De hongerspelen vanuit 12 jarige ogen

Na de arena

De volgende ochtend loop ik, na me omgekleed en gedoucht te hebben, naar de eetzaal. Daar zie ik Chaff, Seeder en de begeleidster van district 11; Malika, een vrouw met regenboog-kleurige wenkbrauwen en dezelfde kleur haar. Zodra ze zien dat ik binnen ben gekomen valt het gesprek stil en staren ze me alle drie aan, Seeder en Malika met tranen in hun ogen. Dan barst Malika los, stille watervallen stromen over haar wangen. Onzeker ga ik zitten, niet wetend of ik haar moet troosten of gewoon moet laten gaan.Als ze weer enigszins gekalmeerd is begint ze te praten. 'Ik vind je zo ongelooflijk dapper, ik hoopte echt dat je zou overleven.' Ik bedank haar en ga verder met eten.

*Na het eten*

'Nu we allemaal klaar zijn met eten moeten we het hebben over je interview', begint Seeder. 'Zoals je waarschijnlijk wel weet moet de winnaar elk jaar de beelden terugkijken en daar over praten', gaat Chaff verder, 'en dus wordt je straks door je voorbereidingsteam weer opgelapt en aangekleed, zodat je er klaar voor bent vanavond.' 'Vanavond is je kans om je familie en de rest van Panem te laten zien dat je nog leeft, en dat je dit gaat doorstaan' maakt Malika af. Na vijf minuten in stilte gezeten te hebben komt iemand uit mijn voorbereidingsteam binnen, die me met een medelevende blik meetrekt naar dezelfde ruimte als waar ik voor de spelen werd klaargemaakt. Nadat ze mijn gezicht hebben geschoren, aangezien er volgens hen een enorme baard begon te groeien, oftewel bijna onzichtbare stoppeltjes, kwam mijn stylist binnen, Fabio. Hij heeft in zijn linkerhand een kledinghoes, waarvan ik aanneem dat daar mijn outfit inzit. Hij stuurt mijn voorbereidingsteam weg, zodat we alleen zijn. Hij zegt niks, omhelst me alleen, en begint dan de kledinghoes open te maken. Er komt een lichtblauw pak uit. Ik trek het aan, waarna hij me een paar witte schoenen aangeeft, die ik ook aantrek. Dan ben ik 'klaar' voor mijn interview. Ik word naar de zijkant van een podium gebracht, waar ze me vertellen te wachten. Ik kan aan het lawaai horen dat Caesar Flickerman het podium oploopt. Ik kan niet erg goed verstaan wat hij zegt, maar uiteindelijk hoor ik toch nog dit: 'Dames en heren, de winnaar van de 74e hongerspelen, Tresh! Dat is voor mij het teken dat ik het podium op moet lopen. Als ik op het podium sta zie ik een enorm publiek en een grote, zachtuitziende stoel waarop ik ga zitten.

'Zo, welkom terug Tresh, ik ben blij dat je er weer bent.'
'Veel keus had ik niet.'
'Vond je dat je grote kans maakte om te winnen?'
'Dat lijkt me wel, aangezien ik hier nu zit.'
Als hij al geïrriteerd was door mijn korte sarcastische antwoorden, liet hij het in ieder geval niet blijken. Hij riep: 'laten we maar de spannendste momenten van de spelen kijken, maar eerst een korte samenvatting.'

Er begon een film af te spelen, die begon bij de boetes, van alle districten. Het is echt verschrikkelijk om de boetes terug te kijken als je weet dat 23 van deze mensen nu dood zijn. Daarna gingen we door naar de parade, daarna de trainingsscores, gevolgd door de interviews. Toen een shot van de arena met alle tributen erin. Toen een camera die een rondje maakt langs de gezichtsuitdrukkingen van de tributen. De gezichtsuitdrukkingen verschillen tussen angstig, enthousiast of neutraal. Dan gaan we door naar de eerste nacht. Je ziet een beeld van mij, en aan de andere helft van het scherm de projectie waarnaar ik toen zat te kijken. Dan gaat de film door naar het punt waar ik gewond raak aan mijn been, waarna ik Rue en Prim tegenkom. Dan een beeld van mij als ik zoek naar water. Dan mijn reactie als ik de twee kinderen uit district 1 zie, ik kijk best verbaasd. Dan weij die gaan jagen bij het vulkaangedeelte, en de steen die op Prim's hoofd viel. Prim, toen ze weer bijkwam. Dan de rokende vulkaan en de aankondiging van het feestmaal. Dan ik die vlucht, Rue die valt en Rue en Clove die worden vermoordt door de lava-vogels. Ik en Prim die in een boom klimmen, ik die de wacht houd. Wij, opzoek naar de tassen. Prim, die in het bosgedeelte wordt bedekt door eekhoorns. Dan de heuvel die omhoogkomt en het zwaardgevecht tussen mij en Cato. Dan Cato die valt, en wordt aangevreten door de eekhoorns. Ik die mijn zwaard in Cato's hart gooi. Dan Claudius Templesmith's stem, die zegt dat ik gewonnen heb. Dan gaat het beeld op zwart.

'Dames en heren, de winnaar van de 74e hongerspelen, Tresh uit district 11.'

Ik liep naar achteren, vanwaaruit it naar het station werd gebracht, waar een trein op me stond te wachten. Ik werd naar een coupe gebracht, waarin een volledige enorm luxe slaapkamer zat. Officieel moest ik nu naar de eetzaal, maar daar had ik geen zin in. Ik moest alleen zijn met mijn gedachten. Heel lichtelijk voelde ik de trein in beweging komen. Vandaag ga ik terug naar huis, naar mijn familie, maar ik zal nooit meer terug kunnen naar hoe het vroeger was, want die tijd is voor altijd verloren..

Omg, het boek is af. Thanks to iedereen die dit boek heeft gelezen en erop heeft gestemd. Special thanks voor de mensen die, ondanks dat het soms maanden duurde voordat er een update was, toch dit boek zijn blijven lezen. Ik hoop dat jullie het leuk vonden. Hierna komt er nog één deel, namelijk een Q&A aan jullie. Ook special thanks to nature_faith voor het schrijven van een hoofdstuk toen ik niets kon verzinnen. Heel erg bedankt.

Xxx-jes ragebolxxx