The Protector (On hold/Editing)

Hoofdstuk 15

Dinsdag 23 december 2014, Riverdales landhuis, Drogheda, Ierland, 16:35 PM

Ik kon het nog altijd niet geloven. Anja Pietrokova, de vrouw die ome Fergus' roedel had uitgeroeid, was mijn grootmoeder... Met wijd opengesperde ogen staarde ik de grote eikenhouten voordeur. Ik kon het nog altijd niet geloven, het wilde maar niet doordringen. Hoe kon iemand die zo veel pijn en verdriet had veroorzaakt, mijn grootmoeder zijn? En waarom wist ik daar niks van? Waarom werd het me nooit verteld? Toen drong er plots iets tot me door: Mijn vader had geen ouders meer; ze waren vermoord nadat pap geboren werd. Dus er was geen andere verklaring: Anja Pietrokova was mijn moeders moeder. Hoe zat het dan eigenlijk met oma en opa Breugach in Schotland? Bij wie zaten mijn broer en moeder al twee dagen te logeren? Zoveel vragen spookten door mijn gedachten en ik was zo afgeleid dat ik niet eens had gemerkt dat ome Fergus terug naar buiten was gekomen.

"Hey Odette, kom je nog naar binnen of blijf je daar als een standbeeld staan?" vroeg hij half spottend en half serieus. Ik moest even knipperen en schudde nadien lichtjes mijn hoofd voordat ik hem met een heldere blik aankeek. Ik glimlachte nogal gegeneerd en volgde hem langzaam naar binnen. Toen ik het huis binnen wandelde, leek het alsof ik er voor de eerste in jaren had gezien. De aroma van het huis werd zo hard in mijn gezicht geslagen dat ik er een stap voor achteruit moest zetten. Herinneringen van toen ik als baby over het parket had gekropen en langzamerhand rechter begon te staan tot ik echt kon lopen. De eerste woordjes die ik had gesproken tegen het schilderij aan het einde van de gang, 'Mooie wolfjes', woorden die ik nooit zou vergeten. Toen ik de me aan de zijkant van de deuropening vasthield om evenwicht te vinden, voelde ik een paar krassen en keek nieuwsgierig naar de plek waar mijn hand zich bevond. Tranen welden zich op in mijn ogen door de overweldigende emoties die in mijn gezicht werden geslagen toen ik de oude krassen zag in de deur. Het beeld van een jonge ik die op haar tippen stond om groter te lijken, kwam in me op en meteen herinnerde ik me hoe mijn vader had gelachen en mijn moeder me met een glimlach had verteld om mijn voeten volledig op de grond te zetten terwijl ze mijn lengte zou meten. Met een glimlach op mijn gezicht herinnerde ik me hoe mijn vader me had vastgehouden terwijl mijn moeder een lijntje in de deur kerfde. Tranen rolden over mijn wangen toen ik me herinnerde hoe blij ik was toen ik zag hoeveel ik was gegroeid. Ik was zo gelukkig dat ik mijn vader meteen in de armen was gesprongen. Nadien begon hij te lachen en mijn moeder lachte met ons mee nadat mijn vader haar naar zich toe had getrokken om haar een kus te geven. Daarna hadden ze mij aangekeken met de grootste glimlach die ik hen ooit had zien dragen.

"Onze grote meid," hadden ze tegelijkertijd gezegd en kusten me op mijn wang. De glimlach die ik aan hen had gegeven, was één van de laatste die hen had gegeven. De herinnering was zo zoet, maar ook zo bitter. Op dat moment, toen de verschillende herinneringen door mijn hoofd suisden, realiseerde ik me pas hoeveel dit huis voor me betekende. Dit huis, dit oude huis vol met krakende vloeren, piepende deuren en schilderijen van wolven, was mijn thuis en de mensen die hier woonden, waren mijn familie. Dat zou altijd zo blijven, ongeacht wie of wat ze waren; ze bleven mijn familie. Met die gedachte in mijn hoofd nam ik diep adem en maakte me een weg naar de woonkamer. Oom Fergus stond tegen de deuringang te leunen en glimlachte breed naar me toen ik de woonkamer binnenkwam. Zoals ik al had verwacht, zat de gehele groep, wel roedel, op me te wachten. Er heerste eerst enkel een stilte totdat tante Siobhan haar mond wilde openen, maar ik haar meteen onderbrak.

"Nee, Siobhan, sorry dat ik u onderbreek, maar ik wil even iets kwijt," zei ik vastberaden en keek hen allen met een neutrale uitdrukking aan. Soibhan knikte en zweeg net als de anderen. Ik maakte gebruik van hun stilte om hen eens allemaal goed te bekijken: Siobhan zat op de sofa met Jane en Jake, die voor het eerst erg stil waren, naast haar. Haar blik was onverschillig en ze probeerde om haar houding kalm te houden, maar door het tikken van haar vinger tegen haar knie kon je zien dat ze nerveus was. Zittend op de rechterleuning van de sofa zat Seamus en voor de eerste keer bemerkte ik niet zijn typische zelfingenomen blik of zijn arrogante houding. Dit keer was zijn gezicht neutraal en zijn houding was gespannen. Zijn moeder die naast hem stond, keek me gewoon zelfs niet meer aan. Mijn vader die naast Jane zat aan de rechterkant van de sofa, keek me aan met een kleine glimlach, maar ontweek direct oogcontact. Naast hem tegen de muur leunde onze grote beer, onze Emmett, met zijn armen gekruist en op het eerste aanzicht leek het hem allemaal niet te boeien, maar de rode rand in zijn ogen verraadde zijn ware gevoelens. Conall zat in kleermakerszit op de grond voor Emmett en leunde tegen Emmetts benen aan. Cillian stond achter de fauteuil en hield deze vast met een stevige grip. In de grote fauteuil zat Darcy met haar beiden handen op haar buik en ze staarde naar de vloer. Vanuit deze positie kon ik haar ogen niet zien, maar door de lichtinval bemerkte ik haar natte wangen en meteen voelde ik me schuldig. Iedereen hier was zo aangedaan door mijn reactie, zelfs de mensen waarvan ik nooit had gedacht dat ze om mijn mening zouden geven. Het was aan de ene kant een grote shock, maar aan de andere kant had ik het wel kunnen weten. Tijdens mijn jeugd waren zij er altijd voor mij en ze hebben praktisch mee opgevoed.