အခ်ိန္ေတြတေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ကုန္လာလိုက္တာအခုဆိုကြၽန္ေတာ္ေတာင္ေဆးေက်ာင္းသားဘဝကေနအလုပ္သင္Dr ေပါက္စKrisဘဝေရာက္လာပီ..ကြၽန္ေတာ့္ကေလးေလးကေတာ့ဘြဲ႔ရၿပီးသူ႔အေဖChenရဲ႕Companyမွာအလုပ္စဆင္းေနၿပီ..အလုပ္သင္ေလးေလ..သူေဌးသားဆိုၿပီးM.Dရာထူးကိုတန္းမခန္႔လို႔ဆိုၿပီးသူ႔အေဖကိုေတာင္စိတ္ေကာက္လိုက္ေသးတယ္..ျပင္ပေလာကမွာအလုပ္သာလုပ္ေနတာ..စိတ္ကတကယ့္ကေလးစိတ္ေလးရယ္..တခါတခါအလုပ္ကေနလစ္ၿပီးကြၽန္ေတာ္တာဝန္က်တဲ့ေဆး႐ုံကိုလမ္းၾကံဳသလိုလို..ကိစၥ႐ွိသလိုလို..ေယာင္လည္လည္နဲ႔ေရာက္လာတယ္..ၿပီးရင္က်ြန္ေတာ္ကလူနာေတြမ်ားလို႕အလုပ္႐ုွပ္ျပီးသူ့ကိုဂရုမစိုက္မိရင္ ကိုယ္ေတာ္ေလးကေကာက္ေတာ္မူျပီ..က်ြန္ေတာ္လည္းေဆးရုံမွာအလုပ္ေတြအရမ္းရွုပ္ေနတာဆိုေတာ့အရင္လိုသူ့အတြက္အခ်ိန္အမ်ားၾကီးမေပးနိုင္ေတာ့ဘူး..ညဘက္ဖုန္းေျပာတာေလာက္..ညေနဘက္ညစာတူတူစားတာမ်ိဳးေလာက္ပဲလုပ္ေပးနိုင္ေတာ့တယ္.က်ြန္ေတာ့္ကေလးေလးကလဲနားလည္ေပးပါတယ္..တခါတခါစိတ္မထင္ရင္မထင္သလိုေကာက္တတ္တာေလးေတာ့ရွိတာေပါ့..က်ြန္ေတာ္ကလည္းအဲ့ဒါေလးပဲခ်စ္ေနရတာကိုး....
"Call me baby..Bae..Call me baby.."
မရပ္မနားဆက္တိုက္ျမည္ေနေသာphone ringtoneသံေၾကာင့္Krisတေယာက္အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွလန္႔ႏိုးလာသည္..မ်က္လံုးမဖြင့္ခ်င္ဖြင့္ခ်င္အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ဖုန္းကိုလွမ္းယူလိုက္သည္..Caller nameၾကည့္လိုက္ၾကည့္ေတာ့..ထင္တဲ့အတိုင္း..သူ႔ခ်စ္သူ...
"Hello..."
ိသူဖုန္းကိုင္လိုက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္တဖက္မွေန၍ဆြဲေဆာင္မႈ႐ွိေသာအသံၾသၾသေလးၾကားလိုက္ရသည္..
"Hyung..ဖုန္းေခၚေနတာၾကာလွၿပီ..Hyungကဖုန္းမကိုင္္ပဲဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ..."
ဘုရားေရ..ဒီအခ်ိန္ႀကီးဘာလုပ္ေနရမလဲ..အိပ္ေနတာေပါ့လို႔..အခ်ိန္လည္းၾကည့္ဦးေလ..မနက္၂နာရီ႐ွိၿပီ....
