Hyungနဲ႔ေဝးရာကိုထြက္သြားေတာ့မယ္ဆိုၿပီးေျခဦးတည့္ရာထြက္လာခဲ့တာ..တကယ္တမ္းက်ေတာ့ကြၽန္ေတာ့္မွာနားခိုစရာေနရာမ႐ွိ...Appaမ႐ွိေတာ့တဲ့ေနာက္ပိုင္းMrs.Wuရဲ႕အမိန္႔အာဏာေတြေၾကာင့္Wuစံအိမ္ေတာ္ႀကီး၏ျခံထဲကေနျခံျပင္ထြက္ဖူးခဲ့တဲ့အေရအတြက္ကလက္ခ်ိဳးေရလို႔ေတာင္ရသည္..ေလာကႀကီးအေၾကာင္းကိုဘာမွမသိနားမလည္ပဲနဲ႔ေ႐ွ႕ဆက္ၿပီးကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုေလ်ွာက္လွမ္းရမလဲ..
ေတြးရင္းအားငယ္စိတ္တို႔ဝင္လာတာေၾကာင့္မ်က္ရည္ကအလိုလိုက်မိသည္..
"Hyungသာငါ့ေဘးမွာ႐ွိရင္ေကာင္းမွာ..ခုေတာ့T.T.."
"Hyungကရက္စက္ႏိုင္လို႔ကြၽန္ေတာ္ကိုလွည့္စားခဲ့ေပမယ့္ကြၽန္ေတာ္ကhyungကိုမုန္းေတာင္မမုန္းႏိုင္ပါဘူး...."
"ေတာ္စမ္းပါ Park Chanyeolရယ္...သူကျဖင့္ဟိုမိန္းမလွေလးနဲ႔ေပ်ာ္ရႊင္ေနေလာက္ပီ..မင္းသာအ႐ူးလိုေၾကကြဲေနတာ..ေမ့ပစ္လိုက္စမ္းပါ..."
တေယာက္တည္းမိုးေကာင္းကင္ေပၚကလမင္းႀကီးကိုၾကည့္ၿပီးအ႐ူးလိုေျပာခ်င္ရာေတြေျပာေနမိသည္...တကယ္လည္း႐ူးသြားႏိုင္တယ္ေလ...ကိုယ္အရမ္းခ်စ္ၿပီးအရမ္းယံုၾကည္ခဲ့တဲ့သူကိုယ္တိုင္ကလွည့္စားတာခံခဲ့ရတာဆိုေတာ့....ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္းရယ္ခ်င္မိသည္....အေဝးဆံုးတေနရာကိုထြက္သြားမယ္ဆိုၿပီးတကယ္တမ္းေရာက္ေနခဲ့တာဟိုတေန႔ညကhyungနဲ႔တူတူလာခဲ့တဲ့ေတာင္ကမူေလးေပၚမွာ...
"Yeollie.."
ေၾကကြဲဆို႔နင့္ေနေသာအသံ...
"Yifanသခင္ေလးပါလား...ဒီေနရာကိုဘာလာလုပ္တာလဲဟင္.."
ကိုယ့္ဆီကေနေဝးရာကိုထြက္သြားဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့ခ်စ္ရသူကိုျပန္ေတြ႔လိုက္ရေတာ့သူရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းကာခပ္တင္းတင္းေပြ႔ဖက္ထားလိုက္သည္....
"Chanyeol-ah..hyung႐ွင္းျပမယ္..အားလံုးကိုကေလးနားလည္ေအာင္ေျပာျပမယ္.."
