bir belieber'ın hayali ( justin bieber fan fiction)

11.bölüm/istınpıl turu

naber fıstıklar. ben kötü/iyi bilmiyorum nasıl olduğumu. neyse. abim paylaşımını açık unutmuş asdfghj bende hemen bağlandım.asdfghj biliyorum çok zekiyim. şimdi de uyandı tuvalete gitti. o gelip kapatmadan önce yayınlıyım da okuyun böceklerim. hadi iyi geceler iyi okumalar

Otel odamızdan içeri girdiğimiz gibi kendimizi çift kişilik yatağa atıp ağlamaya kaldığımız yerden devam ettik. Gerçi hiç ara vermemiştik ama neyse. Birbirimize sarılıp destek olmaya çalışırken göz -yaşlarımız sel olmuştu adeta.

Justin bizden ayrıldıktan sonra masamıza oturup dönerlerimizi yemeğe başlamıştık aynı zamanda da karşı masayı kontrol ediyorduk ama sohbet derinleşince oraya bakmayı unuttuk. Bir süre sonra aklımıza geldiğinde iş işten geçmişti. Orayı boş görünce gözlerimiz dolmuş hesabı ödeyip ağlayarak otele geri dönmüştük. Bir elveda bile demeden gitmişti fakat bizde diğer belieberlar gibiydik onun gözünde. Her ne kadar sıradan bir belieber olmamak için çabalasam da öyleydim işte. Sıradan.

Ne zamandır ağladığımızı bilmiyorum ama çoktan karanlık çökmüş sokak lambaları etrafı aydınlatmaya başlamıştı bile. Ömrümüz boyunca böyle ağlayamayız. Elimin tersiyle akmakta olan yaşımı silip ayağa kalktım. Kızlar ağlamayı kesmiş beni izliyorlardı. Onları umursamayıp İki elimle pantolonumun belini tutup yukarı çektim ve ışığı açıp kızların önün de dikildim. Sorar gözlerle bana bakıyorlardı. ''milyonlarca belieber'ın hayalini kurduğu şeyi gerçekleştirdik biz ama ömrümüzün sonuna dek bu lanet odada ağlamaya devam edemeyiz. Bu gün justin ile tanıştık yaklaşık 24 saat sonra konserine gideceğiz lütfen ağlamayalım artık.'' Kızlar beni onaylarcasına homurtular çıkarttıklarında zafer kazanmışçasına gülümseyip saate baktım. 12'ye yaklaşıyordu. ''hadi şimdi uyuyalım yarın istınpıl turuna çıkacağız'' odada büyük bir kahkaha yankılandığında bende onlara katılıp gülmeye başladım. Gülmemiz, düzeltiyorum anırmamız zorla da olsa dindiğinde üzerimi değiştirme gereği duymadan ışıkları kapatıp kızların yanına gidip uzandım. Orta da ilke sağda ben solda da Büşra yatıyorduk. Büşra ve ben ilkeye sarılıp üçümüzde aynı anda gözlerimizi kapattık. Heyecan bastığı için bir türlü uyuyamıyordum çünkü bu gün hayallerimin en büyüğünü gerçekleştirmiştim. Bu, bu çok farklı bir duygu. İnsanda farklı hisler uyandırıyor. Karnımda adını koyamadığım bir şeyler var sanki. Sürekli taklalar atıyorlar ve uyumamı engelliyor.

Bir müddet daha uyumaya çalışıp başaramayacağımı anladığımda gözlerimi aralayıp gözümün karanlığa alışmasını bekledim. Sonun da etrafı daha net görmeye başlayınca etrafıma bakındım. Görüş alanıma Büşra ve ilke girdiğinde ilkenin nefes alış-verişinin yavaşlığından uyuduğunu anlamak zor değildi fakat Büşra tek kolunun üzerinde durmuş ilke ve bana bakıyordu. Bende onun gibi sol kolumun dirseğini yatağa bastırıp başımı da avucumun içine koyup ikisine bakmaya başladım.

Uzun sessizliği bozan Büşra olmuştu. ''şu anda birlikte olduğumuza inanamıyorum'' hala şaşkınlığını üzerinden atabilmiş değildi. Aslında benim için de aynı durum geçerliydi. Hiçbir zaman gerçek bir arkadaşa sahip olamadım. Girdiğim ortamlardan dışlandım. Yüzüme karşı istenmediğim söylenmese de sevilmediğimi biliyordum. Sadece bir yakın arkadaşım vardı. Yani ben öyle sanmışım. İyi niyetim su istimal edilir ya hep benim, kullanılırım ya hep aynı öyle işte. Bir hiç uğruna 8 yıllık arkadaşımı kaybetmiştim. Ama ilke ve Büşra hep yanımdaydılar. Bedenen olmasa da ruhen hep birlikteydik aslında. ''bende öyle'' dedim uzun zaman sonra. Birbirimizden gözlerimizi ayırıp ilkeye bakmaya başladık. Çok güzel uyuyordu. İster istemez dudaklarımda küçük bir tebessüm oluşmuştu. ''melek gibi uyuyor'' Büşra'yı onaylarcasına başımı sallayıp ilkeye bakmaya devam ettim. Bir müddet sonra göz kapaklarım ağırlaşmaya başladığında her ne kadar karşı koymaya çalışsam da daha fazla savaşamayacağımı anlayıp kendimi tatlı uykumun kollarına bıraktım.