Moon girl

7. Zijn arme om me heen.....

Toen ik me ogen weer open deed..... lag ik op een bed. Ik keek om me heen en ik was in een prachtige kamer met kristallen. Het is prachtig maar waarom ben ik hier en waar is hier. Ik zat even op het bed ik herinnerde me de stem. De stem die tegen me pratte. Wie was dat? Toen ik ging staan zag ik dat ik op het meest prachtige bed lag. Het was een prachtig kristal bed, het kristallen bed was wit met roze getint. Het leek hoe dichter bij de grond hoe donker de krastallen waren. De grond leek op een soort marbel. De lakens waren prachtig zacht roze maar toch een krachtige donkere toon. De kamer leek wel een sprookjes kamer. "Is dit een droom" ik hoopte om een antwoord te krijgen maar niemand zij wat. Het stelde me op een manier gerust, niemand was zomaar me te bespioneren....

De kamer was groot het had grote ramen. Door de ramen heen kwam veel licht naar binnen. In het midden van de kamer lag een wit schapenvacht kleed. Ik liep naar het kleed toen me blootte voeten het kleed aan voelde het aan alsof ik op een wolk stond. Er stond een deur wijt open naar een badkamer. Voor de rest stond er een grote goud kleurige kast, meerdere bankjes, boeken planken en een bureau. Allemaal met hetzelfde kleuren tema en uit hetzelfde kristal gemaakt (behalve de kast).

Toen ik naar het groten ramen liep bleek er een balkon aan vast te zitten. Ik zocht de deur en deed de deur open... en toen.... Toen de deuren open waren was ik in het mooiste omgeving ooit. Het zou zo een droom plaatje kunnen zijn. De tuin was prachtig met mooie bloemen en bomen bedekt. Achter in de tuin licht een meer met een waterval. En daar achter zag je prachtige witte bergen met wat er op leek een dorpje te liggen. Alles is hier zo licht en mooi. Maar toch leek het erop dat ik achter de bergen een soort donkere cirkel zag.

Toen ik weer de kamer in liep liep ik naar de kleding kast. Ik deed de kledingkast open en zag daar 1 jurk in hangen en 1 paar schoenen in staan, met een papiertje met erop staan "alsjeblieft draag me" ik moest hier zelf wel om lachen. Wie schrijft nou zoiets. Ik twijfelde om hem aan te doen het past niet echt bij mijn "style" maar ja ik ben nou eenmaal ergens anders nu. ik deed de jurk aan en hij was zo mooi het leek wel dat ik een diamanten jurk aan heb. Hij zat hellemaal op maat. Daarna deed ik de schoentjes aan die in de kast stonden. Het waren geen hakken ofzo maar gewoon comfortabele schoenen. Ik liep naar eens kaptafel die ook in de kamer stond. Ik ging zitten op de stoel die voor de tafel stond. Ik zag mezelf nu in het spiegelbeeld ik zag er nog steeds uit zoals altijd maar op een èèn of andere manier leek ik anders. Ik keek in de lades. Een paar van ze waren legen in andere lades lag make-up en in een andere laden zaten sieraden. Ik durfde niks meer te pakken..... het leek wel alsof dit iemands kamer is. Alleen waarom zouden ze zo'n kaartje in hun kast hangen???

Toen liep ik uit de kamer. Ik kwam in een lange gang terecht. Ik liep door de lange gang. In de lange gang hingen allemaal foto's van mensen en landschapen. Overal stonden tafels met bloemen vazen erop. Het fleurde de gang op. Toen ik eindelijk bij het einde van de gang aankwam kwam ik in een open ruimte met een trap. ------- trap af alles was prachtig net als de kamer. Toen ik beneden in de grote ruimte kwam zag ik een jonge voor bij lopen en een paar dienst meisjes.

"Hey....Wouw j...je ziet er prachtig uit" hij kijkt snel weg maar ik zag wel dat hij een beetje bloosde. "Dankje wel" ik moest zelf ook wel blozen het viel me nu pas op hoe knap hij is hij heeft prachtige kastanje bruinen ogen. En prachtig warrig bruin haar.

Hij liep naar de tuin dus ik liep achter hem aan. Hij stond opeens stil. Daardoor liep ik tegen hem aan. "Eh.... sorry" hij liep een beetje verder zonder wat te zegen. Is hij boos op me? "En... weet je al wie je bent" hij stond steel voor de rozen. Ik liep bijna weer tegen hem aan (ik weet echt niet wat ik heb ben ik moe of let ik gewoon niet op omdat het zo mooi is) "Eh nou.... Nee denk ik of nou ja je begrijpt me ik ben gewoon Serena" hij gniffelde en keek me aan met zo'n blik van jammer maar ook blijdschap. "Dus.... je twijfelt" hij keek me hoop vol aan. Eerlijk ik weet het gewoon niet. Hij begreep me dat ik het even niet meer wist en gewoon even niks meer weet. Hij twijfelde maar opeens waren zij armen om me heen. Ik hoorde zijn hart slag en voelde me wat kalmer maar nog steeds is dit een raar moment. Ik rook de rozen en zijn parfum samen was het een geweldige combinatie.

Ik deed me ogen dicht en werd heel kalm misschien te kalm want toen ik me ogen weer open deed was ik weer in de witte kamer. Er hing in de lucht zo'n muffe ziekenhuis lucht. Ik was liever nog bij hem met zijn arme om me heen. Eigenlijk is het best gek kan ik iets voelen voor iemand waar ik niks van weet niet eens zijn naam en die ik en dan ik alleen steeds tegen kom? Misschien moet ik hier niet te veel over na denken.

Het bleek al ochtend of middag te zijn. De zon scheen door het raam heen zelf door de gordijnen. De warmte gaf een fijn gevoel. Toen ik me hoofd omdraaide naar het groten raam dat in het gebouw zelf zit zag ik weer mijn moeder met die man praten maar dit keer hoor ik niet de stemmen. Ik keek op zij en zag dat er een paar ballon vast zatte aan mijn bed en er kaartjes bij zaten. Er stonden ook bloemen. Ow ja ik was weer in deze wereld de gene waar ik zo "populair" ben wat het dan ook betekend. Net toen ik me weer naar het raam met het zonlicht wow wenden zag ik een boeket met rozen. De zelfde rozen waar de jongen me met zijn prachtige sterke arme me vast hield.

Hij was hier, hier bij mij ♡....