Tesadüf Aşk // park jimin ✅tamamlandı✅

39*

Ben zorlukla gözümü açabildiğimde Jimin ile hala yakındık.Bu şoku üstümümden ne kadar zamanda atabilirim diye düşünürken Jimin de gözlerini açmıştı.Gülümseyerek birbirimize bakarken duyduğumuz bir ses bizi birbirimizden ayırmıştı.

"Evin Unni!Jimin Oppa!"

Chin Hwa'nın sesiyle ne yapacağımızı şaşırmıştık.Ben hızlıca Chin Hwa'ya döndüğümde Jimin ellerini cebine koydu ve benden uzaklaşarak denize doğru yürümeye başladı.Acaba...Daha demin bizi görmüş müydü?

Gözlerimi kocaman açıp derin bir nefes aldım ve elimi kaldırarak salladım.

"Efendim Chin Hwa?"

Chin Hwa koşturarak yanımıza gelirken Jimin'in kendi kendine konuştuğunu gördüm.Bu durumumuza gülmemek için dudaklarımı ısırırken Chin Hwa çoktan yanımıza gelmişti.

Bize gülümseyerek bakarken;

"Babam yine sizi merak etti de.Bakmaya geldim.Mağlum buraları bilmiyorsunuz.Merak etmesi normal."

Jimin elleri cebinde nihayet bize döndüğünde;

"Böyle bir zamanda gelmeseydi keşke.Ya da senin gelmene hiç gerek yoktu gerçekten." dedi sakin bir sesle.Ama aslında hiç sakin olmadığını anlayabiliyordum.Ona kaş göz hareketi yaparak susması gerektiğini anlatmaya çalıştım.Çünkü Chin Hwa ellerini saçlarında gezdirerek durumu anlamaya çalışıyor gibi gözüküyordu.Chin Hwa'nın bu durumundan bizi görmediğini anlamıştım.Ve tekrar derin bir nefes almıştım.Bu anların hepsini bir kenara atıp Chin Hwa'nın koluna girdim ve evin kapısına doğru ilerledik.Şuan kesin Jimin bize sinirli gözlerle bakıyordur.Eminim.

Evet.O güzel anın bozulmasına bende biraz sinirlenmiştim.Ama bunu unutmamız lazımdı.Sonuçta bu onunda bir suçu değildi.

Tekrar bahçedeki masaya geldiğimizde aile üyeleri her zaman ki yerindeydiler.Onlara gülümseyerek bende eski yerime oturdum.Ve kısa zaman sonra Jiminde bize katıldı.

Chin Hwa,Hae Won,Eun Ju Teyze ve Joo-Chan Amca o kadar sıcakkanlı insanlardı ki,onlara alışmamız çok fazla bir zaman almamıştı.

Onları böyle iç içe gördükçe geleceğe dair hayallerim daha çok artıyordu.Zaten hiçbir zaman hayal kurmadan yaşanılacağını düşünmüyordum.Gerçekleşmese bile elbet ondan bir ders çıkarmak gerekirdi.

Büyüdükten sonra nerede olursan ol,ne kadar zaman geçerse geçsin hayal kurduğun için hiçbir zaman pişman olmayacaksın.Tam aksine,belki de eski zamanlarına dönüp hayal kurmayı bile isteyeceksin.Yanındaki insanlarda her zaman sana yardımcı olacaklar.Gülmeni istediklerinde hiç bırakmayacaklar seni.Ağladığında da öyle.Onların güzel yüzünü gördüğünde daha mutlu olacaksın.Hayallerini bir kenara atman gerektiğini düşünebilirsin.O aslında gerçek değildir.Sen onları bıraksan bile onlar seni bırakmsyacaklardır.Onlar bırakmadığında göreceksin aslında hayatının en güzel parçası olduklarını.Ailenden biri gibi olacaklar.Sana yararlı olacaklar.Bir şeylere daha çok bağlanman gerektiğini,pes etmemen gerektiğini söyleyecekler sana.Hırslanacaksın.zçok hırs iyi değildir diyecekler sana ama sen en iyisini yapacaksın.Hayatında yapmadığın,hiç hissetmediğin şeylerin en iyisini yapacaksın.Bunlardan bir taneside...Aşk olacak.

Evet,belki bende çok fazla hayalperesttim ve hayal kurmaktan gerçek dünyayı unutmuştum.Ama,hiçbir zaman aşkı düşünmemiştim.Aşkı seçebileceğim hiç aklıma gelmemişti.Kendi kararlarımda hiçbir zaman aşk yoktu.

Ben Kore'ye geleceğim zaman yurttan çıkmayan ders çalışan bir insan olacaktım.Herkesle her şeyle bağlantımı kesip derslere yoğunlaşmam gerekiyordu.Herkes benden iyi şeyler bekliyordu.Ben ise ne yapmıştım?Başıma gelenlerle tüm hayallerimden vazgeçmiştim.Hiçbir şey düşünemeden ani bir kararla bunu yapmıştın.Ailem ne der?Okulumdakiler?Hocalarım?Müdürüm?Onlara söz vererek gittiğim yoldan kötü bir şekilde dönmüştüm.Ya da şöyle mi demeliyim?Hayallerim ve bennJimin'e karşı hazırsız yakalanmıştık.Ah!Ve buna kalbimde dahil.