The Protector (On hold/Editing)

Hoofdstuk 5

"Hey, Varinya!" riep ik naar haar toen ze in mijn vizier kwam. Toen ze haar naam hoorde, keek ze verveeld op van de grond en toen ze mij zag, glimlachte ze lichtjes en zwaaide naar me. Vrolijk - niet te vrolijk - zwaaide ik terug en ging ik naast haar staan; al leunend tegen de muur. Eventjes stonden we daar gewoon; starend naar de grond in stilte. Maar het was geen oncomfortabele stilte, nee in tegendeel. De stilte was erg aangenaam. Het was een zodanige stilte die er heerste wanneer je graag bij elkaar was, maar niets kon zeggen op het moment en het niet erg vond. Een zodanige stilte was het. Maar na een paar minuten was het voorbij.

"Waarom ben je zo laat gekomen?" vroeg Varinya plots zonder op te kijken van de grond. Even gluurde ik verbaasd naar haar vanuit mijn ooghoeken voordat ik mijn blik weer vestigde op de grond. Eerst zuchtte ik even diep voordat ik begon met spreken, want ik had nogal wat te vertellen, eigenlijk.

"Ik werd opgehouden door twee meisjes van mijn klas, Mandy en Anne," legde ik eerst rustig en zag dat ze fronste.

"Hun namen boeien me niet. En waarom hielden ze je op? Wat wilden ze van je?" vroeg ze nogal gewoontjes en keek op van de grond om me aan te kijken. Ik haalde gewoon mijn schouders op om te tonen dat het niet echt iets speciaals was.

"Oh, gewoon. Omdat ik in de gang tegen een oude bekende was gebotst en hij was nogal een lekker ding, dus," eindigde ik en dacht dat ik het niet verder hoefde uit te leggen. Wel, eigenlijk hoopte ik het. Maar aan de begripvolle blik van Varinya was het duidelijk dat ze het begreep.

"Ja, ik begrijp het. Die meiden van tegenwoordig. Jongens, jongens en alleen maar jongens. Jongens dit en jongens dat. Oh, die jongen is zo knap en die andere zo lelijk, echt waar. Oh nee, kijk wat die jongen aanheeft. Fashion Police: Dat hemdje past totaal niet met die broek, ja," deed ze heel goed na en ik kon mijn lach niet inhouden. Het was gewoon te grappig. Hoe ze die stem deed, net een dergelijk mode trutje, en dan die handbewegingen! Echt waar, het was te grappig. Ze moest stand-upcomedian worden, joh.

"Ha ha ha, ja! Zo doen ze helemaal!" lachte ik luid en na een momentje lachte ze even met me mee voordat we allebei stopten met lachen. Ik, omdat ik buikpijn begon te krijgen, en zij, omdat ze geen zin meer had, dacht ik, eh. Dus nu stonden we daar weer gewoon, naast elkaar; leunend tegen de muur en starend naar de grond. Weer in die fijne stilte. Totdat Varinya haar mond weer open deed.

"Dat vertelt nog steeds niet veel. We moeten gaan eten in een minuutje of zo. En zo lang kan dat praten met die meiden niet geduurd hebben," legde ze uit en ik knikte al zuchtend. Ze was erg oplettend en dus moest ik haar wel vertellen over mijn kleine ruzie met Hakim.

"Toen ik met die meiden aan het praten was, wenkte Hakim, die oude bekende, me om naar hem toe te komen. En dat deed ik dus en stond daar even met hem te praten. Maar toen zei hij dat ik er beter uitzag dan voorheen en dat raakte me. Want zie je, vroeger was ik molliger en lelijker dan nu en Hakim was, is nog steeds, een playboy en playde met alle mooie meisjes. Hij sprak ook alleen met alle meisjes, behalve ik, want ik was niet mooi. Dus wist ik waarom hij met me praatte, omdat ik mooier was en niet omdat hij met mij wilde praten, en dat deed pijn. En dus heb ik hem daarna nog wat zitten uitkafferen en ben daarna naar hier gekomen," vertelde ik haar in één adem en je kon zeggen dat ik daarna ademloos was. Ik hijgde en hijgde terwijl ze daar maar naar me stond te staren. Waarschijnlijk moest alles even door dringen. En na een seconde was het ook doorgedrongen en keek ze begripvol aan.

"Aha, ja ik snap het," zei ze rustig en ik geloofde haar maar gewoon. Wat was het punt om daar nu over te discussiëren? Niets, dus deed ik het niet. "Eerst wil ik je zeggen: Bravo, je hebt hem uitgekafferd. Ik ben trots op je." zei ze droogjes en een beetje sarcastisch, maar ach. Ik nam de woorden en stak ze in mijn hart. Ze was trots op me, goed. Maar ze was nog niet klaar. "Maar wat ik wel wil weten is: Waarom kan het jou eigenlijk schelen hoe die Hakim over jou voelt? Ja, hij playde met vele meisje en praatte nooit met jou omdat hij je lelijk vond en praat nu wel met je omdat je mooier bent. Maar, en hoe klootzakkerig dat ook is, wat kan het jou schelen?" vroeg ze nogal verward en dat kon ik haar niet kwalijk nemen. Het was ook nogal verwarrend.