Vasiyet

19bölüm

Yatağımda uzanmış tavana bakıyordum.Ayden odasındaydı ve qaliba uyuyordu.Kendine bir şey yaparmı acaba?Son hali çok dağınıkdı.Resmen ayaklarımda ağlamıştı.Odadan çıkıp çıkmamak arasında kalmıştım.Aydene bakmak istiyordum.Belkide kendine bir şey yapmıştır.Hayır!Tabikide piskopat biri için endişelenmiyordum.Hatda kendine zarar verirse bu benim işime gelirdi değilmi?Evet!Kesinlikle çok iyi olurdu.

Odadan çıktım ve Aydenin odasının kapısında durdum.Kapıyı tıklatdım ama ses yok.Içim qarip bir hissle doldu.Hayır hayır!Endişe falan değil tabikide.Bir kaç defada tıkladım ve cevap vermediği için odaya girdim.Yatağında uyuduğunu gördüm.Uyuduğunda nasılda masum biri gibi duruyor.Hiç katil bir piskopata benzemiyor.Yüzündeki ifadeyi gördüğümde kaşlarımı çatdım.Acı çekiyormuşcasına bir ifade vardı ve alnından terler akıyordu.Hemen yanına gidip uyandırmaya çalıştım ama uyanmıyordu

"Ayden hadi kalk ama"

Elimi alnına koymamla ağzım o şeklini aldı.Ateşi vardı hemde çok yüksek.Yağmur yüzünden olmalı.Üzerini bile değiştirmemişti ve ıslak kiyafetlerle dolaşmıştı.

"Kahr ersin Ayden aç gözlerini"

Ama o sadece kafasını sağa sola çevirip derin nefesler alıyordu.Ne yapmam gerek şimdi benim?Acaba ambulansımı arasam?Salaklıkda master yaptım evet.Kaldığımız yeri bilmiyordum ve ararsam Ayden beni öldürürdü.Hemen koşarak bir bez aldım ve soğuk suyla yıkadıkdan sonra alnına koydum.Üzerindeki tişortü çıkardım.Kesinlikle kaslarına bakmadım.

Sirke aramaya başladım.Sirkenin ateşi düşürdüğünü biliyordum.Bunu hep annem yapardı.Ilk koyduğum bezi alnından alarak sirkeli bezi alnına koydum.Ve ilaç bulup zorla Aydene içirdim.Kendinde olmadığı için zor olmuştu.

Yatağının yanında oturarak kendine gelmesini bekledim.

*****
Gözlerimi yavaş yavaş açtığımda Aydenin gözleriyle karşılaştım.Ah tabi ya yatağının yanında uyuya kalmışım.Ona bakarak

"Iyimisin" diye sordum

Hiç bir şey söylemeden tepkisiz bir şekilde bana bakıyordu.Birden konuştu

"Neden bunu yapıyorsun?" diye sordu

Neden bahs ediyorduki.Ona anlamayam gözlerle bakıyordum.

"Nasıl" diye sordum

"Ben senin bedeninde ve kalbinde yaralar açarken sen beni iyileştirmeye çalışıyorsun"

Söyledikleri karşısında afalladım.Hakkikaten neden yapıyordumki.Aydene nefret ediyordum ama yinede yardım ediyordum.

"Çünki ben sen değilim ve seni iyileştirmeye çalış..."

Ayden sözümü keserek

"Bunu yapmamalısın" dedi bu sefer

"Neden"

"Işimi zorlaştırıyorsun" dedi yere bakarak.Sanki kendi kendine konuşuyordu.Ne dediğini anlayamamıştım.

"Ne işi?"

"Yemek yememiz gerek" dedi konuyu başka bir tarafa çekerek.Hiç bir şey söylemeden kalkdım.Haste haliyle mutfağa gitdi.Yanına yaklaştım

"Şey istersen sen git yat ben hazırlarım.Sen hastasın hem"

"Gerek yok" dedi sert bir şekilde.Nasıl böyle hızlı bir şekilde ruh hali değişiyor anlamış değilim.Iki dakik önce sakindi ama şimdi kaşlarını çatmış yemek yapıyordu.Tam mutfakdan çıkıyordumki

"Nereye" diye sordu.

"Uyumaya" dedim.Kendimi yorgun hiss ediyordum.Zaten gece rahat uyuyamamıştım.