The Protector (On hold/Editing)

Hoofdstuk 6

'Gedachten' & "Spreken" Begrepen? Goed. :D Nu slaat het nergens op en is zinloze informatie, maar verder in het verhaal zal je zien dat het erg belangrijk is dat je dit weet, hehe. ^^

________________________________________________________

Ik liep zo snel als ik kon door het duistere woud met bomen die leken op schaduwen en een mist zo dik dat je jezelf niet meer kon zien. Ik rende en rende; weg van het gevaar. Welk gevaar? Sinds wanneer was er een gevaar? En toch bleven mijn benen maar in beweging. Ze konden niet stoppen en ik wist niet waarom. Plots klonk er een luide knal en een pijnsteek schoot door mijn lichaam heen. Ik zakte in op mijn knieën en de grond begon te beven. Wat is dit? Wat is er aan de hand? "Odette," klonk een stem in het duistere woud. Het was zacht en klonk als een gefluister. Betoverend, maar angstaanjagend. "Wat wil je van me?!" riep ik in wanhoop en probeerde om recht te staan, maar dat lukte niet. Maar steeds weer dat ik viel, stond ik op en dat herhaalde zich de hele tijd. Door en door en door. Totdat ik uiteindelijk op één knie zat. "Odette," klonk het gefluister weer en ik knarste mijn tanden. "Wat moet je van me?!" gilde ik in de stilte en een luid gedonder was te horen. Nadien voelde ik een koude druppel vallen op mijn huid. En daarna nog één en nog één en nog één. Totdat het pijpenstelen begon te regenen. "Odette," fluisterde de stem weer en ik begon te tranen uit frustratie. "Wat moet je van me?!" gilde ik zo luid dat ik dacht dat mijn stem schor was nu. Uit vermoeidheid van het lopen, zakte ik in en lag nu hulpeloos met mijn buik op de grond. De stem bleef maar door fluisteren en er kwamen meerdere stemmen bij. Telkens weer. "Odette... Odette... Pas op... Over zes maanden... Pas op... Anja Petroskovits... Pas op," fluisterde de stemmen door elkaar en toen donderde dat luide geluid weer. "Val aan!" riep een onbekende stem en al wat ik kon doen, was blijven liggen. Helemaal hulpeloos. "Odette!" krijste een stem angstig in mijn oor.

"Odette!" riep mijn moeder in mijn oor en ik kreunde gewoon uit vermoeidheid en kroop nog dieper onder de lakens. "Odette!" riep mijn moeder weer en begon me heen en weer te schudden. Weer kreunde ik gewoon uit vermoeidheid en trok deze keer het laken over me heen. Hopelijk ging mijn moeder het daarbij laten en me zou laten slapen. Maar daar was mijn moeder te koppig voor. Dus eigenlijk zag ik het volgende al aankomen. Mijn koppige moeder rukte het laken gewoon van me af zodat ik van mijn bed af rolde en recht op mijn gezicht belandde. Eerst lag ik daar gewoon even met mijn hoofd tegen de grond aangedrukt en sprong daarna meteen in de lucht; mijn voorhoofd helemaal rood.

"Aaaaaaiiiiiiiii!" gilde ik uit en liep blind door het huis; actief op zoek naar iets wat me kon afkoelen. Tevergeefs vond ik niks op de bovenste verdieping. Dan maar naar beneden rennen. Zo snel als de wind stormde ik de trappen af en zocht beneden naar iets koud. Totdat ik uiteindelijk bij de plek aankwam waar ik mijn doel zou bereiken: De keuken! Toen ik de keuken binnen kwam rennen, glompte ik bijna de koelkast tegen de vloer. Ik opende de bovenste deur, waar onze boter, drank, etc., lag, maar daar vond ik niks. Met een harde klap sloeg ik de deur dicht en opende de onderste deur. De diepvriezer! Zonder erbij na te denken, stopte ik gewoon mijn hoofd in de grote ruimte en zuchtte luid uit opluchting. Wat een zoete verlossing!

"Odette?" vroeg mijn moeder bezorgd en ik hoorde dat ze de trap af wandelde. De hak van haar schoenen kletste tegen de grond in alle richtingen van het huis; op zoek naar mij.

"Mieh fo! Un se suebvhuefer!" mompelde ik onverstaanbaar naar haar vanuit de diepvriezer. Waarschijnlijk had mijn moeder nu een verbaasde uitdrukking op haar gezicht en volgde gewoon de weg waar mijn stem vandaan kwam; het geklets van haar hakken het bevestigend. Ik hoorde haar hakken bij de deur en het geklets vermeerderde en versnelde.

"Odette, wat doe je nu?" vroeg ze stomverbaasd; bijna roepend. Met een "hm" schoof ik wat naar achteren en mijn hoofd kwam tevoorschijn uit de diepvriezer. Mijn rode hoofd had nu weer zijn lijkbleke kleur. Wat een verbetering... "Ben je helemaal gek geworden? Dat is heel slecht voor je lichaamstemperatuur, dat weet je toch? Had gewoon om een ijszak gevraagd," ratelde ze de hele tijd en ik besteedde er geen aandacht aan. Moeders toch, altijd zo beschermend.