De hongerspelen vanuit 12 jarige ogen

Afscheid en de boetes bekijken

Prim's P.O.V.

Eerst ben ik te verdooft om te reageren. Dan bedenk ik:'ik zit in de spelen'. Ik barst in tranen uit en word langzaam door de menigte naar voren geduwd tot ik bij het podium ben. Dan zie ik mijn moeder. Ze kijkt half met verdriet half met ongeloof. Ik hoor Katniss schreeuwen en word dan pas echt bang. Ze schreeuwt echt nooit. Dan ben ik bij het podium en word omhooggeholpen door Effie. Dan loopt ze naar de jongensbol. Ze roept:'Peeta Mellark' en een middelgrote jongen met blond haar en grote spieren loopt naar het podium. Aan zijn blik te zien is hij meer verbaast dan bang. We moeten bij elkaar gaan staan en elkaar een hand geven. Dan stelt Effie ons voor als:'Primrose Everdeen en Peeta Mellark, de tributen van district 12 voor de 74e hongerspelen'. Dan worden we weggevoerd door vredesbewakers. Ze brengen ons naar het stadhuis. Daar worden we naar een kamer gebracht om afscheid te nemen. Ik bedenk nu pas dat dit waarschijnlijk de laatste keer is dat ik mijn familie zie. Ik word overmand door verdriet en stort huilend neer op de luxe perzikkleurige sofa. De eerste die binnenkomen zijn Katniss en mijn moeder. Ik zie dat mijn moeder rode ogen heeft van het huilen. Ik val ze in de armen. Zo blijven we een paar seconden staan. Uiteindelijk is het Katniss die de stilte verstoort. Als je in de arena bent zorg dan dat je niet naar de hoorn rent. Je weet dat je dat niet zou overleven. Zorg dat je bondgenoten krijgt. Dat vergroot de kans te overleven. Dan is er kans dat je terugkomt. Dat maakt me blij en trots, ondanks dat ik weet dat ik waarschijnlijk geen kans maak. Dan zegt ik tegen mijn moeder dat ze moet vertrouwen op Katniss voor het eten en raak niet weer in een depressie. Het is makkelijker voor mij om door te zetten als ik weet dat jullie veilig zijn en genoeg te eten hebben. Beloof me dat je dat doet. 'Ik beloof het' zegt mijn moeder. Dan zeg ik tegen Katniss:'blijf jagen, anders heeft het geen zin voor mij om te proberen te winnen'. Dan komt de vader van mijn medetribuut. Ik ben helemaal verbaasd want ik ken hem niet echt goed. 'Ik zal ze af en toe brood brengen, voor jou, voor als je het niet haalt en het nodig is. 'Dankjewel' zeg ik. Dan is hij weer weg en ben ik alleen. Ik blijf op de bank zitten tot ik weer word opgehaald door een vredesbewaker. Die brengt me naar de trein. We lopen naar een grote zitkamer. Daar word ik voorgesteld aan mijn mentor, Haymitch Abernathy, die net tijdens de boete van het podium viel. Peeta begint gelijk over advies voor de spelen. Haymitch antwoordt:'blijf leven'. Nu ben ik benieuwd of hij dat echt meende of een grapje maakte. Zo te zien weet je dat bij Haymitch nooit zeker. Dan gaan we met zijn allen naar de enorme eetzaal om te eten en naar de uitzending van de boetes te kijken. Ik kijk tijdens het eten mijn ogen uit. Al dat eten. Het is meer dan wij ooit zouden kunnen krijgen. Zelfs de burgemeester zou zoveel eten ooit kunnen betalen. Verbaasd, overdonderd en een beetje jaloers val ik aan op het eten. Het is echt het beste eten dat ik ooit geproefd heb. Het is een stoofpot met pruimen. Echt geweldig. Als iedereen vol zit is het tijd om de boetes te bekijken. Zoals altijd beginnen ze bij district één en eindigen ze bij district twaalf. Als het programma begint zegt Haymitch dat we nu goed op moeten letten 'omdat dit de beroeps zijn, zij zijn meestal echte moordmachines, hebben het meeste kans om te winnen en zijn extreem gevaarlijk'. Dat zorgt dat ik mijn zenuwen weer terugvind. Het meisje uit district één komt heel vrolijk het podium op en kijkt heel erg arrogant. De jongenstribuut uit één vind ik er een beetje uitzien als een vis. Bij district twee word ik echt heel bang. Het meisje ziet er niet al te groot uit maar erg slim. De jongen is enorm met blond haar en gespierde armen waar je botten mee kan breken. Hij is waarschijnlijk één van de oudste deelnemers als je naar zijn grote kijkt. De rest maakt niet zo veel indruk. Alleen als we bij district elf komen is er zo'n jongen die best een reus had kunnen zijn. Het meisje uit elf is ongeveer mijn leeftijd. Ik begin echt bang te worden zo. Effie begeleid me naar mijn kamer waar ik me op bed laat vallen zonder me om te kleden en in slaap val.

En was het een goed hoofdstuk? Ik had hem langer kunnen maken maar ik had even geen zin om verder te werken. Comments blijven welkom, blijf ook op die mooie vote knop duwen😋. Hope you enjoyed