ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ?...ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!!

κεφάλαιο 15ο

Μεριά Βαγγέλη
Τις επόμενες μέρες δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου...βασικά δεν ήμουν ο εαυτός μου...ειχα γίνει αρκετοί οξυθυμος,απότομος,νευρικός....

Όλες αυτές τις μέρες μένω με τους γονείς μου...δεν μπορώ να ειμαι στο σπίτι μας...στο σπίτι που πέρασα τις καλύτερες και τις χειρότερες στιγμές της ζωής μου μαζι της! Απλά δεν γινεται...ειμαι σίγουρος οτι την έχω χάσει ολοκληρωτικά από την ζωή μου....

Οτι την αγαπάω και οτι ειμαι ερωτευμένος μαζί της δεν πρόκειται να πάψει ποτέ να υπάρχει μέσα μου, όμως θα προσπαθησω να το καταψνιξω....ειναι δύσκολο όμως ρε γαμωτο...αλλά φταίω και γω...ίσως τον τελευταίο καιρό δεν της το έδειχνα...όπως λένε οταν έχεις κάτι δεδομένο θα σου φύγει γρήγορα...ναι τώρα έπιασα και παριμοιες...

Βλέπω την μαμά της κάθε μέρα και την παρηγορω...κλαίει συνέχεια επειδή της λυπεί...και σε ποιον δεν λυπει άλλωστε?...

Σε όλους λυπει η ντροπαλοτητα της,το γέλιο της,η μυρωδιά της,τα ματάκια της,να ναζια της....τα παντα της...

"ωωω ελάτε τώρα...σας παρακαλώ μην κάνετε έτσι..." της είπα περνοντας την αγκαλιά...ενώ εκείνη συνεχίζει να κλαίει...

"δεν μπορώ Βαγγέλη...μου λείπει το παιδί μου..."

Επικράτησε μια νηφάλια σιωπή μέχρι που ξέσπασε φωνάζοντας δυνατά σε μένα

"βαγγεληηη!!! Σε παρακαλώ φερτην πισωωω...σε παρακαλωωωω δεν αντεχωωωω"

"σσσσ ηρεμήστε!" την πήρα μια ανακουφιστική αγκαλιά χαϊδεύοντας τα μαλλιά της ( δεν ειναι τιποτα ερωτικό αμέσως εσείς! Πεθερά του ειναι και την νοιάζετε το παιδί...αφού ειναι αγαπουλας)

"θα γυρίσει...μην ανησυχείτε...που θα πάει...θα γυρίσει..." της έλεγα για να την ανακουφισω αλλα μάλλον τα έλεγα περισσότερο στον εαυτό μου για να αυτοκαθισηχαστω...

Έφυγα μετά από λίγη ωρα και πήγα στο σπίτι του Άρη...

"που σαι ρε μαλακα μια ωρα?"

"γειαα..." του απάντησα ταλαιπωρημένα...η αλήθεια ειναι οτι δεν κοιμάμαι καθόλου τα βραδια...χαζεύω φωτογραφίες μας με τις ώρες και τρεφομαι με καφέδες...

"τι έχεις ρε μαλακα?" μου είπε ο τζιμι οταν έκατσα δίπλα του στον καναπέ

"τον παρατησε η γκόμενα ρεε δεν το ξερες? Έφυγε στην Αμερική" συνέχισε ο Άρης....εγω δεν απαντούσα είχα τους αγκώνες μου στα πόδια μου και ειχα χώσει το κεφάλι μοΥ στα χέρια μου