Tesadüf Aşk // park jimin ✅tamamlandı✅

*27.

''Bugün hikayeyi yazmaya ve yayımlamaya başlamamın 6.ayı tam ^^ Bunun şerefine yeni bölüm sizlerle.Bir 6 ayda daha çok iyi başarılar yakalarız umarım.Sizleri seviyorum :* İyi okumalar''

"S-siz eve mi gittiniz?"

"Hayır gitmedik.Evin yakınlarında sizi bekliyorduk.Büyükbaba aradı.Eve gelmemizi istedi.Ama ben gitmek istemiyorum,onları görmek istemiyorum."

"Ah Ra!Saçmalama lütfen git!"

Jimin araya girdi ve;

"Ne oluyor?Ne bu tedirginlik?"

Jimin'in sesini duyan Ah Ra daha çok ağlamaya başladı.

"Lütfen gelmesin.Jimin gelmesin."

"Tamam.Sen kapat ben geliyorum."

Telefonu kapattıktan sonra korku dolu gözlerle Jimin'e döndüm.

"Sen bence eve git artık.Bende gideyim.Geç oldu."

"Ne demek bu?Tek başına mı döneceksin eve?Hayatta olmaz seni yalnız bırakamam."

"Jimin lütfen yalvarıyorum."

"Bir şey oldu belli ki.Anlat hemen.Anlat,yoksa ben kendim öğrenirim." diyerek telefonu elimden çekip aldı.

"Ah hayır olmaz." diyerek ellerine yapıştım.Zorlukla telefonu elimden almıştım.

"Evin?!Ne saklıyorsun?Ne?Söylesene.Merakta bırakma insanı."

Hızlıca ayağa kalkarak;

"Peki.Madem öğrenmek istiyorsun.Gel gidelim."

Bakışları bir anda değişti.Biraz yumuşamış gibi gözükse de içinden bana sinirlendiğini anlayabiliyordum.

İçimden on binerce kez "Özür dilerim Ah Ra" diye geçirdim.Bana kızacaktı.Ama eminim bu olaylar bitip kesinleştikten sonra bana teşekkür edecek.

Korkak adımlar atarak eve ilerliyordum.Ben bundan önce bu olay için pek fazla heyecanlanmamıştım.Ama şimdi,her şeyin öğrenileceğini düşündükçe heyecanlanıyorum.

İlk başlarda bu iki kuzen birbirlerini hiç sevmiyor olabilirler.Ama bu her zaman birbirlerinden nefret edeceklerini,birbirlerinden hep uzak kalacaklarını göstermez öyle değil mi?

Buna en büyük örnek Jimin ve ben olabiliriz.

Birbirimizden ne kadar nefret ettiğimizi Go Ah Ra çok iyi biliyor.Hatta en iyi o biliyor diyebiliriz.Ama sonradan her ne olduysa içimde Jimin'e karşı,onu görünce mutluluktan ölecekmişim gibi hissediyorum.Yani bir insanın mutluluktan ölmesi mümkün olsaydı benim şuan çoktan ölmem gerekiyordu.

Bu düşünceler içinde kendimle savaşırken Jimin'in sesi duyuldu.

"Bir şey oldu ve bana söylemiyorsunuz."

"Eve gidince öğreneceksin.Sabret azıcık."

Başını öne eğdi.Bu durumdan zevk almadığı belliydi.Koluna girerek ona biraz bunları unutturmaya çalıştım.

Evin önüne geldiğimizde heyecanım daha da artmıştı.Bütün yol kafasını kaldırmayan Jimin kafasını kaldırdığında büyükannenin şoförü ve arabasıyla karşılaştı.

Büyükanne de burada!

Yan gözle Jimin'e baktığımda gözlerini bana dikti.

"Büyükanne neden burada?" diye sordu kısık sesle.

"B-bilmiyorum."

Kolunu kolumdan ayırıp büyük adımlarla evin kapısına doğru ilerledi.Bende arkasından koştum.Durdurmak istedim ama çoktan gidip kapıyı tık tıklamıştı.