i am a horan?!

help

Lila's pov
Langzaam zie ik jazz uit het zicht verdwijnen. Er stromen nog steeds tranen over mijn wangen. Opeens zie ik flashbacks van afgelopen week. Ik zak in elkaar en begin nog harder te huilen. 'Kom maar' ik word omhoog getrokken en geknuffeld. Vragend kijk ik op. 'Niall?' Ik kijk hem onbegrijpend aan. 'Ik vond het geen goed idee om je alleen te laten gaan' ik leg mijn hoofd tegen zijn borstkas. Ik begin te snikken. Ik weet dat het ontzettend lang zal duren dat ik jazz weer zal zien, en dat weet hij ook. Na een tijdje slaat niall een arm om me heen en lopen we nar buiten. De regen slaat in mijn gezicht. Normaal had ik snel een paraplu gepakt zodat mijn haar niet nat werd maar het maakt me nu helemaal niks uit. Niall stopt een taxi en we stappen in. Als we terug zijn bij de bus laat ik me op mijn bed vallen. Even later krijg ik een sms. Ik pak mijn telefoon en verwacht dat het een sms van jazz is maar het van een onbekend nummer. Ik open het en zie een filmpje waarop je jazz ziet. Ze bonkt op een deur en schreeuwt dat ze eruit wilt. Daarna zakt ze huilend op de grond. Aawh je arme vriendinnetje zit gevangen...:(
Van schrik laat ik mijn telefoon uit mijn handen vallen en ren zo snel mogelijk naar de overkant van de straat waar de jongens zitten. Ik zoek me rot. Waar zitten ze? Dan zie ik het. Een bordje met daarop: persconferentie 1D+5SOS. Als een gek ren ik door de gangen en volg ik de pijlen. Zonder erbij na te denken duw ik de enorme deuren open. 300 paar ogen staren me aan en ik zie allemaal camera's. De jongens kijken me geschrokken aan. Waarschijnlijk zie ik er verschrikkelijk uit. Mijn make-up is helemaal uitgelopen. Ik ben buiten adem en weet niet hoe ik moet vertellen wat ik net heb gezien. 'Jazz' zeg ik net voordat ik in mekaar zak en een paniekaanval krijg. Het laatste dat ik zie is dat harry boven me staat en michael om water stuurt, daarna wordt alles zwart.

Jazz pov
Ik zit hier nu een week. Af en toe komt er iemand binnen en geeft me wat te eten. Waarom ik hier zit? Geen idee. Waar ik ben? Ook niet. Ik word gek. Niemand weet waar ik ben. Er klinkt gekraak op de overloop. Ze gaan een kamer naast mij binnen. Na een tijdje hoor ik hoog gegil, waarschijnlijk van een meisje. Ik ben dus niet de enige hier! Daarna hoor ik een schot. En dan is er doodse stilte. Dan gaat mijn deur open. Het gestalte loopt zachtjes binnen en sluit de deur weer. Ik kruip verder onder mijn dekend en kruip naar achter, totdat ik de muur voel. Hij komt naar me toe gelopen en gaat op de rand van mijn bed zitten. 'Dag jazz' ik herken zijn stem maar kan hem niet plaatsen. 'Wees maar niet bang' hij gaat met zijn vinger langs mijn gezicht. Ik zit als bevroren, te bang om me te bewegen. Dan gaat de deur open en staat er een jongen in de deur post. Hij ziet er vriendelijk uit. Warrig zwart haar en bruine ogen, helemaal niet zoals je zou verwachten. 'Ik ben klaar baas' het gestalte voor me knikt. 'Ik kom zo' de jongen loopt weg. Ik merk dat de deur niet helemaal in het slot valt. Dit is mijn kans! De onbekende staat op. 'Sta eens op' langzaam doe ik wat hij me beveeld. Het gestalte scant me van top tot teen. Hij loopt naar me toen en legt zijn handen op mijn heupen. Nu! Denk ik bij mezelf. Zo hard als ik kan geef ik hem een knietje. Hij zakt in elkaar. 'Trut' krijgt hij er nog net uit. Ik ren naar de deur en loop de gang op. Ik zie bloed vanonder de deur naast mij komen. Zonder er verder bij na te denken loop ik er snel langs. Ren de trap af en zoek naar de deur. Ik ren en ren maar heb het gevoel dat ik het niet ga redden. Dan zie ik toch een deur. Ik ren nog harder. Als ik hem open wil trekken hoor ik schoten achter me. Ik twijfel geen moment en ren de straat op. 'Help' schreeuw ik als een gek. De schoten blijven doorgaan. Niemand kijkt op of om. Ik ren de hoek om. Shit! Een doodloper. Ik sta stil. Ik zie verschillende met pistolen voorbij rennen. Ik slaak een diepe zucht. Maar net als ik terug de straat op wil gaan voel ik een koud metaal tegen mijn hoofd. 'Hier blijven jij' langzaam draai ik me om. Zijn capuchon is door het rennen terug naar achter gevallen. Vol ongeloof kijk ik naar hem. Degene die voor mij staat..hij. ik kan het niet geloven. 'Calum?!' Krijg ik er net uit.