri ağzına kapanmıştı. Gözleri birbirine kenetlenmişken kız kendinde tuhaf bir his hissetti. Lanet olası ellerini çekmeli diye geçirdi içinden ve ellerini itecek gücü bulduğunda itti.

"Ne yapıyorsun? Ne işin var burada?" diye cırladı Yağmur.

Çocuk sırıtıp omuz silkince kaşlarını çattı. Cebinden bir kağıt ve fener çıkarıp feneri kızın eline verdi ve kağıda bir şeyler yazmaya başladı. O kadar hızlı ve dikkatli yazıyordu ki, Yağmur merak etmişti. Feneri açıp yanlarına koyduğunda çocuğu daha rahat görüyordu ve çocuğun güzelliğini seyrediyordu. Aslında Kayra pek yakışıklı bir çocuk değildi. Sadece tatlıydı. Ama Yağmur onu güzel buluyordu.

Her ne yazıyorsa çok uzun sürmüştü ve Yağmur merak ediyordu. Çocuk kağıdı ona uzattığında heyecanla elinden aldı. Çocuk ayağa kalkıp yürümeye başlayınca kötü bir şey olduğunu tahmin etti ama yanılmıştı.

"O gün oradan gittim çünkü yanına yakışmıyordum. Dedikleri gibi ben eziğim. Konuşmayı bile beceremeyen bir ezik. Sense şiir gibi bir kızsın. O yüzden gittim, Yağmur. Kendimi oraya, yanına yakıştıramadım. Ama sonra farkettim ki buna ancak sen karar verirsin. Beni yanında istediğine veya istemediğine. Seçimi sana bırakıyorum. Sen bana özür olarak bir şiir yazdın ve bende sana çizimlerimden bir tanesini göstereceğim. Yarın kahvaltıda görüşürüz. Bu arada beni o çocuklara karşı koruman hoşuma gitti;)"