ျခံေ႐ွ႔မွကားဟြန္းတီးသံေၾကာင့္Chanyeolအေျပးကေလးသြားကာျခံတံခါးဖြင့္ေပးလိုက္သည္..ကားသံေၾကာင့္Mrs.Wuႏွင့္hyungတို႔ပါအိမ္ေ႐ွ႔ထြက္ႀကိဳၾကသည္..ဘယ္သူေတြပါလိမ့္..အေရးႀကီးဧည့္သည္ေတြထင္တယ္...Mrs.Wuကေတာ့ကားေပၚကဆင္းလာတဲ့ခန္႔ခန္႔ညားညားနဲ႔လူႀကီးတေယာက္ကိုေဖာ္ေရြစြာႏႈတ္ဆက္ေနတယ္...hyungကေတာ့ဟိုလူႀကီးနဲ႔အတူပါလာတဲ့ေကာင္မေလးတေယာက္နဲ႔စကားေျပာေနတယ္..ဘယ္သူေတြလဲ...႐ုတ္တရက္ေခါင္းထဲေရာက္လာေသာအေတြးတခုေၾကာင့္ရင္ေတြတုန္လာခဲ့သည္..မဟုတ္ပါေစနဲ႔..အဲ့လိုမျဖစ္ရဘူး..အဲ့ကိစၥသာဆိုရင္ကြၽန္ေတာ္ေသသြားမွာ...hyungမ႐ွိတဲ့ဘဝမွာအသက္ဆက္႐ွင္ဖို႔ဆိုတာ..ငါးတေကာင္ကိုေရမ႐ွိတဲ့ေခ်ာင္းထဲသြားလႊတ္ေပးထားလိုက္သလိုပဲ..
.
"Mr.Kim...ကေလးေတြကိုဘယ္ေတာ့ေလာက္လက္ထပ္ေပးရင္ေကာင္းမလဲ..""ေနာက္လထဲမွာဆိုရင္ေရာ.."
"ခြမ္း.."
"Chanyeol...ဘယ္နားထိသြားေသးလဲ..ရလား..အဆင္ေျပလား.."
လူႀကီးေတြနဲ႔စကားေျပာေနရာမွကြၽန္ေတာ့္ဆီေျပးလာကာတရစပ္ေမးေနသည္...
hyungညာတယ္...ဒီကိစၥကိုလက္မခံပါဘူးဆို...အခုကဘာလဲ...ကြၽန္ေတာ့္ကိုတခဏတာအတြက္အသံုးခ်တာလား..အ႐ုပ္ကေလးလိုအလို႐ွိတဲ့အခ်ိန္ယုယၿပီးအလိုမ႐ွိရင္စြန္႔ပစ္ဖို႔လား..နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး..ကြၽန္ေတာ့္ကိုခ်စ္တယ္..ခ်စ္တယ္...တဖြဖြေျပာခဲ့တာလွည့္စား႐ုံသက္သက္လား..ဖန္ခြက္လြတ္က်သံေၾကာင့့္Chanyeolကိုစိတ္ပူၿပီးသူ႔အနားေျပးသြားမိတယ္..Chanyeolေလ...ကြၽန္ေတာ္ေမးတာကိုျပန္မေျဖပဲကြၽန္ေတာ့္ကိုအဓိပၸါယ္မေဖာ္ႏိုင္တဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႔ၾကည့္ေနတယ္..က်လုဆဲဆဲမ်က္ရည္တို႔ကိုအတင္းထိန္းခ်ဴပ္ထားသည့္ပံုစံႏွင့္အၾကည့့္လႊဲလိုက္ၿပီးဖန္ကြဲစေတြကိုသာငံု႔ေကာက္ေနတယ္....ကေလးကြၽန္ေတာ့္ကိုနာက်ည္းသြားတာလား...မုန္းလိုက္ပါ..hyungကိုမုန္းလိုက္ၿပီးေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးဘဝကိုျဖတ္သန္းလိုက္ပါ..ကေလးအတြက္ပါ...