De hongerspelen vanuit 12 jarige ogen

De vierde dag in de arena

'Weet jij wanneer ze weer bijkomt?' vraagt iemand met een zware stem.

'Nee, maar als het goed is zou ze elk moment weer bij haar positieven kunnen komen. Dus nu is het gewoon zitten en afwachten tot het kompres zijn werk heeft gedaan.' Een hogere stem geeft antwoord, waarschijnlijk de stem van een jong meisje.

'Dat zei je een uur geleden ook al, tenminste dat denk ik.' Er zucht iemand alvorens er het zachte geluid van voetstappen weerklinkt in de arena. Ik probeer moeizaam mijn ogen te openen, ik weet uit ervaring dat als je ze in één keer helemaal opent, het veel te licht wordt voor je ogen. Dus probeer ik ze langzaam aan te openen en nadat er een paar seconden zijn verstreken, lukt het me om ze bijna volledig te openen.

Ik schrik me rot als er plotseling een paar benen in mijn gezichtsveld opdoemen. Diegene van het stel benen waarschijnlijk ook, want zodra ze merkt dat ik wakker ben, slaakt ze een kreet van schrik en blijdschap?

'Tresh, Tresh! Prim is wakker!' Nu zie ik het meisje waar de benen bij horen, het is Rue. Ze ziet er niet uit, ze zit onder de modder en het vuil. Nog erger dan toen we de arena ingingen en in haar kleding zitten scheuren: eentje op haar beide knieën en één op haar linkerarm.

Ik verleg mijn blik van het meisje en zie dat we zitten in een bos, het bos ziet er troosteloos uit. Waarschijnlijk door alle gebeurtenissen die er zich hebben afgespeeld én het is natuurlijk zo geprogrammeerd. De hele arena is met de computer ontworpen en zo geprogrammeerd.

Als ik achter me kijk, zie ik dat ons kamp, wat ik maar zo even noem, aan de rand van het bos ligt. Naast het bos ligt een hoge berg. Nee, een vulkaan. Een levende vulkaan die dus elk moment kan uitbarsten of juist niet. Dat weet je dus nooit bij dit soort vulkanen, vooral niet als ze zijn gemaakt en ontworpen door mensen die andere mensen willen zien sterven voor de lol.

Het gevoel dat ik wordt bekeken bekruipt me, een onprettig gevoel kan ik je vertellen. Ik kijk om en zie daar een gedaante afgetekend door de schaduwen. Het beeld verscherpt ietsjes als ik mijn ogen samen knijp, want het zonlicht schijnt zo recht in mijn ogen. Degene waarvan ik wil zien wie dat is, staat in de schaduwen, waardoor ik hem/haar niet goed kan zien. Ik ontspan als ik zie wie het is; Tresh

Hoi iedereen, sorry dat er zolang geen hoofdstuk was, ik had gewoon geen ideeën voor dit hoofdstuk. Daarom is dit hoofdstuk ook geschreven door ADreamer_Writer . Thanks. Ze heeft ook geholpen met ideeën voor de finale. Daar ben ik al mee bezig. De finale wordt opgedeeld in 2 of 3 kleinere hoofdstukjes

Xxx-Jes Femke a.k.a ragebolxxx