De hongerspelen vanuit 12 jarige ogen

Dag twee in de arena

Ik word wakker van een harde plof.

Ik kijk op en zie iemand op de grond liggen.

Het is Peeta.

Ik draai me voorzichtig om zodat ik met mijn gezicht naar boven lig, ga rechtop zitten en maak mijn riem los.

Ik draai me weer om en klim uit de boom.

Ik loop zachtjes naar Peeta; 'Boe!'

Hij schrikt en draait zich om.

'Prim, ik was je al aan het zoeken'.

'Dat is dan in ieder geval gelukt, je hebt me gevonden.'

'Ja, en voor ik het vergeet; Rue, je kan uit de boom komen, het is veilig.'

Opeens zie ik Rue uit een boom klimmen, ik had haar helemaal niet gezien.

Ze loopt naar ons toe en geeft me een knuffel.

'Ik was al bang dat je misschien niet meer leefde, we hadden de doden gemist.'

'Nou, ik leef nog, en Tresh en de beroeps ook nog, de rest weet ik eerlijk gezegd niet meer.

'Hebben jullie eigenlijk iets mee kunnen nemen bij de hoorn?'

'Nee, helaas niet, Rue kan niet zwemmen dus moest ik haar eerst gaan halen en nadat ik dat gedaan had was het al te druk bij de hoorn en waren de beroeps er al' zegt Peeta.

'Ik heb 2 rugzakken en een boog met pijlen, ik heb nog niet goed gekeken wat er in de rugzakken zit' zeg ik.

We onderzoeken de rugzakken en vinden 2 broden, een mes, een zakje gedroogd fruit, een zakje rauw vlees, een fles voor water, een flesje jodium en een medicijnkoffertje met verband en koortsverlagende pillen.

Heel veel dus.

We besluiten om ons op te splitsen, ik en Rue gaan jagen en op zoek naar bessen, Peeta gaat op zoek naar een meertje of beekje, zodat we drinken hebben.

We spreken over 3 uur af bij de boom waar ik deze nacht in geslapen heb.

Ik en Rue lopen naar links en Peeta naar rechts.

Na vijf minuten zien we een konijn langs schieten.

We sluipen erachteraan en ik schiet; raak!

Ik loop ernaartoe en pak het konijn op, hij is dood.

Ik pak mijn mes en haal de huid van het konijn.

Als de huid eraf is maak ik een klein vuurtje en rooster het konijn.

Als hij klaar is maak ik snel het vuur uit en wis de sporen van het vuur.

Als het vlees in mijn rugzak zit blijken er al 3 uren om te zijn.

Ik en Rue sluipen stilletjes maar snel terug naar de boom.

Daar bijna aangekomen horen we een harde schreeuw, op nauwelijks vijftig meter afstand.

We blijven van schrik staan.

'Rue wacht hier in de boom op me, ik ga even kijken'.

Ze protesteert niet en klimt snel de boom in.

Zo tussen de takken zie je haar bijna niet.

Ik sluip weer stilletjes maar snel verder naar de plaats van het geluid.

Ik kruip in de bosjes en kijk naar de plek bij de boom.

Van schrik verraad ik mezelf bijna.

Het zijn Peeta en Cato, de blonde reus uit district 2, die in gevecht zijn.

Peeta heeft een grote snee in zijn been, er komt veel bloed uit.

Het lijkt dat Cato gaat winnen, hij heeft wapens en Peeta is gewond en ongewapend want wij hadden de boog en het mes.

Opeens haalt Cato uit met zijn grote mes en haalt uit naar Peeta.

Er klinkt een kanonschot.

Ik moet echt moeite doen om niet te huilen, Peeta is dood.

Het vreselijke is dat ik geen kans heb om er verdrietig over te zijn, als ik mijn tranen laat gaan zal Cato het zeker horen.

Ik sluip half kruipend half rennend terug naar Rue.

Ze hoort me aankomen en klimt uit de boom.

Ik begin nu echt te huilen.

'Prim, wat is er gebeurd?'

'Peeta, ik, ik' ik huil nog harder.

'Rustig maar, ik ben nu bij je' zegt Rue.

'Het is gewoon zo verschrikkelijk, we hebben geen afscheid kunnen nemen of iets voor hem doen'.

Deze spelen zijn echt verschrikkelijk.

'Ze kunnen ons dit toch gewoon niet aandoen, wat hebben wij ze ooit aangedaan?

Wij werden onderdrukt en hebben daar iets aan proberen te doen, als zij ons niet hadden onderdrukt had al dit gedoe niet gehoeven'.

'Je hebt gelijk' zegt Rue 'maar we kunnen er nu niks aan doen'.

Opeens horen we een kanonschot, kort daarna gevolgd door een tweede kanonschot, gelukkig ver weg.

We horen geritsel in de struiken en schieten snel een boom in.

Tresh loopt de open plek op, hij heeft een grote snee in zijn kuit en er is een deel van zijn broek afgescheurd.

Hij is alleen dus we klimmen uit de boom en lopen naar hem toe, hij ziet ons en iedereen geeft elkaar een knuffel.

'Weten jullie voor wie dat kanonschot was?' vraagt Tresh

'Voor Peeta' zegt Rue en ik voel de tranen weer in mijn ogen opwellen.

Tresh troost me, 'Ga maar slapen kleine Prim'.

Hij en Rue geven me een kusje op mijn voorhoofd en langzaam val ik in slaap....

Ik word wakker van het volkslied, er zijn vandaag drie doden; de jongen en het meisje uit district drie en Peeta.

Nog maar zeven kinderen over, ik kan bijna naar huis....

En met die gedachte val ik in slaap.