ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ?...ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!!

κεφάλαιο 8ο

Καθόμασταν μαζι στο κρεβατι αγκαλιά και του έλεγα πόσο άγχος ειχα για το αν θα ειχα περάσει σε ενα ιδιωτικό ωδείο το κορυφαίο όλης της πόλης και ειχα αγωνία να δω αν πέρασα...θα ηταν η απόλυτη ευτυχία...

"αγάπη μου....φοβαμαι...και αν δεν πέρασα? Αν δεν τους άρεσε?"

"μωρο μου δεν υπάρχει περιπτ....."
Δεν πρόλαβε να τελειώσει χτύπησε το κινητό μου...

"ιιιι Βαγγέλη...αυτοί ειναι!"

"σήκωσε το!!!"

"δεν...δεν μπορω" έτρεμα

"φερτο εδω!" μου το πήρε και το σήκωσε αυτός

"ναι...αχα...μάλιστα...Καλά ευχαριστώ...ναι ναι θα της το πω..γεια σας"

"λοιποοοοοοοον..." έτρεμα ολόκληρη...αλλα από το ύφος του Βαγγέλη κατάλαβα οτι η απάντηση ηταν αρνητική

"τι να σου πω μωρο μου?...είπαν οτι δεν μπορούν να εχουν στο ωδείο τους ενα κορίτσι με ενα τόσο αξιοθαύμαστο ταλέντο" ειπε τονίζοντας τις τελευταίες λέξεις με ενα πλατι χαμόγελο

"τι?...δηλαδή..."

"δηλαδή μωρο μου πέρασες πρώτη των πρώτων"

"αααααααααααα" άρχισα να τσιριζω έπεσα πάνω στον Βαγγέλη και τον έριξα στο κρεβατι φιλοντας κάθε εκατοστό του προσώπου του...

"ευτυχισμένη?"

"δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να σε έχω δίπλα μου"

Με γύρισε να είμαι από κάτω και με φιλαγε ενώ τα χέρια του ταξιδευαν σε όλο το σώμα μου

"Λένα...Βαγγέλη ...κατεβείτε ΝΣ φάμε!" σκατα σκατα σκατα...αμάν πια αυτή η μαμά μου...παντα την πιο ακατάλληλη στιγμή!

"γαμωτο!" ειπε ο Βαγγέλης βάζοντας την μπλούζα του...ναι ειχα προλάβει και του την είχα βγάλει

"έλα μωρο μου δεν πειράζει...το βράδυ"

"έλα πάμε κάτω" με πήρε από το χέρι και πήγαμε κάτω

"εππ καλώς τα!" ειπε ο μπαμπάς μου

"καθίστε θέλω να σας μιλήσω" συνέχισε...

"τι εγίνε μπαμπα μου?"

"λοιπόν...αυτό αφορά πιο πολύ τον Βαγγέλη" ωωωωχ λες να άκουσαν τιποτά το βράδυ? Αφού έλειπαν....γαμωτο

"Βαγγέλη ...έχω ακούσει οτι έχεις μια μπάντα με τους φίλους σου?" ουυυυφ ευτυχώς

"εμμμ...ναι έχουμε ενα ερασιτεχνικό γκρουπακι.."

"τι θα έλεγες αν από ερασιτεχνικό γινόταν επαγγελματικό?"

"εε?...τι ...τι εννοείτε?"

"έχω έναν φίλο...όπου ειναι ιδρυτής νέων συγκροτημάτων που τους φτάνει στα ύψη....τι θα έλεγες αν μιλούσες και στους φίλους σου και να γινοσασταν το πιο επιτυχημένο συγκρότημα?"

Ο Βαγγέλης ειχε μείνει με ανοιχτό το στόμα....παντα μου έλεγε οτι ήθελαν αυτόΣ και οΙ φίλοι του να κάνουν κατι επαγγελματικά

"τι να πω ....δεν έχω λόγια....σας ευχαριστω παρά πολύ...θα το συζητήσω μαζι τους και θα σας πω..."

"Λένα πάμε πάνω να ντυθουμε γιατι θα φύγουμε!" μου είπε

"που θα πάμε κύριε Κακουριωτη?"

"θα δεις....πηγαινε ντύσου!"

Έβαλα ενα χειμωνιάτικο φόρεμα μέχρι το γόνατο ενα καλσόν του δέρματος και το παλτό μου...κατέβηκε κάτω και ο Βαγγέλης ηταν έτοιμος

Αφού κάναμε μια ώρα να τον πείσω πως δεν πρόκειται να αλλάξω ρούχα επειδή εκείνος επέμενε πως θα κρυωσω ξεκινήσαμε επιτέλους....

Σταμάτησε το αμάξι μπροστά από μια καφετέρια ...

"για καφε ήρθαμε?"

"ναι...και για να γνωρίσεις τα παιδιά!"

"τιιι επιτέλους"

Οταν βγήκαμε από το αυτοκίνητο ένιωσα αρκετά βλέμματα πάνω μου....μετά από λίγα δευτερόλεπτα ήρθε ο Βαγγέλης με κόλλησε στο αυτοκίνητο και άρχισε να με φιλάει

"τι κάνεις παιδί μου μες τον κόσμο?"

"θέλω να δουν κάποιοι οτι εισαι ΜΟΝΟ δικιά μου" μμμ μάλλον θα κατάλαβε και αυτος οτι με κοιταγαν....

Με έπιασε από το χέρι και με πήγε μέσα....είδα στο βάθος δύο όμορφα αγόρια κάθονται και να μιλανε....δεν ήξερα οτι ηταν αυτοί αλλα το κατάλαβα οταν ο Βαγγέλης με οδηγούσε εκεί...

"που σαι ρε μαλακα" ειπε ο ένας απευθυνόμενος στον Βαγγέλη

"έλα ρε δεν μπορούσα να πάω πάνω από 40 έχει πάγο στον δρόμο" κόλλησαν τα χέρια και χαιρετηθηκαν

"λοιπόν μάγκες από δω η Λένα...μωρο μου τα παιδιά Άρης τζιμι"

"γεια σας παιδιά ....χάρηκα!"

"και εμείς και εμείς" είπαν ταυτόχρονα...

Κάθισα δίπλα στον Βαγγέλη στο ενα καναπεδακι και στο απέναντι τα παιδιά....

Heyyyy λίγο βαρετό όμως το επόμενο θα έχει πιο πολύ ενδιαφέρον