Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
YOON SU
--
Kim olduğumu söyleyip söylememek konusunda çok kararsız kalmıştım.Gerçi ben söylemesem bile elbet Jimin'e aradığını söyleyecekti.Boğazımı temizledikten sonra konuşmaya başladım.
"Ben..Ben Evin."
Yoon Su'nun sessizliğinden bu telefon konuşmasının hiddetli olacağını düşündüm ve odadan çıkarak salona ilerledim.
''Evin!Sen-senin ne işin var Jimin'in yanında?Kore'ye geri mi döndün?''
''Hayır tabii.Benim,sizin huzurunuzu bozacak gibi bir halim yok.Jimin geldi.Türkiye'ye.''
Yoon Su'nun o cırtlak sesi yine yok olmuştu.Sessizliğinden faydalanarak konuşmama devam ettim.
''Sen haklısın Yoon Su.Gerçekten haklısın.Jimin'i karşıma alıp tatlı bir dille konuşacağım ve sizin yanınıza dönmesini sağlayacağım.''
''İyi edersin!'' diye çıkıştı.
Ben ne kadar onunla güzel ve ''insanca'' konuşsam da Yoon Su hiçbir zaman bundan anlamayacaktı.
''Çocuğumuz hastalıklar atlatıyor daha el kadarken.Ama Jimin Bey'in bundan haberi yok!Oh!Ne rahatlık.Sevdiği kızın yanında..."
"Yoon Su yeter!Dediğim gibi sen merak etme!Emin olabilirsin de,Jimin sizin yanınıza dönecek." diyerek telefonu kapattım.Yoon Su ile konuşurken resmen terler dökmüştüm.Hemen odama dönüp telefonu eski yerine koydum ve Jimin'e döndüm.Jimin hala mışıl mışıl uyuyordu.
Bu konuda kendimi kötü hissediyordum.Tüm bu olanların,Jimin'in benimle aynı odada kalmasının,minicik kızını ve onun annesini bırakmasının...Yani kısacası tüm bu olanların suçlusu bendim.Kesinlikle bendim.Eğer Jimin beni hiç tanımıyor olsaydı,onlar çok mutlu bir aile olacaklardı.
Ayrılık ve ardından gelen acısı,nasıldır bilirim.Çok berbat bir duygu.İnanılmaz.Anlatılmaz.Ölümden sonraki en acı olay belki de.Ama dur diyemezsin bazen.Bazı anlar olur ki boğazın düğümlenir.Konuşmak istersin arkasından bağırmak ama yapamazsın.Ağlamaya başlarsın gerçekten seviyorsan belki gözyaşın akmaz bazen ama için kan ağlıyodur.Gittiğine inanamazsın.Herşeyim dediğin hiçbir şeyin olur o an.Sanki daha önce tanışmamış gibi sanki hiç bir şey yaşanamış gibi.Sanki anılarınız bir anda silinmiş ve hiç olmamış gibi,yaşanmamış gibi.
Ve tam bu an,bazı insanlar bize teselli vermeye geçerler.Tek yapacakları şey bu olur.Ve derler ki;
