i am a horan?!

einde vriendschap

Lila's pov
Ik zit op mijn bed als er op de deur wordt geklopt. 'Binnen' zeg ik zacht. De deur gaat open en luke verschijnt samen met liam in de deuropening. Het is ondertussen een week geleden dat het schiet incident heeft plaats gevonden. Opzich gaat het wel redelijk met me. We mogen niet bij jazz komen maar ze leeft nog en dat is het belangrijkste. Ze komen binnen en gaan op de grond zitten. 'Wat is er?' Liam kijkt naar luke. 'Het ziekenhuis belde net' zachtjes knik ik als teken dat hij verder moet gaan. 'We mogen bij jazz' gaat liam verder. 'Er is alleen 1 ding' liam en luke kijken me ernstig aan. 'Wij dachten dat ze alleen in de borstkas was geraakt maar ze is ook meerdere malen in haar been geraakt' zegt louis terwijl ook hij plaats neemt op mijn kamer. Geschrokken kijk ik ze aan. 'Lila schrik niet' luke kijkt me diep in mijn ogen aan. 'Jazz heeft nog maar anderhalf been' ik kijk de jongens ongelovig aan. 'Gaat het?' Luke staat op en komt naast me op mijn bed zitten. Ik laat me in zijn armen vallen. Ik zucht eens diep. 'Wat nu?' Ik kijk liam aan. 'Ze wilden dat we dit al wisten en er een beetje mee om konden gaan. Jazz zelf weet nog van niks. Ze gaan haar zo uit coma halen dus dan kunnen wij haar kalmeren als ze wakker is' 'nou wat zitten we hier nog te doen dan? Op naar jazz!'

Als we door de gangen lopen krijg ik een naar gevoel. De laatste keer dat ik hier was heb ik geprobeerd zelfmoord te plegen en was jazz weg. Harry legt steunend een hand op mijn schouder. Ik glimlach naar hem. Er komt een verpleegster aanlopen. 'Hallo jullie zijn familie of vrienden van jazz?' Allemaal knikken we. 'Oke mooi. Jullie zijn ervan op de hoogte?' Weer knikken we. 'Oke. Ze is nu aan het ontwaken. Ik ben bang dat u vanzelf merkt wanneer ze wakker is. De meesten die dit nieuws te horen krijgen beginnen namelijk te huilen. Jullie kunnen nog even plaatsnemen aan die tafel daar' en dan loopt ze verder. We doen wat ze zegt en pakken allemaal een stoel. Alleen er is er 1 te weinig. Ik ga bij niall op schoot die steeds liedjes neuriet. Dat doet hij blijkbaar altijd als hij zenuwachtig is. Na een tijdje hebben we nog steeds niks gehoord. 'Iemand koffie?' Ashton staat op en loopt naar de automaat in de hoek. "Lekker' zeg ik. Als ik mijn beker van ashton wil aanpakken horen we gegil. Ik sta gelijk op en ren de kamer in. 'AAAGH' tranen lopen over haar wangen wanneer ze haar deken omhoog houdt. Ze kijkt op als ze de anderen aan hoort komen. 'Lila. Lila. Mijn been. Het' 'ik weet het' ik kijk verdrietig naar de grond. Ik loop op haar af en begin haar te knuffelen. 'Rustig maar' fluister ik in haar oor. 'Het komt allemaal goed'

Een paar dagen later

Ik pak mijn jas van de kapstok en strik mijn schoenen. 'SCHIET OP' roep ik naar boven. Niet veel later staat harry voor me. 'Nou opschieten' hij kijkt me plagerig aan. 'Nouhou. Pleasee?' Ik probeer schattig te kijken maar als harry in lachen uitbarst weet ik dat dat helemaal mislukt is. 'Ik wil door' harry knikt en pakt ook zijn jas. We lopen naar zijn auto en stappen in. 'Ben je er klaar voor?' Ik zucht diep en knik dan. Hij start de auto en we rijden weg.

'Jazziee' ik ren op haar af en knuffel haar. 'Lila' zegt ze terug. 'Waar is harry?' 'Terug naar huis omdat je volgens luke heel duidelijk benadrukte dat je alleen mij wou spreken' 'klopt' ze kijkt naar de grond. 'Ik wil graag met je praten over hoe het nu gaat gebeuren?' Ik knik begrijpend. De afgelopen dagen heeft jazz ontzettend hard gevochten tegen de tranen. Uiteindelijk heeft ze zelfs kunnen accepteren dat ze een half been mist omdat ze ook weet dat de kans dat ze dat nog zou weten heel klein was. 'Zullen we anders naar beneden gaan? Dan hebben we tenminste iets eetbaars" en ik knik naar het dienblad met een boterham wat onaangeraakt op haar nachtkastje staat. 'Goed idee' lacht ze. 'Maar hoe?' Ik loop de kamer uit en breng een rolstoel naar binnen. Harry en ik hebben hem helemaal versierd. 'Ik snap dat het moeilijk is maar' nog voordat ik mijn zin kan afmaken geeft ze me een knuffel. 'Dankje' ze glimlacht oprecht naar me. Ik help haar in de rolstoel en wil haar net de kamer uitduwen als ze me tegenhoudt. 'Mijn benen. Of nou ja dat' ze wijst naar haar been wat er nog maar half is. Ik snap dat ze dat graag wilt bedekken. Ik loop weer terug naar de gang en kom terug met een dekentje. 'Heb overal aan gedacht' en ik geef haar een knipoog. Lachend loop ik naar beneden terwijl ik haar duw. Als we een plaatsje hebben loop ik om wat te eten en zet het voor haar neus. 'Eindelijk iets fatsoenlijks' ik lach. Na een tijdje stilte begint jazz te praten. 'Luister ik heb je niet voor niks laten komen. Ik, ehm, ik weet niet of onze vriendschap kan blijven. Ik wil je niet belasten. Ik bedoel ik zal overal, of toch bij veel dingen, hulp nodig hebben. Ik wil jou dat niet alsmaar hoeven vragen. Of dat je steeds mijn rolstoel moet duwen omdat ik niet meer kan lopen of' ik kap haar af. Met tranen in mijn ogen begin ik te praten. 'Onze vriendschap heeft zoveel doorstaan. Wij staan samen sterk. Je belast mij er niet mee. Kijk natuurlijk vind ik het moeilijk om te zien dat mijn beste vriendin, waar ik zo ontzettend veel van hou, in een rolstoel zit. Maar ik hou van je, zielsveel. Ik kan tenminste je rolstoel nog duwen. De kans dat je dood was geweest is veel groter' hoe verder ik in mijn verhaal kom, hoe zachter ik ga praten. 'Ik hou zo veel van je jazz' ze zit met tranen in haar ogen. 'Ik ook van jou' ik sta op en loop naar haar toe. Ik pak haar hand beet en streel er zachtjes met mijn vingers over. 'Ik ben er voor je ja? No matter what. Ik hou van je. Of je nou in een rolstoel zit of niet. Idc. Jij bent jazz en dat ik voor mij genoeg. Want jazz is mij allerbeste vriendin.' Ze kijkt me in mijn ogen aan en ziet dat ik het echt meen. 'Ik hou ook zoveel van jou' ze trekt me terug in een knuffel. 'Beste vriendinnen voor altijd' zeggen we tegelijk. Net op dat moment komt harry binnenlopen. We zitten allebei nog met tranen in onze ogen. 'Nou dat is hier gezellig' jazz en ik kijken elkaar aan en beginnen dan te lachen.