i am a horan?!

ierland, here i am

'Mevrouw? Mevrouw!' ik schrik wakker. 'We zijn geland' ik kijk haar vragend aan. 'In ierland'. Alle herinneringen komen terug. 'Dank u'. Schamend pak ik mijn spullen en loop het vliegtuig uit. Na 30 minuten heb ik mijn koffer en verlaat ik het vliegveld. Ik heb geen idee waar ik heen moet. Waar mijn familie überhaupt woont, of nog leeft. 'Kan ik u helpen?' ik draai me om en kijk recht in 2 felblauwe ogen. 'Ehm' 'wees gerust, ik zag je beetje rondkijken en dacht misschien kan ik helpen'. Ik glimlach. 'Ja dank u. Ik ben opzoek naar het gemeentehuis' 'kom maar ik breng je' twijfelend kijk ik de jongen aan. Meer dan zijn ogen en een paar plukken blond haar kan ik niet zien. Zijn zwarte hoodie heeft hij over bijna zijn hele hoofd getrokken waardoor je zijn gezicht niet kunt zien. 'Oh ehm nee dank u, ik pak wel een taxi' 'zeker? Ik moet toch die kant op het is een kleine moeite' 'hoeft niet'. De jongen knikt en loopt naar een rode scooter, stapt op en rijd weg. Ik blijf hem nakijken totdat ik hem niet meer zie. Oke nu een taxi. Aan het einde van de straat zie ik er een staan en begin te rennen. Nog net op tijd klop ik op het raam. Een vrouw van rond de 30 doet open en kijkt me vriendelijk aan. 'Kunt u mij misschien naar het gemeentehuis brengen?'. Ze knikt en ik stap in. Na 15 minuten betaal ik de vrouw, pak mijn spullen en loop het gemeentehuis binnen. 'Goededag, ik ben opzoek naar een afdeling die mijn ouders kan vinden' '2 trappen omhoog' zegt de man afwezig 'dank u'. Ik loop de trappen op en kom in een super grote hal. Ik kijk om me heen. 'Kan ik u helpen?' een man van begin de 20 komt op me aflopen. 'Hallo, ik ben jonas' 'lila' hij schudt mijn hand en wijst me een deur. 'Gaat u zitten. Waar kan ik u mee helpen?'. 'Dank u. Ik ben op zoek naar mijn ouders'. Hij kijkt me niet begrijpend aan. 'Ik ben er net achter gekomen dat ik ben geadopteerd en mijn echte ouders uit Ierland komen'. Hij knikt. 'Weet je nog iets meer?' 'ja dat ik eigenlijk lila horan heet' hij kijkt me met grote ogen aan. 'Weet je dat heel zeker?' ik knik. 'Waar kom je vandaan?' 'nederland'. 'Goeie genade, dit is een wonder!' ik kijk hem raar aan. 'Wacht hier ik ben zo terug'. Hij loopt de kamer uit en ik blijf verbaasd achter. Wat is dit nou weer. Na 30 minuten sta ik op. Net als ik de deurklink wil pakken gaat de deur open. Ik kijk recht in dezelfde blauwe ogen als vanmiddag. 'Lila?' de jongen kijkt met tranen in zijn ogen me aan. Ik knik en kijk naar de man van het gemeentehuis. 'Lila, dit is je broer. Niall horan'. 'Wacht, wat?! Niall horan?!' de jongen zet zijn muts af en ik herken hem gelijk. Ik had de link helemaal niet gelegd tussen mijn 'nieuwe' achternaam en die van hem. Vol ongeloof kijk ik van niall naar de man van het gemeentehuis en weer terug naar niall. Niall staat te huilen. 'Ik snap het niet' breng ik er stamelend uit. 'Snap ik' zegt niall. 'Ga even zitten'. Ik neem terug plaats in de stoel en wacht op niall. 'Lila, je bent mijn zusje. Je bent jaren geleden ontvoerd. Er werd geld gevraagd. Wat we hebben gegeven, maar ze wouden jou niet teruggeven. Na al die jaren hebben we je terug'.