The Protector (On hold/Editing)

Hoofdstuk 11

"Ik eis een verklaring!" riep ik met luide stem terwijl ik gewoon naar binnen stormde. Verrast keken alle leerkrachten op en hun ogen wijdden zich toen ze bemerkte dat ik het was. En het waren niet alleen zij die verrast waren, want dat was ik namelijk ook. Ik had nooit verwacht dat ik ooit de moed zou hebben om zomaar volwassenen te onderbreken. Maar deze groep van secretkeepers begonnen me erg te irriteren. Ze wisten iets wat ik niet wist en ik wilde het weten! Het ging over mij en dat maakte het nog erger. De irritatie moest toch ooit tot zijn piek komen en dat was dus nu. Nog steeds stomverbaasd bleven ze me aanstaren, maar ik dat ging ik niet aanvaarden. Nu nog harder geërgerd kruiste ik mijn armen en begon ongeduldig te tikken met mijn voet. "Wel? Krijg ik er nog eentje of niet?" eiste ik ongeduldig en nogal onbeleefd en dan pas kreeg ik een reactie. En het was niet degene die ik wilde.

"Pardon, juffrouw! Dat is geen manier om tegen een volwassene te praten!" berispte Mevr. Rupond naar me en ik fronste diep. Pardon? Ging deze vrouw, de vrouw die dingen voor mij verbergt over mij, dit wijf, me nu de les lezen? Oh nee, dat ging ze niet. Met een diepe frons op mijn voorhoofd staarde ik haar boos aan. Even leek het alsof ze ineen kromp, maar herstelde zich direct en staarde me even boos aan. Maar ik ging me niet laten intimideren door een vrij oude vrouw. Een blondine dan nog wel! (A/N: Niet beledigend bedoeld tegen de blondines, maar je begrijpt mijn punt.) Eerst nam ik nog eens diep adem voordat ik met mijn comeback af kwam.

"Het is wel de manier om tegen volwassenen te praten, die alles over mij geheim gehouden van mij!" spuugde ik naar haar met gif en ik hoopte dat ze weer ineen zou krimpen. Tot mijn vreugd deed ze dat ook en ik grijnsde lichtjes. Oh yeah, bitch. Maar, net zoals eerst, herpakte de blonde secretkeeper zich en een frons verscheen op haar voorhoofd. Een luide 'tch' is te horen en ik wist gewoon dat ze weer ging reageren. En op de één of andere manier had ik het gevoel dat dit een lang debat zou worden.

"Wie zegt dat we iets over jouw geheim houden voor jou?" vroeg ze op nogal botte en uitdagende manier. Mijn ogen werden zo wijd dat ik dacht dat ze uit hun oogkassen zouden vallen. Was ze nu serieus bezig? Natuurlijk hielden ze iets geheim voor mij! Daarom was ze juist zo bitchy tegen me aan het doen! Mijn frons verscheen weer op mijn voorhoofd. Oh, it was on.

"Natuurlijk zijn jullie dingen over mij aan het weerhouden voor mij! Daarom bent u ook zo boos op mij!" riep ik haar ten reden, maar de aangesproken persoon snoof gewoon. Ik had het gevoel dat ze erg moeilijk ging doen. En ik had daar echt helemaal geen zin in. 

"Maar neen! Ik ben boos op jou, omdat je zo onbeleefd bent tegen volwassenen! En omdat je ons hebt zitten afluisteren! Dat is waarom ik boos ben op jou, Odette!" schreeuwde ze naar me en ik knarste mijn tanden. Een gevoel van pure frustratie die ik de laatste dagen had opgeborgen, borrelde in me op en dat was geen goed teken. Wanneer ik gefrustreerd was, werd ik altijd een beetje krankzinnig. Ik ging gewoon helemaal crazy en dat was niet goed, maar het werd me allemaal een beetje te veel. Al die frustratie die ik voelde sinds het moment dat ik Mevr. Rupond en Russell hoorde praten over mij. Sinds dat moment had ik dit gevoel al. En het wilde eruit. Het wilde er allemaal uit en ik denk dat ik het niet meer kon onderdrukken nu. Ik voelde mijn hoofd al tollen en mijn ademhaling versnellen. Oh, nee. Het was aan het gebeuren.

"LIEG NIET TEGEN MIJ!" gilde ik uit en nam mijn spinnend hoofd stevig in mijn handen vast. Even deinsde Mevr. Rupond achteruit uit schrik en staarde me met grote ogen aan. Er was iets in die ogen dat me deed verbazen. Was dat... was dat angst dat ik bemerkte?  Dat kon toch onmogelijk waar zijn. Waarom zou ze nu bang zijn voor mij? Ongelovig staarde ik terug naar haar en toen zag ik het duidelijk. Ze was bang. Bang voor mij. Als ik je zou vertellen dat dat me verbaasde, is een kolossaal understatement. Het was gewoon weg ongeloofwaardig, onvoorstelbaar. Dat deze volwassen vrouw bang was voor een tiener zoals ik. Het verbaasde me al zo erg dat Mevr. Rupond bang voor me was, dus kan je je niet voorstellen hoe ik me voelde toen ik de andere leerkrachten aankeek. Mr. Montgomery, Mr. Von Kliev, Directeur Von Kliev en Mr. Vanhoover staarden me allemaal net zo beangstigd aan als mevr. Rupond. Mijn brein kon het gewoon niet verwerken. Waarom waren ze zo bang voor me? Het was niet alsof ik een groot gevaar was of zoiets... toch? Na nog een momentje van angstig gestaar was ik het beu en kon mijn nieuwsgierigheid echt niet meer in bedwang houden. Ik moest het weten. "Waarom kijken jullie me allemaal zo naar me?" vroeg ik zachtjes, maar het leek meer op een gemompel dan een vraag. De leerkrachten openden hun monden, maar sloten ze meteen weer. Luid op zuchtte ik. Echt waar, gingen ze zich zo gedragen? Ugh. Ik werd uit mijn gedachten geschud toen ik bemerkte dat er nog steeds niemand had geantwoord of gestopt was met staren. Ik rolde met mijn ogen. En dan zeiden ze dat ik onbeleefd was. Ongelooflijk! "Pardon, maar ik zou het erg appreciëren als jullie een antwoord zouden geven op mijn vraag," probeerde ik hen ten rede te brengen en dit leek hen allen uit hun verbijstering te schudden. Even dacht ik dat ze eindelijk antwoord zouden geven, maar Mevr. Rupond moest weer eens moeilijk doen, zoals voorheen.