i am a horan?!

laat me met rust

Lila's pov
Ik word wakker van een vervelend piepend geluid. Verbaasd kijk ik om me heen. Ik druk mijn wekker af en stap langzaam uit bed. Ik loop naar mijn kledingkast. Ik open de deuren. Tja ik heb bijna niks. Alleen nog een schone spijkerbroek. Ik trek hem aan. Ik loop naar de kamer van niall. 'Ben je al wakker?' Niall opent slaperig zijn ogen. 'Nu wel' lacht hij. Ik glimlach naar hem. 'Mag ik een sweater van je lenen?' Vraag ik uiteindelijk omdat we beide niks zeggen. 'Tuurlijk' glimlacht hij. Ik loop naar zijn kast. Ik open de twee glazen deuren. Er ligt een stapeltje met allemaal sweaters. Ik pak er een grijze met blauwe letters uit. 'Vanmiddag gaan we shoppen voor je' zegt niall. Ik knik en schenk hem een glimlach. Het enige wat ik heb meegenomen van thuis zijn 2 spijkerbroeken en 1 shirt. Ik loop nialls slaapkamer uit en loop naar de badkamer. Ik verwissel niall zijn shirt wat ik gebruik als pyjama met zijn sweater. Snel borstel ik mijn haar en doe het daarna in een losse knot. Ik was mijn gezicht en poets mijn tanden. Als ik klaar ben loop ik naar beneden. Wie daar zit laat me zo schrikken dat ik van de trap afval..

Luke's pov
Snel sta ik op en loop naar haar toe. 'Gaat het?' Vraag ik bezorgd. Er rollen tranen over haar wangen. Ik weet niet of het van de pijn komt of omdat ik hier ben. Ze schudt haar hoofd. 'Ga weg!' Zegt ze. Ik schud mijn hoofd. Verloren kijkt ze naar de grond, ze weet toch wel dat ik niet wegga. Ze staat op en loopt wankelig naar de bank. Ze laat zichzelf in de zachte kussens vallen. Ik loop naar de keuken en pak een icepack. Ik stop het in een fluwelen zak en breng het naar lila. 'Hier' zeg ik en ik schenk haar een zwakke glimlach. Ze kijkt me aan maar haar emotie kan ik niet pijlen. Verdriet? Woede misschien? Ik heb echt geen idee dit keer. Ze pakt de icepack en legt het op haar voorhoofd. Ik ga naast haar zitten. Voorzichtig probeer ik haar hand te pakken. Snel trekt ze hem weg. Verdrietig kijk ik naar de grond. 'Wat moet je?' Ze kijkt me aan. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen. 'Uhm' ze kijkt weg. 'Ik wil je niet zien' zegt ze dan. Ik zie een blik in haar ogen waardoor ik me schuldig voel. Ik heb haar echt veel pijn gedaan, helemaal gebroken. Komt dit echt allemaal door mij? Ik kijk weg. Wat moet ik nu doen? 'Lila luister' 'nee' schreeuwt ze. 'Zie je dan niet wat je hebt gedaan met me? Je hebt me gebroken en gebruikt. Je bent gewoon een grote eikel. Waar is danielle hè? Heeft zij ook doorgehad wat voor een asshole je eigenlijk bent? Voor wat heb je me nu weer nodig?' Zegt ze nu weer terug rustig. 'Nee. Ik en danielle zijn al een hele tijd uit elkaar. Ik wil je niet gebruiken ik..' ze kapt me af. 'Ach rot toch op. Je hebt nooit meer aan me gedacht. Hoe dit allemaal voor mij was?' 'Ik heb spijt' krijg ik er zachtjes uit. 'Je durft het niet eens te zeggen met een normaal volume!' Ze kijkt me ongelovig aan. Ze begint met haar hoofd te schudden. 'Jij was echt de grootste fout van mijn hele leven' zegt ze meer tegen haarzelf dan tegen mij. Denk ik. Dan draait ze haar hoofd naar mij toe. 'Ga' zegt ze maar ik doe niks. 'GA VERDOMME GEWOON WEG' schreeuwt ze. Ik sta op en loop naar de gang. Ik trek de deur open en voel gelijk de regen in mijn gezicht. Voordat ik wegloop kijk ik nog even naar binnen. Ik zie hoe lila zich neer laat vallen op de bank en helemaal begint te schokken. Ze is ontzettend veel aan het huilen. Dan zie ik alle krassen en sneeën op haar armen en benen. Haar sweater is een klein stukje omhoog gegaan waardoor je haar buik ziet, waar ook krassen op staan. En dat allemaal door mij...