ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ?...ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!!

κεφάλαιο 13ο

Κοιμόμουν για πολλές ώρες που ξύπνησα την επόμενη μέρα μεσημέρι...ενώ το απόγευμα θα πετούσα για Αμερική...

"εισαι σίγουρη για αυτό που πας να κάνεις?...μήπως πρέπει να το ξανασκεφτεις?"

"ειναι το πιο σημαντικό πράγμα για ολόκληρη την ζωή μου...κέρδισα υποτροφία...και θα το αφησω? Αυτό ηταν όνειρο ζωής για μένα!"

"και ο Βαγγέλης?"

".....ο Βαγγέλης πρέπει να ξαναφτιάξει την ζωή του...." δεν πίστευα ποτέ οτι θα το έλεγα αυτό...ο Βαγγέλης ΜΟΥ ...να ξαναφτιάξει την ζωή του...με άλλη...

"δεν θα σου αλλάξω γνώμη...οι αποφάσεις στην ζωή σου ειναι δικιές σου...το μόνο που μπορω ΝΣ κάνω ειναι να ειμαι δίπλα σου"

"σε ευχαριστώ...δεν ξερΩ τι θα εκανα χωρίς εσένα!"

"εε..εγω πάω στο σούπερ μάρκετ...εσύ κάτσε εδω και περίμενε με!"

"ναι...άλλωστε εχει πολύ κρύο.."

Μετά από αυτό έβαλε το μπουφάν της και βγήκε έξω να φυγει....

Εγω κοίταζα φωτογραφίες μας...τις τρέλες που κάναμε...που περναμε την μηχανή 4 η ωρΑ τα ξημερώματα και πηγαίναμε στην παραλία ή απλά κάναμε βόλτες χωρίς συγκεκριμένο προορισμό...τα βραδια μας γεμάτα έρωτα...

Όπα μισό λεπτό...η μηχανή του Βαγγέλη!... Τι κάνει αυτός εδω???

Flashback

Μεριά Βαγγέλη

Γυρνούσα όλο το σπίτι σέρνοντας τα πόδια μου με την αγαπημενη της κούπα στο χερι (αυτή με τα λεοπαρ) πίνοντας καφέ...τι καφέ δηλαδή...φαρμάκι τον έχω κάνει...πως έχω γίνει έτσι...

Έτσι όπως σέρνω τα ποδια μου κατι κλωτσησα κατά λάθος ...έσκυψα να δω τι ειναι και...

Ηταν το κολιέ που της ειχα χαρίσει...ήταν μία καρδιά που άνοιγε και είχε μια πολύ τρυφερή φωτογραφία μας...ειχα και εγω το ίδιο όμως το φορούσα...έτσι σκέφτηκα οτι πρέπει να παει εκεί ποΥ ανήκει...

Από στιγμή σε στιγμή περίμενα τηλεφώνημα της Χρύσας...

Το είχαμε κανονίσει οταν φύγει να με πάρει τηλέφωνο να πάω....έτσι κι εγινε...

End flashback

Μεριά Λένας
Χτυπάει το κουδούνι...καταλαβαίνω οτι ειναι ο Βαγγέλης...πάω γρήγορα στο μπάνιο και κοιταζομε στον καθρέφτη...παναγία μου πως ειμαι έτσι...έχω μαύρους κύκλους...πρισμενα μάτια ....κόκκινα μαγουλα και ξεμαλλιασμενα μαλλιά

Βάζω γρήγορα λιγο κονσιλερ και πιάνω κότσο τα μαλλιά μου....

Πάω παίρνω μια βαθιά ανάσα και ανοίγω την πόρτα...

Αυτό που αντικριζω ειναι παρόμοιο θέαμα με εκείνο που είδα πριν στον καθρέφτη....

Ο Βαγγέλης ειναι πιο χάλια από ποτέ! Δεν περίμενα ποτέ οτι θα τον δω έτσι...του στοίχισε πολύ ο χωρισμός μας και εμενα περισσότερο...έχει πρησμένα κουρασμένα ματάκια,μια φράντζα....ο χριστός κι η μάνα του...!! Ειναι τόσο απεριποιητα...δεν τα έχω ξαναδεί έτσι!...ειναι ελαφρος αξυριστος...και ....αααα πόσο θέλω να τον αγκαλιάσω...

"εμμ.." μου λεει κάπως κουρασμένα...ταλαιπωρημένα...

"Βαγγέλη εγω..."

"σσσ...δεν ήρθα για να τσακωθουμε ούτε να μου εξηγήσεις!....ήρθα απλά για να σου πω κάποια τελευταία πράγματα...
Θέλω να ξέρεις οτι σαγαπησα πραγματικά!...ακόμα σαγαπαω και δεν πρόκειται ποτέ να πάψει αυτό...θα εισαι πάντα μέσα στην καρδιά μου...παρόλα αυτά θα σεβαστώ την απόφαση σου να χωρίσουμε...." οταν ειπε την τελευταία λέξη ρούφηξε την μύτη του και κοίταξε κάτω...μετά από λίγα δευτερόλεπτα συνέχισε
"αλλά εγω θα ειμαι παντα δίπλα σου και οτι κιαν συμβεί θέλω να ξέρεις πως θα σε βοηθήσω..."

"Βαγγέλη..."

"σσσσ...επισης...θέλω να σου δώσω αυτό..." και βγάζει και μου δίνει το κολιέ που μου ειχε χαρίσει...νόμιζα οτι το φορούσα...έπιασα τον λαιμό μου αλλά δεν ηταν εκεί...μάλλον θα μου έπεσε

Μου το έβαλε στον λαιμό και εγω ήθελα τόσο να τον αγκαλιάσω...να τον φιλήσω...έβαλα τα κλάματα που τόση ωρα κρατούσα με νύχια και με δόντια...

"ειιι...μην μου κλαις!...δεν θέλω να κλαις!...τιποτα δεν χάθηκε! Οτι νιώθω για εσένα δεν θα αλλάξει ποτέ..."

Με αυτα του τα λόγια με έκανε να κλαίω πιο πολύ...με τον αντιχειρα του μου χάιδεψε το μάγουλο και μου σκούπισε τα δάκρια...κατέβασε τον αντίχειρα του και μου χάιδεψε τα χείλη....κοιταζομασταν στα ματια...με πλησίαζε και με φίλησε τόσο υπέροχα οπως δεν με ειχε ξαναφιλησει ποτέ...αυτό το φιλι θα μου μείνει αξέχαστο...μετά απο ωρα σταματήσαμε...σηκώθηκε να φύγει όμως του κράτησα το χέρι....

"Βαγγέλη....σαγαπαω"
Μου έδωσε ενα λυπημένο χαμόγελο και έφυγε...τον ακολουθησα ως την πόρτα και την έκλεισα....

Εγω από την μέσα μεριά της πόρτας και ο Βαγγέλης από την εξω τσουλησαμε κάτω και κάτσαμε στο πατωμα κλαίγοντας....