Tesadüf Aşk // park jimin ✅tamamlandı✅

"Hoşçakal Evin."

Jong-in'in bu dediğini hala anlamaya,hazmetmeye çalışıyordum.

"Sen...Sen ciddi misin?"

"Evet.Yani eminim ki oda beni seviyor."

Ne diyeceğim ben şimdi!

"Ah!Bu süper bir haber Jong-in!"

"Evet öyle.Evin'e açılmaya çalışıyorum.Ama nasıl açılacağımı bilmiyorum."

Gözlerimin dolmasını saklamak için kafamı aşağıya eğdim ve;

"Ne diyeceğimi bilmiyorum.Çok sevindim gerçekten."

Sonra yanından ayrılmak için telefonum çalmış gibi yaptım ve;

"Benim gitmem lazım.Kendine iyi bak."

Dedim ve Jong-in'in yanından ayrılarak arabaya bindim.

Bu duyduklarımın rüya olması için dua ediyordum.

Olmamalı.Nasıl olur?Evin benim arkadaşımı sevmemeli.

Arabada kendi kendime bağırıp direksiyona vurmaya devam ettim.

"Kahretsin!"

Başımı direksiyona yasladım ve ağlamaya başladım.İlk defa bu kadar canım yanıyordu.

Daha önce hiç aşık olmadığım gibi,hiç aşk acısı da yaşamamıştım.

Ben ağlarken telefonum çaldı.

"Ne çalıyorsun ya?"

Diye kafamı kaldırıp sulu gözlerle telefona baktım.

Arayan Min Hyuk tabii.Okula geç kaldığım için merak etmiş olmalı.

Elimin tersiyle gözyaşlarımı sildim.Boğazımı temizledim ve telefonu açtım.

"Neredesin sen?Okula yine geç kaldın?"

"Yoldayım.Merak etme."

Arkadan Evinin sesi duyuldu;

"Uykucu Jimin!Hemen gel!"

Hiç bir şey diyemedim.Yutkundum ve;

"Tamam."

Diyerek telefonu kapattım.Evinin sesini duyunca daha kötü olmuştum.

Gözlerimden akan yaşlar daha çok akmaya başladı.

Bu gözlerle araba kullanmaya devam ettim.

O kadar hızlı sürüyordum ki,yanından geçtiğim her araba korna çalıyordu.

Biriyle kavga etmemek için kendimi zor tutuyordum.

Hızlıca okula geldikten sonra tekrar arabanın aynasından gözlerime baktım.

Oldukça kızarmıştı.

Gözlerimi tekrar ovuşturduktan sonra arabadan indim ve okula doğru yürümeye başladım.

Her kız benim suratıma bakıp aralarında bir şeyler konuşuyorlardı.

Bense başımı öne eğip öyle yürümeye devam ettim.

Sınıfın kapısının önüne geldiğimde duraksadım.

2.derse de yetişememiştim.

Şimdi içeri girsem hoca bir ton konuşacaktı.

Bende sınıfa yakın bir bankta oturmaya başladım.

Kafamda hala Kainin dedikleri dönüp duruyordu.

En son kendi kendime konuşmaya başladım.

"Aptal Jimin!Aptal!Evinin dediği kadar varsın.Odun kafasın işte!Sen neden aşık olursun ki?Hay ben..."